Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
11-07-2011
Zondagnamiddag
Ik heb verdomd moeilijke dagen achter de rug en er gaan er nog enkele moeilijke komen. Morgen gaat zeker een rotdag zijn. Momenteel vlot er ook niets. En elke dag zit ik te wachten op verder nieuws van de successierechten. En nog steeds weet ik van niets. Het is echt om te rotten. Ik zou graag weten waar ik sta en ik denk dat het in mijn geval niet meer dan normaal is. Maar als ik niets binnen krijg wat moet ik dan nog doen ? Ik kan toch alle dagen niet liggen bellen met de vraag : " En welk nieuws heeft U voor mij ? ". Het is zo frusterend om zo machteloos te staan. Om momenteel niet te weten wat er gaat gebeuren. Zo is ook dit weekend weer volledig vergald. Ik wou er iets simpels mooi van te maken , maar dat is weer niet gelukt. In plaats van deze zondagnamiddag op een mooie manier door te brengen ben ik weer gewoon aan die keukentafel gaan zitten. Heb ik weer niets nuttig gedaan alhoewel ik zoveel zou kunnen doen. Maar het lukt me niet. De kuil is momenteel weer diep en ik moet er terug zien uit te geraken. Op gelijk welke manier dan ook want dit is niet de goede manier. Maar het is allemaal zo gemakkelijk gezegd. Het in de praktijk brengen is heel iets anders !
Vandaag is het precies 6 maanden geleden dat mijn man van mij is heengegaan. Het is alsof het pas gisteren is gebeurd. Ik wist dat ik je moest afgeven - maar zo vlug ? En dan die pijn. Pijn omdat je iets dierbaars hebt moeten afgeven. En inderdaad, die pijn , die wordt minder maar het gemis des te erger. Zoals ook de bezoekjes aan het graf van mijn man. Ik heb ook geleerd dat het geen kwaad kan als ik niet alle dagen naar het kerkhof rij. Dat heeft toch wel enkele maanden geduurd eer ik me daar kon overzetten. Maar dat is me wonderlijk gelukt en toch beter dan ik dacht. Het is niet omdat ik niet tot ginds rijd, dat ik mijn man ben vergeten. Elke dag is er wel iets nieuws dat me met mijn neus op de feiten drukt. Zowel in positieve als in negatieve zin. Het blijft wennen zo helemaal alleen zijn. En het is ook niet gemakkelijk om ergens aan te kloppen voor een beetje hulp. Er is af en toe toch wel eens iets dat ik niet voor mekaar krijg. En dan moet ik wel iemand vragen. Daar heb ik nog steeds een hekel aan maar ja , het is helaas niet anders. Elke dag is een gevecht om erdoor te geraken. Dat lukt nog niet zo best. Ik mis mijn man. Elke dag een beetje meer.
Ook vandaag heb ik me nog bezig gehouden met het bekijken van dia's. Zo ga ik ze allemaal nog eens gezien hebben. Maar daar ga ik nog wel een avondje voor nodig hebben. En met de vroegerige toneelkring heb ik ook al kontakt op genomen. En ja hoor, ze willen de dia's wel voor in hun archief. Daar ben ik eigenlijk wel blij om. Gaan ze uiteindelijk niet verloren. Ik durf te wedden dat ze er heel tevreden mee gaan zijn. Wanneer ik nog eens bij mijn schoonzusje op bezoek ga neem ik de dia's mee. Dat kan nog wel eventjes duren maar dit gaat dus in orde komen.
Waar ik me meer zorgen om maak is de afhandeling van de successierechten. Ik zou deze week worden gekontakteerd om tot bij mijnheer de notaris te gaan. De eerste drie dagen van de week zijn gepasseerd , en morgen is het al donderdag. Ik stel me de vraag "wat gaat er nu weer mis lopen ? " Ik zal echt blij zijn wanneer dit is afgehandeld. Het blijft maar duren en daar word ik zo moe van. Ook de onzekerheid begint gaan door te wegen. Ik heb het zo al moeilijk genoeg en daarom vraag ik niet liever dan dat alles zo vlug mogelijk in orde is.
