Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
30-07-2011
Stereliseren
Vrijdag , officiële poetsdag ! We zijn er weeral vanaf voor een weekje. En wat is vandaag de dag nog een week. Als ge denkt dat ge gedaan hebt , moet ge al terug beginnen. Wat gaan de dagen toch ongelooflijk snel voorbij. En het ergste is , dat we de tijd niet kunnen tegenhouden. We moeten alleen maar proberen om die tijd heel goed te gebruiken. Dat heb ik deze namiddag dan maar gedaan. Selder gekuist en fijn gesneden. En dan de ouderwetse methode bovengehaald. Stereliseren ! Morgen ga ik weten of het gelukt is en al de potjes dicht zijn. Ik ga één nadeel hebben. De potjes gaan veel vlugger op zijn dan verwacht. We hebben er veel bijgehouden maar toch gaan we er te weinig hebben. En na de selder nog een wasmand fijne princesseboontjes geplukt. Dat is de voorbereiding voor morgen. Maar vanavond toch de eerste portie al gekuist , gekookt en opgegeten. Zo lekker vers uit de tuin. Meer moet dat niet zijn. Alleen smaakten ze me vorig jaar toch veel beter. De ganse namiddag toen ik met de groenten bezig was heb ik aan mijn man moeten denken. Niet dat hij er anders niet bij is in mijn gedachten maar nu toch nog meer. Vorig jaar zaten we nog samen aan tafel. Met een glaasje wijn, met de favoriete muziek en de groenten die we samen kuisten en verwerkten. Toen was het groenten verwerken heel iets anders. Toen was het groenten kuisen aangenaam en plezant. Nu ben ik bezig samen met mijn vader. En dat is een verschil van dag tegen nacht. Nu moet er doorgewerkt worden zonder muziek , zonder dat glaasje wijn. Nu moet er voor gezorgd worden dat alles wordt verwerkt. Een hemelsbreed verschil ! Mijn lieve man, wat mis ik je. Wat mis ik je hulp , je lach , je zang , je . . . .
Weer is er een dag voorbij. Vroeger zou ik gezegd hebben , die is voorbij gevlogen , maar nu is het heel iets anders. De dag dat gaat nog want ik heb de handen goed vol. Donderdag is het kuisen bij mijn ouders, de boven doen , zoals dat vroeger werd gezegd. En een stuk van de beneden. Zo heb ik het morgen gemakkelijk wat het kuisen betreft. Het is niet meer dat kuisen van vroeger jaren want dat heb ik wel afgeleerd. En dat nog dank zij mijn man. Heel in het begin dat wij samen waren moest alles tot in de puntjes gekuist zijn. Eerder was er geen sprake van op familiebezoek te gaan of andere vrije tijd. Mijn man had daar een ander gedacht over en dat ben ik gevolgd. Waar ik geen spijt van heb gehad. Toen niet en nu niet. En ook in de tuin begint er opnieuw werk te komen. De eerste flessen tomatensap zijn deze namiddag gemaak want de tomaten zijn uiteindelijk toch beginnen rijpen. En is er nog iets lekkerder dan heerlijk zelfgemaakt tomatensap ? Men heeft er wel wat werk mee maar we weten wat we eten of drinken ! En een fris glaasje tomatensap kan smaken ! Vandaag ook nog een heel mooi boeket gladiolen afgesneden. Mooie zachtroze gevlamde gladiolen. Spijtig dat ze nu allemaal tegelijk gaan openkomen alhoewel we ze op verschillende tijdstippen hebben geplant. Als de natuur zegt : nu bloeien dan kunnen we dat helaas niet tegenhouden. Hopelijk gaan de laatste 20 stuks nog een beetje wachten en dan hebben we er volgende week ook nog. Want een gladiool is toch een mooie , sierlijke bloem.
