Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
29-05-2011
Groot en leeg
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Zaterdagavond. Mijn lieve man , wat mis ik je. Was je nog maar hier bij me. Gewoon bij me, in de zetel. Al was het maar om al die commentaar te geven bij de verschillende sportprogramma's. Dan was je ten minste nog bij mij. Dan zouden wij nu me twee geweest zijn. Dan zouden wij nu genoten hebben van de zaterdagse sportavond. Nu, zit ik hier alleen. En ja , de TV staat op , maar vraag niet wat er op is. Ik heb hem zelfs op radio gezet maar weet niet wat er gespeeld word. Ik heb er helemaal geen interesse in. Ik zit me met niets bezig te houden. Ik heb er hoegenaamd geen zin in. Ik had me deze avond, zoals vele voorgaande avonden , heel anders voorgesteld. Het mag helaas niet zijn. Ik moet tevreden zijn met wat ik momenteel heb. Veel is dat niet. Want, alleen is maar alleen. Er is niemand meer die nog iets tegen me zegt. Er is niemand meer die iets aan me vraagt. Ook deze namiddag heb ik het nog van een mevrouw op het kerkhof gehoord. Ook bij haar was het : ik ben alleen en ik blijf alleen. Deuren en muren antwoorden niet. Ook een foto antwoord niet. En het is altijd alleen. De dagen kunnen toch zo hard zijn , om nog maar te zwijgen van de avonden. En dan gaat men slapen , en dat bed , dat bed is toch zo groot en leeg . . .
En ook vandaag was het niet de gemakkelijkste dag. Maar ik heb geprobeerd er toch maar weer het beste van te maken. Ook omdat ik vandaag de ganse dag bij mijn ouders was. Vrijdag is kuisdag en ik had vroeg gedaan. Als ik op donderdag de meeste voorbereidingen kan doen, heb ik het op vrijdag eens zo gemakkelijk. En vrijdag is ook traditioneel fritjesdag. En wie laat de fritketel vallen ? Juist ! Nog nooit gebeurd maar vandaag had ik prijs. En daar lag de helft van het fritvet tegen de grond. In eerste instantie vraag je je af hoe je daar moet aan beginnen. Maar dat was heel vlug opgelost. Gezorgd voor heel veel heet water en beginnen maar met schrobben. Gelukt ! Daar waar de fritketel wordt opgeborgen is het nog nooit zo geschrobt geweest. En om dan toch maar bezig te blijven zijn we begonnen met de grote kuis in de garage. Het was er vandaag echt een weertje voor. Niet te warm , niet te koud. Echt zo een temperatuurtje waarin we het lang kunnen uithouden. En we zijn tot halverwege geraakt. De andere helft is normaal gezien voor de volgende week. Dus we weten weer wat doen. Hopelijk hebben we dan ook weer zulk gezellig poetsweer. En veel goesting om aan de tweede helft te beginnen.
En of ik nu bij me thuis bezig ben of bij mijn ouders ; momenteel blijft het allemaal hetzelfde. Het is en blijft moeilijk. Ik heb al gemakkelijkere dagen gehad. Nu blijven ze moeilijk. En het wil maar niet overgaan. Ik veronderstel dat het te maken heeft met het bij elkaar voegen van de nodige papieren van de successierechten. Er worden ook nog zoveel bijkomende vragen gesteld. Vragen die betrekking hebben op onze vroegere zaak. Papieren van meer dan 10 - 15 jaar geleden ! Die worden nu volop opgevraagd. Wat heeft dat allemaal te maken met de dag van vandaag ? Ze maken het me toch zo moeilijk. Zou dat voor ieder ander in ongeveer dezelfde situatie ook zo zijn ? Of zijn er personen bij die het een stuk gemakkelijker hebben of wie weet misschien nog moeilijker. En dat allemaal omdat wij een zelfstandige zaak hebben gehad. Was ik maar gewoon bediende gebleven. Dan was dit me allemaal bespaard gebleven. Maar dan had ook geen mooie zaak gehad samen met mijn man. Iets waarvoor we dag en nacht gewerkt hebben. Maar iets dat nu zuur opbreekt. Want des te eerlijker men is geweest , des te meer wordt men nu gestraft. Dat is in ieder geval mijn mening. Iets waar ik heel zeker van ben. Dus ik zal in het weekend maar achter de nodige papieren gaan zoeken. Gelukkig heb ik ooit ondervonden hoe belangrijk een stukje papier kan zijn. Daarom heb ik heel veel bijgehouden maar of ik alles ga terug vinden dat is natuurlijk een andere vraag. Het is niet omdat ik ooit veel heb bijgehouden dat ik ook het juiste heb bewaard. Dus, zoeken maar.