Wat kan het toch allemaal verkeren ! Zoveel jaren hebben de dia's gewoon in de kast gestaan. We zullen die nog wel eens zien. Vandaag niet want we hebben geen tijd. Misschien volgend weekend . . . En zo werd het steeds maar uitgesteld. Wat heb ik vanavond gedaan ? Juist, ik heb dia's gekeken. Allemaal dia's van één van mijn man zijn vroegere hobby's. Toneel spelen. Voor wij onze zaak hadden heeft mijn man enkele jaren toneel gespeeld. Het waren mooie opvoeringen met mooie herinneringen. Van sommige toneelstukken heb ik heel wat dia's gemaakt. Toen ik de beelden aan het bekijken was dan viel het me op hoeveel spelers er al gestorven waren. Nu merk ik nog maar eens hoe snel de tijd is gegaan. Vandaag heb ik dus besloten om opnieuw kontakt op te nemen met dat toneelgezelschap. Als zij willen mogen zij al die dia's hebben. Langs één kant vind ik het wel spijtig om ze weg te doen. Maar wanneer deze bij het archief gevoegd worden van de toneelkring, is het voor hen toch wel een verrijking. Spijtig natuurlijk dat niet iedereen die dia's nog kan zien. Maar de jeugd van toen zijn nu volwassen personen met eigen kinderen ; kinderen die nu meespelen in diezelfde toneelkring. Ik kan het alleen maar vragen en eigenlijk hoop ik dat ze ja gaan zeggen. En daar zitten mooie dia's tussen , al zeg ik het zelf.
En zoals zo dikwijls de laatste tijd gebeurt, het is weer meer dan laat genoeg. Dat is ook nog iets dat ik moet veranderen. Alleen, er is toch niemand die zegt tegen mij dat ik moet stoppen en dus doe ik gewoon verder. Wanneer ik zo eens niet weet wat doen hou ik me eventjes bezig met de foto's die allemaal liggen te wachten. Er zitten er nog mooie tussen. Nu ben ik er al de specialekens aan het uithalen. Allemaal foto's van mijn man en zijn hobby. Hiemee ga ik scrapbooken. Vraag nog altijd niet wat het juist is want daar kan ik nog steeds geen antwoord op geven. Het enige dat ik weet is : met foto's werken. Het vervolg hiervan zie ik nog niet goed zitten. Er zulllen eerst nog enkele lessen moeten aan te pas komen. Het is wel iets dat me interesseert. Alleen is het spijtig dat hier niet veel lectuur te vinden is over scrapbooken. Men moet eigenlijk naar Nederland rijden wil men iets vinden. Op een hobbybeurs ben ik ook nog nooit geweest. Het zou nu wel eens kunnen dat ik daar naar toe ga. Gewoon uit gezonde interesse en wie weet vind ik daar nog iets dat me aanspreekt. En misschien zijn daar enkele tijdschriften te vinden die me wel aanstaan. Het is allemaal nieuw voor mij en dus moet ik het afwachten.
Wat heb ik het de voorbije dagen moeilijk gehad. Ik voelde me ellendig , rot , moe , ........ Ik voelde me alles behalve ideaal. Het was alsof de hele wereld op mijn rug ruste. En wat was dat voor een zwaar gewicht ! En ik zou niet weten waarom. Alhoewel !
Ik kan me wel enkele zaken voor de geest halen die aanleiding zouden kunnen geven zoals bijvoorbeeld het jaarlijkse etentje van de biljartclub van mijn man. Eigenlijk zou dat een heel aangename gebeurtenis moeten zijn. Dat was vrijdagavond. Toen ik tegen het afgesproken uur naar het lokaal reed , zou ik zo terug gedraaid hebben. Des te dichter ik bij het lokaal kwam , hoe erger het werd. De pijn die naar boven kwam. Opnieuw was het de eerste keer dat er iets ging gebeuren waar mijn man zou bij geweest zijn. Nu was ik alleen. Voor de zoveelste keer was het weer die eerste keer. Het was moeilijk om aan te sluiten bij de andere leden. Ik heb het hen ook gezegd en werd begrepen. De avond is verder gewoon verlopen. Een aperitiefje, een lekker menu, een drankje en een babbel. Ieder deed op zijn manier zijn best om de avond zo goed mogelijk te laten slagen. Toch mankeerde er iets voor mij of iemand . . . Zulke samenkomsten zullen nooit meer zijn wat ze vroeger waren. Toch voor mij niet. Gelukkig kunnen de overblijvende leden het goed vinden met elkaar. De club heeft een heel moeilijk jaar achter de rug , op alle gebied. Ze zijn erdoor gesparteld met vallen en opstaan. Voor hen hoop ik dat het volgende seizoen beter gaat gaan. Ik denk dat ik wel naar de clubbijeenkomsten zal blijven gaan.
En toch is het raar dat er zoveel verschil is met gelijklopende gebeurtenissen. Vorige week op een biljartavond geen probleem. Deze avond , met dezelfde personen , ongelooflijk moeilijk.