En ondertussen gaat alles gewoon verder. Mijn pols is terug in orde. Ik vraag me af wat het nu weer was. Maar het is weeral in orde en meer moet dat toch niet zijn. Ik kan terug volop beginnen met karweitjes uit te voeren. En wees er maar van overtuigd dat ze liggen te wachten. Vanaf morgen vliegen we er terug in. Dus ik heb afgesproken dat we morgen met de grasmachine gaan werken. De gazon aan de vijver heeft heel dringend een opknapbeurt nodig. Het is nu meer dan veertien dagen geleden dat we daar nog eens langs geweest zijn. Hopelijk vallen de voorspelde buien morgen niet bij ons. Dit zouden mijn vader en ik niet graag hebben. En met één buitje zouden we nog kunnen leven ; als ze maar geen hele namiddag duurt. Op een paar plaatsen aan de vijver had ik ook alle begroeiïng weggeknipt om een beter uitzicht te krijgen. Helaas, alle werk voor niets geweest. Het is eigenlijk mooi om zien hoe de natuur zijn werk doet. Overal is er nieuwe begroeïng. Ik kan opnieuw beginnen. Zo blijf ik wel bezig maar het was geenszins de bedoeling dat het zo snel terug zou bijgroeien. Momenteel laat ik het zijn gang gaan. In het najaar zullen we wel zien wat we ermee gaan doen. Terug laten groeien of kortwieken ! Een vijver is mooi als men er niet moet werken. Ik heb ondervonden en moeten toegeven dat het niet gemakkelijk is als vrouw. Ik schuw geen werk maar het moet haalbaar zijn. Onze vijver gaat voor mij spijtig genoeg niet haalbaar zijn. Maar zolang ik kan ga ik mijn best doen. Daar is het te mooi voor.
Is het de wet van Murphy of is het het lot ? Deze week ben ik buiten strijd geweest door een ontstoken pols. Niets kon ik er nog mee doen. Geen auto besturen , niet gaan winkelen , niets dragen , niet poetsen , niets . . . Nu is het terug aan de beterhand en gelukkig maar. Het typen gaat momenteel nog wel stroef maar dan typen we maar wat trager en wat langer. Dus de voorbije week is het goed rustig geweest. Ik verlangde wel naar rust maar niet op deze manier. Want ik heb nu wel ondervonden, des te meer tijd ik heb , des te meer ben ik over van alles en nog wat aan het piekeren. Aan de voorbije maanden aan het denken en me de vraag stellen of ik alles wel goed heb gedaan. Ik ben zo aan het twijfelen geslaan dat ik zo goed als van niets meer zeker ben. Ik ben aan het zoeken naar oplossingen die maar niet willen komen. Het zal de juiste tijd nog niet zijn en daarom denk ik dat ik beter alles op zijn beloop laat gaan. Iedere dag nemen zoals hij komt. Van elke dag het beste proberen te maken. Want als ik iets ga forceren dan zal ik daar waarschijnlijk achteraf ook weer spijt van hebben. En dat is ook helemaal de bedoeling niet. Was het toch allemaal zo moeilijk maar niet. En nog steeds zit ik te wachten op die successierechten. Nog steeds is dat niet in orde. Ik ben al wel gaan vragen om ervoor te zorgen dat ik zeker geen boetes moet betalen. Waarom het allemaal zolang duurt weet ik nog steeds niet. Hopelijk ga ik één van de weken iets meer weten. Van dagen durf ik niet meer te spreken. Nu niet dat ik zit te popelen om die successierechten te betalen , alleen , ik zou willen weten waar ik sta. En ik denk dat er nog heel wat andere personen in zulke situatie zitten. Als ik dat zo hoor , zijn er nogal wat gezinnen die problemen hebben met die successie. Men heeft er jaren voor gewerkt om een beetje toekomst te voorzien en dan wordt men op deze manier nog gestraft. Ik leg me er bij neer en voel me ondanks alles toch gesteund omdat ik merk dat ik niet alleen in de problemen zit. Hetgeen nu gebeurt is ook iets dat mijn man niet zou verwacht hebben. Zeker niet zou gewilt hebben. En zoals iedereen kent : als . . . als . . . als . . . Als ik een jaar geleden zou geweten hebben wat ik nu weet , dan zou dit allemaal niet gebeurd zijn. Dat weet ik wel heel zeker , maar helaas , het is te laat. Toch hoop ik dat de tijd alles zal oplossen !