Deze mooie zomerse dag is weeral stilletjes voorbij gevlogen. Het appartementje in de voormiddag aan de kant gezet. En hoe het komt , ik weet het niet. Maar als ik in ons appartementje bezig ben, dan heb ik het altijd heel moeilijk. Alles doet me nog aan mijn man herinneren. Het is alsof dan alles terug tot leven komt. Dan worden de herinneringen weer levensgroot en zo echt. Bij alles wat ik dan doe komt er wel een verhaaltje naar boven. Soms voelt het echt zwaar aan. Dan is het tanden bijten om er weer door te komen. En ook nog snel moeten wezen of ik was te laat bij de tandarts. Dat bezoekje is goed afgelopen. Volgend jaar terugkomen ! Daarna ben ik nog van die lekkere aardbeien gaan plukken. Heerlijk zo rechtstreeks uit de eigen tuin. Plukken, wassen en opeten. De rest van de avond heb ik met niets doen doorgebracht. Ik voelde me moe. Zal waarschijnlijk door de warme temperatuur komen. Morgen is het enkele graden minder. Voor mij persoonlijk gaat dat heel goed uitkomen. Dan voel ik me veel beter.
Het is mooi geweest vandaag. Eigenlijk heb ik niet veel gedaan. Bezig geweest met een hoop papieren weg te werken. De stapel werd te groot en dan moest ik eens beginnen hooien. Daar ben ik nu mooi doorgeraakt. Ik heb me trouwens voorgenomen om vanaf nu alles direct op orde te brengen. Dat gaat trouwens ook veel beter zijn. En ik ga minder opruimwerk hebben. Eens zien hoelang ik het vol hou ! Nog wel een stuk van de tennis gezien. Vroeger interesseerde ik me daar allemaal niet voor. Alles van sport heb ik van mijn man geleerd. Ik ben wel van plan om tennis een beetje te blijven volgen in de mate van het mogelijke. Toch zeker wat onze vertegenwoordigers betreft. Ook voor het wielrennen ga ik moeite doen. Het zal wel niet zo gemakkelijk meer zijn als vroeger. Toen hield mijn man mij van alles op de hoogte en toen kon ik ook volgen. Nu zal het allemaal afwachten zijn. En met al die plezante ( ! ) namen van de renners wordt het er ook niet gemakkelijk op. Maar we doen ons best en dan zal dat wel een beetje meevallen.
Wat een vermoeiende maandag en dat voor het begin van de week. Op bezoek geweest bij de hartspecialist en bij de huisdokter. En geloof het of niet maar ik ben weeral voor een half jaartje goed gekeurd. Ook op kliniekbezoek geweest. Niet lang want daar had ik de moed niet voor. Een kennis zijn voet is geamputeerd. Wat doet dat raar. De vorige keer toen ik bij hem was lagen er nog twee voeten in dat ziekenhuisbed. Nu nog maar één. Hijzelf verwerk het goed en heeft er zich bij neergelegd dat er nu veel zal veranderen. Hij moet nu vanalles opnieuw leren en toch heeft hij er alle moed in. Ik duim voor hem mee dat het nu eindelijk toch allemaal goed komt. Hij heeft de laatste drie jaren al genoeg afgezien en meegemaakt. Dan ben ik nog op jacht geweest voor een kleine balkontafel en die heb ik nu ook. In hout weliswaar maar ik heb een kleine tafel. Nu kan ik ook van de mooie dagen genieten. Als ik thuis ben tenminste. Ze zullen schaars zijn maar het is me gelukt. Voor bij onze vijver ben ik een goede snoeischaar gaan halen. Nu kan ik er beginnen op los te snoeien. Ik hoop dat deze schaar het nu zal uithouden en niet zoals mijn voorgaande. Maar ja , dat was geen eigenlijke snoeischaar en dan moogt ge daar waarschijnlijk niet zoveel van verwachten. Ik heb ook nog een klein stenen hartje gevonden om bij op het graf van mijn man te leggen. Deze tijd van het jaar is er echt niet veel te vinden. Ik ga geduld moeten hebben tot de herfst- en wintermaanden er gaan aankomen. Lantaarns zijn er nu ook genoeg maar allemaal grote en groffe. Ik zoek een fijne en die is ook niet te vinden. Maar ja, geduld is een schone deugd. Op een dag ga ik toch eens zeggen : dat is het wat ik zoek !