Een tweede reden waarom ik me ellendig heb gevoeld is misschien de komende afspraak met mijnheer de notaris. Normaal gezien zou volgende week eindelijk alles in orde moeten zijn in verband met de successierechten. De voorbije week heb ik nog maar eens voor kopies moeten zorgen van papieren die bij een andere notaris lagen. Die konden niet gewoon worden overgemaakt. Ik moest deze persoonlijk gaan afhalen. Alsof het staatsgeheimen waren maar het ging enkel over de eigendomsakte van mijn appartementje. Is dat nu allemaal echt nodig ? Moet het echt zo moeilijk worden gemaakt ? En moet het echt zo lang duren allemaal ? Nu hoop ik dat het einde hiervan in zicht is want ik ben het behoorlijk moe ! Ik zou graag van al die rompslomp vanaf zijn zodat ik eindelijk eens kan beginnen om alles voor mij op een rijtje te zetten. Er is zoveel en er is niets. Ik zou zo graag hebben dat er terug een beetje rust in mijn leven komt. Dat ik eindelijk kan beginnen nadenken hoe ik echt verder wil gaan. Niet zoals nu. Nee, ik wil graag verder gaan met een nieuw doel. Met iets waar ik me goed in voel.
Waarom moet het nu altijd regenen als ik bij mijn vader in de tuin ga ? Ik was van plan om nog een mooi boeketje bloemen voor mezelf te snijden. Mijn moeder had ik er juist ééntje gegeven. Ik viel natuurlijk weer zo goed als uit de boot. Stomme regen ! Morgen pluk ik nog bloemen bij want mijn boeketje is maar klein uitgevallen. En het tuinpad is toch omgeven doorverschillende mooie floxen. Lang bloeien die niet maar het zijn wel mooie bloemen en ik vind ze heerlijk geuren. Volgend jaar zijn we van plan om nog een kleur bij te planten. Natuurlijk zullen daar andere bloemen moeten voor wijken. Maar als we kunnen verbeteren doen we dat graag. De bloemkolen die in de tuin stonden heb ik ook maar mee naar men appartementje genomen. De soep is zelfs al klaar. Ze is lekker , die bloemkoolsoep. Alleen nog verder afwerken met wat room en cayennepeper. Ik verheug me al op morgen om ervan te snoepen. Eén van de resterende bloemkolen heb ik nog fijn gesnipperd zodat ik ook in het najaar nog wat garniering achter de hand heb. En wie weet, als de volgende lading bloemkolen zou lukken kan ik opnieuw een kookpotje bloemkoolsoep maken. Toch spijtig van de selder ! Die is wel in aantocht maar toch doet een gedeelte het niet zo best. Hopelijk helpt het weder de groei verder zodat wij binnen enkele weken kunnen oogsten. En dan is het selder inmaken op de ouderwetse manier. Een tuin is mooi maar men heeft nooit gedaan met werken als men er tijd wil insteken.
Wat een lawaai kan een verhuiswagen toch maken. De verhuiswagen natuurlijk zelf niet maar wel de bijhorende ladderlift. Vier uur aan stuk heeft de ladderlift staan ronken. En met een heel zware motor. Echt niet te doen. Kunnen ze daar geen andere oplossingen voor vinden ? Gelukkig was het dan vandaag nog te doen met de temperatuur. Want een raam open zetten ging echt niet. Wat was ik blij toen die wagen hier vertrok. Toen was het hier terug zalig stil . . . Ik wist nog niet eens dat de nieuwe woning van mijn oude buren reeds klaar was voor verhuis. We zien elkaar niet dikwijls. Is dat snel gegaan ! Met nieuwjaar vreesde mijn buurvrouw nog dat de verhuis ten vroegste voor het najaar was. Nu is de zomer pas begonnen en zie, ze is vertrokken. Gepakt en gezakt met een grote verhuiswagen. Hopelijk gaat ze heel tevreden zijn met haar nieuwe stekje ! Dat wil dus zeggen dat ik nieuwe buren ga krijgen. Ik ben benieuwd wanneer ik met hen ga kunnen kennis maken. Het is toch altijd plezanter wanneer men weet met wie men te doen heeft. En of ze een goedendag willen zeggen. Niet iedereen praat hier met elkaar in onze appartementsblok. Zeker de jeugdige bewoners voelen zich te goed om iets te zeggen. Maar ze zullen wel bijleren met de jaren. Ongelooflijk spijtig maar het is niet anders.