Ik ben er enkele dagen tussenuit geweest omdat het heel moeilijk met me ging. Het ging me zelfs niet om iets neer te schrijven. Ook nu heb ik alle moeite van de wereld. Het is alsof ik uitgeblust ben. Op alle gebied. Ik zou niets liever doen dan gewoon binnen te blijven in mijn veilig appartementje. Ik weet ook wel dat dit niet gezond is. Ik veronderstel dat het een samenloop van omstandigheden is. Ik heb nooit iets in gezeten om de handen uit de mouwen te steken . Ik heb er nooit mee in gezeten om mijn ouders hun huis te onderhouden. En ik heb steeds plezier gehad in tuinieren. En het is heel plezant als ge de groenten en de bloemen zomaar uit de tuin kunt gaan halen. Dat scheelt natuurlijk een heel beetje in de portemonnaie. En als men iets wil winnen moet men er tijd in steken, veel tijd. Maar teveel is teveel. Zeker zoals het nu gaat. Ik vraag mijn vader om minder werk en wat gebeurt er ? Er komt alle dagen bij. Natuurlijk verlangt ook mijn moeder dat ik voor haar klaar sta. Maar ook hier wordt het me teveel. Ik ben blij dat ik hen kan helpen bij van alles en nog wat. Maar het is me wat veel aan het worden. Ik heb ook nog een leven dat ik graag een wending zou geven. Helaas , op dit moment zit dat er helemaal niet in. Als het éne karwei is gedaan ligt het volgende al klaar. Waar ben ik mee bezig ? Met heel veel dingen maar op termijn ga ik een tegengoesting krijgen. Dat zou ik heel spijtig vinden en daarom ben ik naar oplossingen aan het zoeken. Welke ? Dat moet ik nog uitzoeken.
Ik heb verdomd moeilijke dagen achter de rug en er gaan er nog enkele moeilijke komen. Morgen gaat zeker een rotdag zijn. Momenteel vlot er ook niets. En elke dag zit ik te wachten op verder nieuws van de successierechten. En nog steeds weet ik van niets. Het is echt om te rotten. Ik zou graag weten waar ik sta en ik denk dat het in mijn geval niet meer dan normaal is. Maar als ik niets binnen krijg wat moet ik dan nog doen ? Ik kan toch alle dagen niet liggen bellen met de vraag : " En welk nieuws heeft U voor mij ? ". Het is zo frusterend om zo machteloos te staan. Om momenteel niet te weten wat er gaat gebeuren. Zo is ook dit weekend weer volledig vergald. Ik wou er iets simpels mooi van te maken , maar dat is weer niet gelukt. In plaats van deze zondagnamiddag op een mooie manier door te brengen ben ik weer gewoon aan die keukentafel gaan zitten. Heb ik weer niets nuttig gedaan alhoewel ik zoveel zou kunnen doen. Maar het lukt me niet. De kuil is momenteel weer diep en ik moet er terug zien uit te geraken. Op gelijk welke manier dan ook want dit is niet de goede manier. Maar het is allemaal zo gemakkelijk gezegd. Het in de praktijk brengen is heel iets anders !
Vandaag is het precies 6 maanden geleden dat mijn man van mij is heengegaan. Het is alsof het pas gisteren is gebeurd. Ik wist dat ik je moest afgeven - maar zo vlug ? En dan die pijn. Pijn omdat je iets dierbaars hebt moeten afgeven. En inderdaad, die pijn , die wordt minder maar het gemis des te erger. Zoals ook de bezoekjes aan het graf van mijn man. Ik heb ook geleerd dat het geen kwaad kan als ik niet alle dagen naar het kerkhof rij. Dat heeft toch wel enkele maanden geduurd eer ik me daar kon overzetten. Maar dat is me wonderlijk gelukt en toch beter dan ik dacht. Het is niet omdat ik niet tot ginds rijd, dat ik mijn man ben vergeten. Elke dag is er wel iets nieuws dat me met mijn neus op de feiten drukt. Zowel in positieve als in negatieve zin. Het blijft wennen zo helemaal alleen zijn. En het is ook niet gemakkelijk om ergens aan te kloppen voor een beetje hulp. Er is af en toe toch wel eens iets dat ik niet voor mekaar krijg. En dan moet ik wel iemand vragen. Daar heb ik nog steeds een hekel aan maar ja , het is helaas niet anders. Elke dag is een gevecht om erdoor te geraken. Dat lukt nog niet zo best. Ik mis mijn man. Elke dag een beetje meer.