Wat had ik het moeilijk vandaag. Het begon zelfs al deze middag. En toen was ik nog thuis. Onderweg , in de auto , kreeg ik het ook lastig. Ik heb zelfs op het punt gestaan om te draaien en gewoon terug naar huis te rijden. Maar ik zou volhouden en alles zou wel in orde komen. Gelukkig ben ik heel goed opgevangen door mijn schoonbroer en schoonzus. Ze vonden het niet vreemd dat ik het zo lastig had. Ze hebben me zelfs eventjes gewoon laten doen om alles terug onder controle te krijgen. Dank je wel daarvoor. Gelukkig ook dat ik er zo vroeg was. Kon ik hen nog helpen om alles klaar te zetten voor het communiefeest. En tegelijkertijd kon ik mijn gedachten plaatsen. Ook zij hadden er bij stil gestaan dat mijn man er een jaar geleden nog bij was. Mijn man zal er altijd bij zijn. Dat is iets dat ik zeker weet. Maar het is zo moeilijk om het te willen aanvaarden. Ik , in levende lijve en mijn man in gedachten. De namiddag is verder heel goed verlopen. De communiekanten konden het ravotten niet laten. En alles stond in het teken van hen. In alles hadden ze inspraak gehad, tot bv. het kiezen van servietjes toe. Ook de tuin was versierd met ballonnen in de kleur van hun kleding. Simpel maar mooi ! En ook de lekkere barbecue met taart achteraf. Alles heel simpel , heel gewoon gehouden. En om af te sluiten een glaasje cava. En dan , dan terug richting huis. Het was al later dan ik dacht. Ik had nog zo graag eventjes naar het kerkhof gereden maar het was al te donker toen ik terug thuis kwam. Daar had ik spijt van. Ik had graag het verloop gaan vertellen maar dat kon niet meer. Heb ik tranen met tuiten gehuild toen ik thuis kwam. Het kwam er allemaal uit. Het klinkt misschien belachelijk maar ik kon er niet aan doen. Ik kon het niet tegenhouden. Ik denk dat de spanning van de namiddag er eindelijk uit kwam. Ik moest mij voor niemand meer inhouden. Hier zag niemand mijn tranen . Hier zag niemand mijn verdriet. Hier mocht ik echt zijn wie ik ben. Iemand met tranen , iemand met verdriet en die iemand had ondanks alles , toch een mooie dag gehad.
Ik heb onze trouwringen terug. Ik heb ze samen laten voegen zodat ik de ringen niet meer appart moet dragen. Mooi ! De juwelier heeft er werk van gemaakt. Zelfs onze trouwdatums zijn er blijven instaan. Ik ben blij dat ik het op deze manier heb laten maken. Zo heb ik die mooie herrinnering voor altijd bij mij. Deze namiddag ook nog vlug enkele communiekaartjes gaan kopen. Ik mag morgen naar het commniefeest . Van een tweeling ! Ik heb er naar uitgekeken de voorbije dagen. Maar hoe dichter die zondag komt , hoe moeilijker het wordt. Bij het vorige feestje was mijn man er nog bij. Gezellig samen met de familie. Wat heeft hij zich toen geamuseerd. Hij zelf had toen ook niet verwacht dat het allemaal zo vlot zou verlopen. En toch , hoe heeft hij er toen van genoten ! We zijn wel niet tot het einde kunnen blijven omdat het vermoeiend was : maar toen was hij tenminste nog bij mij. Nu moet ik morgen alleen gaan. Het is een bang afwachten , dat geef ik eerlijk toe.