Nu dat de grote werken in de tuin allemaal voorbij zijn moet ik echt wennen aan de nieuwe vrije tijd. Vrije tijd die ik heel goed kan gebruiken om vanalles terug in orde te brengen. Er is bij mezelf veel blijven liggen omdat ik steeds maar uitstelde. En uitstel is gewoonlijk afstel. Dus moeten we nu allerlei zaken eerst in orde brengen. Normaal gezien zou ik alles alle dagen heel goed kunnen bijhouden. Maar toch is me dat de voorbije weken niet gelukt. Er zijn heel wat dagen geweest wanneer ik van bij mijn ouders thuis kwam ; dat de fut volledig was verdwenen. In plaats van nog kleine zaken in orde te brengen was het heel veel platte rust . . . Daar is nu dus verandering in gekomen. Ik ben er wel blij om dat ik terug op adem kan komen. En ik ben ook tevreden dat ik terug een klein beetje meer tijd heb voor mezelf. Voor zolang dat het duurt natuurlijk ! Het eerstvolgende dat er nu in de tuin moet uitgeplant worden is de porei. Naar ik gehoord heb van mijn vader zou dat voor volgende week zijn. Ik ben benieuwd. Ik denk dat er ook nog najaarsbloemen gaan komen. Tenminste als het zaaien gelukt is maar dat zal ik ten gepaste tijde wel horen. Het onweer van deze avond is hier goed verlopen. Wij hier mogen weer blij zijn dat we er zo goed vanaf zijn gekomen. Er worden nog steeds foto's genomen maar het is opgehouden met regenen. Het is hier bij ons heel goed meegevallen ten overstaan van andere plaatsen in ons landeke. We zullen het morgen in de krant weer kunnen lezen. En ook het middagnieuws zal er wel tijd voor vrijmaken. Hopelijk is er geen al te erge schade. Maar het minste dat men tegenkomt is al te veel. We zullen vanaf morgen opnieuw moeten wennen aan een halvering van de temperatuur. Voor mij geen probleem. Spijtig natuurlijk voor alle zonnekloppers ! Zij zullen het de volgende dagen met een heel wat mindere temperatuur moeten doen.
Kan het nog warmer ? Zoals voor zovelen onder ons , niet te doen. Alhoewel, ik heb vandaag de gazon gekortwiekt. Gewoon twee uurtjes rondgereden met de machine. Eerlijk gezegd ? Ik was blij dat het gedaan was. Zeker de laatste meters waren er teveel aan. Maar ik heb het gehaald en dat is het voornaamste. Voor de rest van de dag was ik uitgeteld maar dat was geen enkel probleem. Lam , lui onder de koelte van de bomen. Vergezeld van een briesje en meer moest dat niet zijn. Het viel wel op dat de planten in de tuin hun bladeren al in de vroege namiddag lieten hangen. Gelukkig hebben ze de voorbije dagen een heel goede douche gehad. Maar zoals vandaag mogen er toch niet al te veel dagen komen of we houden niets over. Eigenlijk niet te geloven dat het op één dag zo kan veranderen. Toen ik vanavond nog langs het kerkhof ging was het hoognodig voor de plantjes die ik bij het graf van mijn man staan had. Nochtans had ik ze gisteren heel goed van water voorzien. Maar dus nog niet voldoende. Wat zou hij het vandaag moeilijk hebben gehad wanneer hij nog bij mij was geweest. Dan zouden alle hens aan dek zijn geweest om ventilatoren en airco uit de kast te halen en in werking te brengen om zoveel mogelijk verkoeling te brengen. Wat had ik daar nog graag voor gezorgd ! Dan was hij tenminste nog bij me. Eigenlijk weet ik nu niet goed wat te doen. Morgen nog slechts één dag van dit weder en daarna moeten we opnieuw tevreden zijn met 20 graden. Dus zitten mijn ventilatoren nog altijd in de kast en wacht ik verder af. Morgen zal ik nog genieten van zo weinig mogelijk niets doen !