Wat begon mijn weekend deze week vroeg. Als het werk gedaan is , is het gedaan. Men kan altijd zoeken om nog iets te doen maar toch niet op een vrijdag ! Na het middageten was het gewoon inpakken en wegwezen bij mijn ouders. Ik had trouwens om vier uur een afspraak bij de kapper. Dat was ook weer een eeuwigheid geleden bij manier van spreken. Het was een nieuwe ik die er buiten ging. Ik zou in de toekomst toch eens wat vlugger moeten gaan. Maar ja, ik heb altijd wel van die uitvluchten om het kappersbezoek toch nog een weekje langer uit te stellen. Een slechte gewoonte van mij Ook nog vlug eventjes langs de optieker geweest Nu staat mijn bril ook weer in balans. Wat ik er mee had uitgespookt weet ik niet maar het was ook weer niet juist. Uiteindelijk heb ik nog een korte wandeling in de vrije natuur gemaakt. Het was er zalig weer voor. Als ik dacht van alleen te zijn was ik eraan voor de moeite. De visjes in de vijver nog wat eten gegeven , bloemen geplukt en terug richting huis. Een aangename vrijdag vooravond ! De avond zelf sluit ik af met een vrijdagfilm. Die is me wel meegevallen. Ik had er geen spijt van dat ik ervoor gekozen had. En zo is de vrijdag weer veel vlugger voorbij dan ik eigenlijk wel zou willen.
Dat het voor ieder van ons een mooie donderdag mag en mocht zijn. Voor mij is deze dag zwaar geweest en moeilijk. Ik heb vragen die maar blijven terugkomen. Ik heb vragen die maar niet beantwoord geraken. Het is zoals vallen en opstaan. Als ik denk dat het me veel beter aan het gaan is, dan is daar opnieuw een put. Morgen brengt misschien raad.
Waarom moeten die kasten toch allemaal zo vol zitten ? Waarschiijnlijk omdat ik teveel rommel heb . . . . . Dus wordt het hoog dringend tijd om daar eens een beetje werk van te maken. Nu niet dat er een grondige grote kuis van gemaakt wordt hoor . Maar toch. En ja , als men met iets begint ,dan moet men ook doordoen hé. Zo heb ik ondertussen ook heel wat materiaal bij elkaar gevonden om van die mooie albums te maken. Van foto's albums maken heb ik altijd al willen doen. Ja, dat kan ook op computer maar dat is toch niet dat. Als men daar met volle goesting aan werkt om zelf iets in elkaar te steken ; dan is dat toch heel iets anders. Dat is iets voor na de zomer. Dan gaat men mij dus leren scrappen. Ik heb iets om naar uit te kijken en het is wel iets dat mijn interesse heeft. Ik hoop dat het een klein beetje zal meevallen. En eigenlijk zoek ik nog iets voor in mijn vrije tijd. Ik heb natuurlijk vrije tijd genoeg bij manier van spreken. Maar ik zou nog graag iets doen om opnieuw andere mensen te leren kennen. De vraag is alleen : wat ? Er is zoveel maar ik wil iets nuttigs doen. Iets dat me ligt. Iets waar ik plezier aan beleef. Ik ben ernaar op zoek maar het is niet gemakkelijk. Het is een wikken en wegen. Volgende week zal ik eens verder gaan informeren. En dan ga ik er wel uit geraken. Het is niet makkelijk , maar moeilijk gaat ook.
Vandaag was het weder al een heel stukje beter. Niet meer dat gure koude van gisteren. Natuurlijk was het vandaag ook niet meteen een tropische dag , maar ik vond het wel aangenaam. Vanmorgen al goed begonnen. Met al mijn gesorteerd materiaal richting containerpark. Nu niet dat ik met een volle kamion daar aankwam , maar toch krijgt men soms op korte tijd heel wat bij elkaar. En wat vroeger in één vuilnisbak ging ; daar hebben we er nu tien voor nodig. Gelukkig maar dat het allemaal zo wordt gescheiden. Goed voor ons milieu. Alhoewel er op één park toch verschillende interpretaties zijn voor bepaalde artikelen. Dat heb ik vandaag weer ondervonden. Uiteindelijk ben ik van alles af geraakt. En goed begonnen is dus half gewonnen. Veel te vroeg op de afspraak met mijn moeder. Dus wachten is de boodschap en daarna samen naar de markt. Vandaag doelbewust naar de markt geweest en bijna alles van ons lijstje gevonden. Dat mag ook een wonder heten. Eigenlijk spijtig want het was allemaal om te werken. Het waren allemaal van die dingen die men niet alle dagen gebruikt maar die toch een echt gerief zijn. Een broodje smos als middagmaal, nog wat nagekeuveld en dan terug richting huis. Ik heb er vandaag een mooie dag opzitten. Weinig gedaan voor mezelf maar toch een aantal dingen in orde gebracht voor mijn moeder. Voor men vader heb ik nog vlug wat asperges gestoken. Het kuisen mag hij doen. Een heel plezant werkje als het gedaan is. En zo is ieder vandaag tevreden ! Dat mag ook al eens gezegd worden.
Wat was dat voor een weertje vandaag ? Donker , nat , koud , kil , onaangenaam en zo kunnen we nog lang doorgaan. Dat zijn wij niet meer gewend. Eigenlijk was het een echt herfstweertje. En dat middenin de lente ! Gelukkig gaat het morgen al terug zonniger zijn als we de weerberichten mogen geloven. En al maar goed ook. Een dagje als vandaag hoeft geen tweede keer. Alhoewel, het was zo een dagje om vanalles en nog binnen in huis te doen. Dat had ik toch graag gedaan. Maar ja, ik moest ook nog eventjes bij mijn ouders in de tuin helpen. Asperges die komen kijken moeten gestoken worden. Nu niet dat wij veel planten hebben staan, maar het moet gebeuren. En dan is een namiddag veel te kort. Ik zag dat mijn moeder ook nog een karweitje aan het voorbereiden was voor mij en dat zal ik waarschijnlijk morgen mee naar huis krijgen. Knip en naaiwerk. Zo blijf ik wel bezig zonder zelf iets voor mijn eigen te kunnen doen. Dat is wel een beetje frustrerend. Ik wil vanalles en nog wat doen en het komt er maar niet van. Daarom elke dag maar iets en dan komt uiteindelijk ook alles in orde. Was geduld geen schone deugd ?
Het is een heel rustige zondag geweest voor mij. Ik heb zo goed als niets gedaan. Ik wou weer aan van alles en nog wat beginnen. En als puntje bij paaltje kwam , dan stokte ik gewoon. Als men nu bij me zou binnenkomen dan zou men vragen wat er gaande is. Overal liggen er stapeltjes en bergjes die ik in orde moest brengen. Ook kleinigheden, maar die moeten ook gebeuren. Maar helaas, de stapeltjes en de bergjes liggen er nog. Ook de papieren die ik in orde moest brengen zijn half blijven liggen, spijtig. Uiteindelijk is de dag dan voorbij zonder dat er iets is gedaan. Eigenlijk wel spijtig van de verloren tijd maar ik kan er ook niets aan doen. Het zal voor morgen zijn, misschien. Ik weet in ieder geval wat ik morgen wel moet doen en dus zullen mijn voornemens voor de zoveelste maal weer niet uitkomen. Maar er zullen nog wel dagen komen dat ik me volledig ga inzetten. Dat hoop ik toch tenminste. Ik weet van mijn eigen dat ik dit alles zal inhalen maar het zal weer een bijkomende inspanning worden. Maar zo blijven wij in ieder geval bezig en hopelijk krijg ik één van de dagen een echte boost zodat alles toch nog in kannen en kruiken komt. Maar ondanks dat ik niets heb gedaan heb ik toch een versterkende brief geschreven naar een vriend van mij. Hij ligt al geruime tijd in de kliniek (voor de zoveelste keer) en helaas, maar morgen wordt zijn voet geamputeerd. Omdat het zondag was wou ik er niet naartoe rijden vandaag. Ik veronderstel dat zijn familie deze namiddag bij hem is geweest. En familie is toch een belangrijk gegeven. Zij zullen het allemaal wel moeilijk hebben met hetgeen er te gebeuren staat. Hopelijk stopt nu de strijd voor hem (die hij al drie jaar voert) en gaat hij een nieuwe levensfase tegemoet. Eén die aangenamer is dan hetgeen hij de laatste jaren heeft meegemaakt. Sterkte maat !