Wat vandaag een mooie dag had moeten zijn is toch een beetje in mineur geëindigd. Toen ik deze middag samen met mijn ouders ging eten leek alles nog volledig in orde te zijn. Alhoewel , de honger van mijn moeder was niet groot. Haar lievelingsschotel ging voor de helft terug de keuken in. Spijtig voor de chef van het restaurant maar als het niet gaat , dan gaat het niet. Zelfs een tas koffie kon haar niet bekoren. Toch hield zij zich kranig om de namiddag te laten slagen. Helaas , toen wij toch door de straten wandelden , ging het niet meer. Zij moest toegeven dat het veel te vermoeiend was en dat het niet meer ging. Heel rustig zijn we dan terug naar mijn appartementje gewandeld. Terwijl ze een klein beetje bekwam van de tegenslag heb ik haar nog familiefoto's laten zien. Zo kon ze zich misschien toch een beetje ontspannen. Niet gelukt en ik heb haar naar huis gebracht. Daar was ze nog het beste af. Spijtig natuurlijk dat deze zonnige namiddag zo in het water moest vallen. Volgende keer beter maar de gezondheid gaat toch zeker voor. Dus, ik heb me de avond al lezend doorgebracht. En op mijn balkonnetje was dat heel aangenaam. Voor mij mogen er nog zulke avonden komen. En ik denk voor de meesten onder ons. Dus voor herhaling vatbaar ! Hopelijk is mijn moeder de flauwte van deze namiddag morgen door en kan alles terug zijn normale gang gaan. Zou het dan toch met de plotse warmte te maken hebben ? Of is er iets anders op til ? De nacht afwachten en dan zien we wel weer.
Kon het nog slechter zijn dan deze zaterdag ? Zo de ganse dag van dat regenweer. En dan zou het morgen 25 graden moeten zijn ! Eerst zien en dan geloven. Wat zijn wij Belgen toch sterke mensen om daar allemaal tegen te kunnen. Als we niet kunnen buiten komen dan blijven we maar binnen. Of we zoeken iets op dat binnen te doen is. Deze namiddag met mijn moeder nog enkele tuinbloemen gaan kopen. Ze kon zich niet voorstellen ooit in zulk een groot tuincentrum te zijn geweest. Zij wilde echt van die stinkertjes voor in de tuin. Toen ze daar aan het rondwandelen was wist ze eigenlijk niet meer wat te kiezen. Zoveel soorten van bloemen en zoveel kleuren ! Uiteindelijk heeft ze toch een keuze gemaakt en dus hebben we dat in orde gebracht. We hadden niet veel stinkertjes bij maar ze hebben wel een mooie warme oranje kleur. Natuurlijk is het daar niet bij gebleven en hadden we op het einde toch nog meer bloemen dan voorzien. Ik had één geluk. Planten ging mijn vader zelf doen. Ben benieuwd waar ze staan en ik zal dat morgen zien. We waren eigenlijk te laat terug thuis en ik had nog iets op mijn programma staan. Lang geleden dat ik op een zaterdagavond nog ben weggeweest. Maar toen ik deze week op de markt was werd ik onverwachts uitgenodigd om naar een biljartfinale te komen kijken. Ik heb er enkele dagen moeten over nadenken wat ik zou doen. Terug naar de oude club van mijn man gaan , het is zo moeilijk. We hebben er zulke mooie tijden gehad en dan zou ik nu alleen moeten gaan. Toen ik ernaar op weg was vanavond , heb ik de auto willen draaien om terug naar huis te rijden. Het was moeilijk verder te rijden. Toch heb ik het gedaan en ik heb er geen spijt van. Een hartelijk welkom is me te beurt gevallen. Eigenlijk , deed het me deugd om nog eens terug met hen samen te zitten. Zoals in de goede oude tijd. En de tijd is werkelijk voorbij gevlogen. Met een hapje en een drankje. Nu voel ik eigenlijk pas hoeveel ik die biljartavonden mis. De mannen biljarten en de vrouwen allerlei nieuwtjes uitwisselen. Kon de tijd maar terug gedraaid worden. Dan zat ik er nog , met mijn man. Het deed pijn om er heen te gaan, maar toch ben ik blij dat ik ben gegaan. Ook voor volgende week ben ik uitgenodigd. Dat is een jaarlijks etentje. En ja , ik ga met hen mee.
Wat voor een dag was het me vandaag toch weer. Ik dacht dat de zomer begonnen was maar het is eerder de herfst. Toen ik deze namiddag nog bij mijn ouders bezig was wist ik niet meer wat te doen. Regen, droog , regen , onweersbui, dreigende wolken . . . . . Ik had nog een karweitje in de tuin en stelde me de vraag : ga ik er nog aan beginnen of wacht ik tot één van de volgende dagen. Ik heb het eindelijk wel begonnen maar niet afgewerkt. De rest zal gewoon voor de volgende week zijn. Ik denk dat ik vanavond eens naar het weerbericht ga luisteren voor de volgende dagen. Hopelijk gaat er verandering in komen. De vakanties staan tenslotte voor de deur. Niet voor mij , maar als het weder terug zomers wordt is het toch veel aangenamer. Voor iedereen. Het is tenslotte een seizoen waar we allemaal zo naar uitkijken. Dan kunnen we tenminste buiten komen om de nodige vitamientjes op te doen . En die zijn kostbaar. Alleen is het steeds van korte duur en dus moeten we er extra van profiteren. Dus laat nu die zon maar komen. Ook voor de tuin natuurlijk want alles blijft gewoon stilstaan. De groenten in openlucht groeien maar heel traag en zelfs in de serre is het met momenten naar de te frisse kant. Alleen de gazon blijft in het gewone tempo groeien. Dus dat wordt volgende week weer met de machine werken. Nu ben ik echt benieuwd naar de volgende dagen. Hopelijk gaat het de goede kant uit en zijn we vertrokken voor een mooie zomervakantie.
Heb ik geluk dat het weder de zomer niet wil volgen. Want zeg nu eerlijk , wat is er lekkerder dan een ijsje van de kar die in de straat komt ? En bij een hoge temperatuur smaakt zoiets toch heel fris ! Bij mij toch. En toch heb ik vandaag een beslissing genomen. Of het een goede beslissing was en of het allemaal gaat meevallen ? Dat valt af te wachten. Vandaag ben ik voor het eerst tot bij een diëtiste geweest. Is het echt nodig of niet ? Ik voelde me de laatste tijd niet goed in mijn vel zitten , alles behalve. Daarom heb ik deze stap maar genomen. Misschien dat het me helpt. Bij het maken van de afspraak werd me gezegd dat de eerste kennismaking een uurtje zou duren. En na dat uurtje wist ik heel goed waar ik fout zat. Ik zal me danig moeten herinrichten en opnieuw leren eten. Eten op de juiste tijdstippen. De juiste ingrediënten leren eten. Op tijd en stond drinken. Dat deed ik , maar verkeerd. Natuurlijk moet ik mijn snoepjes achterwege laten. En die snoepjes zijn dus enkel mijn koekjes bij de koffie. Iets anders snoepte ik zo al niet. En raar, maar met mijn fruit zat ik ook al verkeerd. Ik mag maar drie stukken op één dag eten. En niet vier zoals nu. Dan denkt men van goed bezig te zijn en is het ook weer niet goed. Het enige dat ik volop mag eten zijn de rauwe groenten. Gelukkig zijn de groenten in de tuin volop bezig. Ik ga daar dus weinig problemen mee hebben om ze niet te eten. En eigenlijk heb ik geluk dat er momenteel zoveel groenten zijn. Kan ik een heel goede keuze maken. Hopelijk kan ik het volhouden. Want natuurlijk wordt al het lekkere verboden. Mijn kaas ga ik nog het meeste missen. Dat was een lekker snoepje s'avonds. Ik heb zelfs huiswerk meegekregen. Vanaf morgen alle dagen opschrijven wat ik eet. En met het uur erbij. Als dat maar gaat goed komen !
Toeval of niet , gisteren was er nog een andere kennis jarig. Na zoveel weken elkaar niet gezien te hebben, maakten we voor deze namiddag totaal onverwachts toch nog eens een afspraak. En dat door een niet zo aangenaam telefoontje. Eén van haar goede vrienden is op haar verjaardag overleden. Dat is nu niet iets dat men graag hoort op wat zulk een aangename dag zou moeten zijn. Dus , de namiddagplanning afgewerkt tegen een iets sneller tempo om toch maar op tijd op de afspraak te zijn. En door een heel stom toeval vergeet ik haar een heel gelukkige verjaardag te wensen. Het was van alles en nog wat op dat moment. Ik weet niet hoe ik dat heb vergeten te doen. En het ergste is, dat ik haar momenteel niet kan bellen. Ik zal moeten wachten tot morgen omdat recht te zetten. Maar waar ik wel zeker van ben dat is dat we een goed gesprek hebben gehad. En dat zij door dat gesprek zich toch iets beter voelde. Haar man was er ook bij en dat kon ik in dit geval wel tolereren. Eigenlijk heb ik veel liever dat ik met haar alleen kan praten. Wanneer haar man erbij is dan trekt hij alle aandacht naar zich toe en wordt er enkel over hem en zijn hobby's gepraat. En dat is nu juist iets waar ik niet mee om kan. Dat egoïstisch trekje van hem. Alles voor en over hem , zij komt echt op de tweede plaats. En dat is iets dat ik niet kan hebben. Ondanks dat feit, hoop ik dat ze haar gedachten toch even heeft kunnen ordenen. Morgen ga ik haar zeker opbellen. Natuurlijk om me te verontschuldigen dat ik haar geen verjaardag heb gewenst maar ook om te zien of ik eventueel iets voor haar kan doen. Het minste dat ik kan doen is een luisterend oor aan de telefoon. Maar dat kan soms van onschatbare waarde zijn. En wat ik ook weet , dat is dat de volgende afspraak niet zo lang achterwege mag blijven. Nu was er echt van alles en nog wat tussen gekomen en heeft het veel te lang geduurd eer we mekaar nog eens hebben gezien. Gesproken regelmatig, daarvoor is de telefoon een heel mooie uitvinding. Hopelijk kunnen we ons aan ons woord houden !