Toch komt men alle dagen wel iets tegen waar men overvalt. Zo had ik het vandaag weer moeilijk. Moeilijk met het feit dat ik voortaan alleen door het leven moet. Alleen leven, alleen wonen. Voor het eten zorgen , gaan winkelen , alleen. Naar een feestje of een etentje , alleen. Gaan wandelen of op bezoek , alleen. Steeds maar alleen ; altijd maar alleen. Ik hoop dat die gewaarwording verzacht. Ik weet dat ik alleen zal blijven in de verdere toekomst. En ik hoop , dat die scherpe kantjes daar nog veel zullen afslijten. Dat het een langzaam proces gaat worden , dat heb ik wel door. Maar het kan allemaal toch zoveel schillen van dag tot dag. Toevallig zie ik vandaag een koppel naar een feest vertrekken. Het andere koppel gaat wandelen. Mijn oudste geburen gingen gezellig uit eten. Op zulke momenten overvalt mij het alleen zijn. Ik wil ook gaan eten , gaan wandelen, gaan . . . maar dan niet alleen. Zoals ook deze namiddag. Toch nog eventjes door de winkelstraat en als slot ga je dan iets drinken. Je wilt iets doorbreken, maar helaas , je bent alleen. Dan zie je de mensen denken , kijk die is haar man verloren en die komt hier alleen binnen. Ge voelt dat aan. En vandaag had ik daar last mee. Heel veel last. Hopelijk gaat het me morgen terug beter.
Vrijdag is kuisdag. Vrijdag is fritdag. Vrijdag is een dag in de week met bepaalde weerkerende waarden. Vrijdag is een dag waarop hoe later op de dag , het weekend normaal begint. Vrijdag is een dag waarop we de werkweek afsluiten. Toch voor de meesten onder ons. Wanneer zou ik nog eens een normaal weekend hebben ? Dat is een vraag die nog niet zo vlug beantwoord zal kunnen worden. Morgen eerst nog wat kleine karweitjes in de tuin. En zo geraakt die tuin wel stilaan vol. En kan de volgende karwei beginnen. Het onderhoud ! Wie had ooit gedacht dat het allemaal zo voor mij zou lopen ? Dit zijn allemaal van die toestanden die ik helemaal niet in gedachten had. En vandaag heb ik daar geen problemen mee ; maar morgen weer wel. We zullen moeten afwachten hoe de toekomst verder gaat verlopen. Maar ik hoop dat het toch iets anders wordt dan dat het nu is.
Dat hebben we weeral gehad. De donderdag is opnieuw voorbij. Het spreekwoord heeft dan toch nog waarde : "De tijd gaat snel , gebruik hem wel". Vandaag is de tijd toch extra snel voorbij gegaan. Waarschijnlijk ook omdat ik vandaag een nieuwe belevenis had. Mijn auto had een nazicht nodig en daarom had ik een afspraak gemaakt bij de garage. Goed met de auto daarheen. Maar hoe geraak ik verder ? Hadden ze daar een mooie oplossing voor : gebruik onze fiets ! En inderdaad. De autosleutels afgegeven en een fiets gevraagd. Geen enkel probleem. Daar stond een fiets klaar voor gebruik. Zo gezegd , zo gedaan. Maar ik en de fiets gaat spijtig genoeg niet zo goed samen. Eerlijk gezegd , ik ben bang op de fiets. Ge moet 100 ogen hebben en dan komt ge er nog tekort. Voor fietsers is het niet meer te doen als er geen fietspaden zijn. En die waren er niet. Ik ben eens benieuwd of die er ooit zullen komen ! De auto's schuren gewoon vlak naast je voorbij. Echt niet te doen. Mochten er bij ons overal fatsoenlijke fietspaden zijn ; dan zou ik het wel weten. Zelfs in het centrum is het ook al een grote ramp. Als ik soms mensen zie rijden met een gezegende leeftijd van 70 , 80 jaar, dan houd ik mijn hart vast. Ik durf niet wat zij presteren ! ! !
Gelukkig is het vandaag een totaal nieuwe dag , een andere dag. Ik ben in ieder geval al blij dat ik de dag van gisteren achter me kan laten. We moeten in ieder geval verder. Ook in de tuin ! En daar zijn we vandaag de hele dag mee bezig geweest. Alleen nu nog hopen dat we een goede oogst gaan hebben. Dan is al het werk niet tevergeefs geweest. Onze nieuwe kippetjes die zijn hun nieuwe verblijf nog steeds niet gewent. En bang dat ze zijn ! Het minste dat ze horen kruipen ze hun hok in. Nog enkele dagen , en dan zouden ze de aanpassing goed moeten doorstaan hebben. Dan kunnen we ze ook nog leren om gewone voeding te eten en niet alleen korrels en graan. Het is tenslotte de bedoeling dat zij onze tafelrestjes opeten. En in ruil hopen wij op eitjes !