Wat ben ik vandaag druk ( ? ) bezig geweest ! Deze voormiddag naar de markt geweest en een speciaal matje gaan kopen voor de afwasbak van mijn moeder. Want als je iets niet zo courant nodig hebt waar kun je dat dan vinden ? Juist , op de markt. Tegelijkertijd van die kleine lekkere wafeltjes meegebracht. Lekker bij de koffie. Maar ik heb ze dan ook maar aan mijn moeder gegeven. Ik zal er één van de volgende dagen wel wafeltjes gaan snoepen. Ook nog vlug binnengewipt op de bank om mijn nieuwe kaart in werking te laten stellen. En dat is dus ook weer in orde. En nog even langs de fotograaf. Het was lang geleden dat ik daar nog was geweest maar ik heb nog eens wat foto's laten bijmaken. Bij al mijn sorteringswerk van de voorbije dagen had ik nog cliches gevonden maar geen foto's. Enkele mooie ga ik één van de dagen ophalen en dan kan ik die ook weer verwerken. Zo rijden we verder naar mijn PC - hersteller en helper. Alles moest eens goed nagekeken worden want ik had enkele mankementen. En deze namiddag mocht ik deze al terug ophalen. Het is een kleinschalig bedrijfje maar ééntje waar de klant nog echt koning is. En waar geen moeite teveel is. En waar nog echt tijd gemaakt wordt voor de klanten. Telkens ik daar buiten kom heb ik iets bijgeleerd. Als ge nooit geen computerlessen hebt gehad zoals ik , dan is dat heel plezant meegenomen allemaal. Veel aangenamer om naartoe te gaan dan bij die grote ketens waar ge toch maar een nummer zijt. Om de dag af te sluiten , nog bij een kennis langs geweest en haar een heel gelukkige verjaardag gewenst. Het was wel een dagje later dan voorzien maar niet minder gegund. Ze had juist van een veertien daagse rust kunnen genieten. Haar kleinkind was op verlof naar Oostenrijk geweest. Daar had ze natuurlijk van geprofiteerd om wat bij te werken en de nodige bezoeken af te leggen. Met een kleinkind van vier jaar is het niet altijd gemakkelijk om te doen wat je graag wil doen. En een ganse werkweek staat ze voor hem klaar. Nu was hij terug thuis en inderdaad , er was terug heel veel leven in de brouwerij. Ook dat is natuurlijk plezant maar het wordt voor haar toch vermoeiend. Maar zelf zegt ze : nog enkele jaartjes volhouden en dan ben ik erdoor. Het is een heel mooie taak maar ook een zware om de ganse dag paraat te staan voor Uw kleinkind. Zeker als ge een niet al te goede gezondheid hebt. Zelf heb ik geen kinderen en dus heb ik ook niet het plezier van kleinkinderen. Het is een gemis maar er is niets aan te veranderen. Het leven zit soms niet zo gemakkelijk in elkaar. Als elke droom zou uitkomen , het kon toch zo schoon zijn. Maar helaas.
Lang geleden dat ik nog zulk een rustige maandag heb gehad. Niet dat ik heel de dag in de zetel heb gehangen. Wel ben ik vanmorgen weer dadelijk gestart met mijn foto's. En ik moet eerlijk zeggen dat ik heel goed ben gevorderd. Zelfs die tweede doos met foto's is nu gesorteerd. Alles ligt nu klaar om verder af te werken. Gelukkig hoeft het morgen niet in orde te zijn. Die volledige afwerking gaat nog wel een tijdje duren. Maar toch wou ik dit nu eerst achter de rug hebben. Ondertussen heb ik ook nog wat foto's gevonden die ik nodig had. Dus dit alles is momenteel goed verlopen. Het doet me wel pijn al die foto's terug te zien. Ik had het al veel eerder moeten doen en dan had mijn man er ook nog kunnen van genieten. Bij elke foto die er door mijn hand is gegaan weet ik wel wat te vertellen. Ik verschiet ervan dat ik zo goed heb kunnen onthouden. Het enige nadeel is dat er foto's bijzitten en dat ik de namen van de personen niet weet. Op dat gebied was mijn man " een krak " . Hij kende praktisch iedereen met voornaam , achternaam en zelfs met toenaam. Voor mij waren dat altijd problemen. Maar toen kon ik nog vragen om me de namen voor te zeggen , nu moet ik er alleen achter gaan. En heel waarschijnlijk ga ik ze niet allemaal terug vinden. Dat is wel spijtig maar er is niets aan te doen.l Ik zal verder moeten met hetgeen ik me allemaal nog herinner. Zowel de goede als de slechte momenten. . . . . . .
Echt een zondag , buiten een machientje was en nog een afwasje niets gedaan. Of toch wel. Ik ben verder foto's aan het sorteren geweest. Heb ik veel foto's in mijn bezit ! Ik wist het zelf niet. Mijn man zal het ook niet meer geweten hebben. Spijtig dat mijn man ze niet meer kan zien. Spijtig dat wij vroeger nooit de tijd hebben genomen om deze foto's onmiddellijk te verwerken. Spijtig dat wij nooit de tijd hebben genomen om te genieten van die foto's. Allemaal foto's met een verhaal. Nu moet ik het alleen doen. En er zijn heel veel foto's bij van mijn man. Ze zijn voor mij alleen. Er zijn geen kinderen die mee herinneringen kunnen ophalen. Verdere familieleden hebben er geen aandacht voor. Het is te ver verwijderd van hun leven. Spijtig dat het nu allemaal zo moet lopen. Toch ga ik alles nog verwerken zoals ik van plan was. Er mooie fotoalbums van maken. Albums die voor zich spreken. Albums met de nodige tekst en uitleg erbij. Misschien is er dan later toch nog iemand in geinteresseerd. Of toch in enkele foto's. Wat de tijd me nog brengt, weet ik toch niet. En misschien maar best zo. Wat ik wel weet is dat ik morgen nog verder moet doen. Er staat nog een volgende doos te wachten. En ik weet nu al dat die veel moeilijker gaat zijn dan deze die ik nu heb leeggemaakt.
Zaterdagnamiddag ! Natuurlijk heb ik in de voormiddag voor mijn ouders gezorgd. Bakker , beenhouwer , we zijn er overal gepasseerd. Maar wat is het lang geleden dat ik in de namiddag nog eens ben thuis geweest. Het deed me deugd om niet meer de deur uit te moeten. En ik heb me in een karweitje gestort dat ik al zo.....................................lang moest doen ! Kon ik me eindelijk bezig houden met foto's zoeken. En of ik er heb gevonden ! Daar ik toch foto's nodig had , werk ik nu maar aan één stuk door. Ik heb er nog veel gewoon los in dozen liggen. Maar nu ben ik bezig om alles te sorteren. Gemakkelijk is wel iets anders. Maar als dit nu achter de rug is , dan is er een mooi karweitje opgeknapt. Wat ik ook wel weet is dat ik met zaterdag alleen niet toekom. Mijn zondag gaat er ook nog moeten aan geloven. Maar daar heb ik nu eens geen bezwaar tegen. Ik ben al mooie foto's tegen gekomen dat ik nog niet meer wist dat ze bestonden. Wat ik wel weet is dat ik er in de winter echt werk van ga maken. Nu is het maar gewoon op orde brengen. Tijdens de wintermaanden ga ik het verder afwerken. En zeg nu eerlijk, met een fotoboek in de zetel gaan zitten is toch veel aangenamer dan met een laptop. Een fotoalbum is toch veel warmer dan al die PC-fotoboeken. En ik moet eerlijk toegeven, dat krijg ik niet samengesteld op de PC. Een simpel ouderwets fotoalbum wel. Kan ik bij een groot deel van de foto's nog eens wegmijmeren. En naar de reden zoeken van het fotograferen van die bepaalde foto. Het zijn mooie herrinneringen en ik ga ze koesteren. Spijtig voor diegene die achter mij komt. Hij zal de open haard met fotoalbums kunnen aanmaken. Dat is natuurlijk heel spijtig want veel van die foto's zijn voor anderen onbekend. Dat zijn zorgen voor later. Zolang als ik er nu maar kan van genieten ! En dat ga ik zeker doen.
Vandaag is het precies 6 maanden geleden dat mijn man van mij is heengegaan.
Wat vandaag een mooie dag had moeten zijn is toch een beetje in mineur geëindigd.
Wat ben ik vandaag druk ( ? ) bezig geweest !