Wat zo iets als successierechten met een mens kan doen. Ik ben er eigenlijk heel de dag niet goed van geweest. Op het eerste zicht zou men zeggen dat het maar om papieren gaat. Bij mij was het veel meer dan dat. Bij mij kwam het heel anders over. Er wordt nu gewoon door anderen over mijn bezit geredeneerd. Zij gaan mijn verdere toekomst voor een stuk bepalen. Successierechten telt natuurlijk voor iedereen. Als men niets heeft moet er natuurlijk niet betaald worden zoals er wordt gezegd. Als men gespaard heeft zoals mijn man en ik hebben gedaan, dan wordt men gestraft. Men spaart toch om een mooie oude dag te hebben in de mate van het mogelijke ! Dan mag men er nog niet eens aan denken dat er iets zou kunnen gebeuren. Het begint al gewoon met ziek worden. Dat ziek worden dat gaat over naar de gevreesde kanker. De kanker takelt je totaal af en dan . . . Dan moet je proberen door een rouwproces te geraken. Maar de rouwproces , wanneer begint dat eigenlijk ? Ik denk dat het voor mij pas na de afhandeling van de successierechten zal beginnen. Successierechten . . . Ik heb het me vroeger al afgevraagd waarvoor dit allemaal nodig is. Nu zeker. Er wordt tenslotte door anderen beslist hoeveel alles waard is. Er wordt door anderen beslist hoe het geluk van de toekomst verder gaat. Ge hebt wat gespaard en dan moogt ge een deel afgeven. Voor wie ? Voor wat ? Wat gebeurt er met het geld dat men moet betalen aan successie ? Het is om te rotten. Zelf ga ik er niet beter van worden. Nee, ik ga er ziek van worden. Had ik maar 20 jaar lang niet elke frank en euro omgedraaid. Had ik maar aan " den dop " gestaan. Dan zou ik nu heel goed afgeweest zijn. Nu wordt ik gestraft en dat doet pijn. Wat een mooie oude dag had moeten worden gaat richting nachtmerrie. En wanneer gaat die stoppen ?
Alle papieren die nodig zijn voor de successierechten heb ik vandaag bij elkaar gezocht. Ik hoop dat ik al de nodige papieren gevonden heb. Is dat een miserie ! En waarom eigenlijk ? Ze weten het toch allemaal veel beter dan dat wij het zelf weten. Zit er ook nog een brief van de pensioenafdeling in de brievenbus. Om te gieren als is deze open doe. Mijn overlevingspensioen komt op 3048 euro per jaar ? Hoe moet ik daar van leven ? Ik denk dat het hoog tijd wordt dat ik eens verder ga informeren. Genaturaliseerde Belgen ontvangen veel meer om helemaal niets te doen. Mogen dan ook nog een hoop familie meebrengen waarvoor door ons wordt betaald. Ik denk dat ik mag zeggen dat ik goed heb gewerkt. Vijftien jaar in staatsdienst en de volgende twintig jaar heb ik mijn man bijgestaan in zijn zaak. Horecazaak - werken van 's morgens negen uur tot een gemiddelde van 2 - 3 uur 's nachts. En dan , dan vroeg mijn man om te stoppen. Hij werd zestig en wou nog gaan genieten. Het werd heel iets anders. Drie jaar mocht ik hem nog verzorgen. Tot hij het niet meer aankon ...... En dan , dan begint de miserie ...... Akkoord, ik ben nog niet op pensioenleeftijd maar moet ik dan echt eerst tot de bedelstaf gaan eer ik een fatsoenlijk minimum pensioen mag ontvangen ? Moet ik werkelijk die zuurverdiende centen nu al aanspreken om te kunnen overleven ? Zoals het er nu uit ziet wel en dat wringt me heel erg. En dan spreekt men van een mooie oude dag !
En ook vandaag was het niet de gemakkelijkste dag.
En of ik nu bij me thuis bezig ben of bij mijn ouders ; momenteel blijft het allemaal hetzelfde.
Wat had ik het moeilijk vandaag.
Waarom moeten die kasten toch allemaal zo vol zitten ?
Wat was dat voor een weertje vandaag ?
Het is een heel rustige zondag geweest voor mij.