Ook vandaag heb ik me nog bezig gehouden met het bekijken van dia's. Zo ga ik ze allemaal nog eens gezien hebben. Maar daar ga ik nog wel een avondje voor nodig hebben. En met de vroegerige toneelkring heb ik ook al kontakt op genomen. En ja hoor, ze willen de dia's wel voor in hun archief. Daar ben ik eigenlijk wel blij om. Gaan ze uiteindelijk niet verloren. Ik durf te wedden dat ze er heel tevreden mee gaan zijn. Wanneer ik nog eens bij mijn schoonzusje op bezoek ga neem ik de dia's mee. Dat kan nog wel eventjes duren maar dit gaat dus in orde komen.
Waar ik me meer zorgen om maak is de afhandeling van de successierechten. Ik zou deze week worden gekontakteerd om tot bij mijnheer de notaris te gaan. De eerste drie dagen van de week zijn gepasseerd , en morgen is het al donderdag. Ik stel me de vraag "wat gaat er nu weer mis lopen ? " Ik zal echt blij zijn wanneer dit is afgehandeld. Het blijft maar duren en daar word ik zo moe van. Ook de onzekerheid begint gaan door te wegen. Ik heb het zo al moeilijk genoeg en daarom vraag ik niet liever dan dat alles zo vlug mogelijk in orde is.
Wat kan het toch allemaal verkeren ! Zoveel jaren hebben de dia's gewoon in de kast gestaan. We zullen die nog wel eens zien. Vandaag niet want we hebben geen tijd. Misschien volgend weekend . . . En zo werd het steeds maar uitgesteld. Wat heb ik vanavond gedaan ? Juist, ik heb dia's gekeken. Allemaal dia's van één van mijn man zijn vroegere hobby's. Toneel spelen. Voor wij onze zaak hadden heeft mijn man enkele jaren toneel gespeeld. Het waren mooie opvoeringen met mooie herinneringen. Van sommige toneelstukken heb ik heel wat dia's gemaakt. Toen ik de beelden aan het bekijken was dan viel het me op hoeveel spelers er al gestorven waren. Nu merk ik nog maar eens hoe snel de tijd is gegaan. Vandaag heb ik dus besloten om opnieuw kontakt op te nemen met dat toneelgezelschap. Als zij willen mogen zij al die dia's hebben. Langs één kant vind ik het wel spijtig om ze weg te doen. Maar wanneer deze bij het archief gevoegd worden van de toneelkring, is het voor hen toch wel een verrijking. Spijtig natuurlijk dat niet iedereen die dia's nog kan zien. Maar de jeugd van toen zijn nu volwassen personen met eigen kinderen ; kinderen die nu meespelen in diezelfde toneelkring. Ik kan het alleen maar vragen en eigenlijk hoop ik dat ze ja gaan zeggen. En daar zitten mooie dia's tussen , al zeg ik het zelf.
En zoals zo dikwijls de laatste tijd gebeurt, het is weer meer dan laat genoeg. Dat is ook nog iets dat ik moet veranderen. Alleen, er is toch niemand die zegt tegen mij dat ik moet stoppen en dus doe ik gewoon verder. Wanneer ik zo eens niet weet wat doen hou ik me eventjes bezig met de foto's die allemaal liggen te wachten. Er zitten er nog mooie tussen. Nu ben ik er al de specialekens aan het uithalen. Allemaal foto's van mijn man en zijn hobby. Hiemee ga ik scrapbooken. Vraag nog altijd niet wat het juist is want daar kan ik nog steeds geen antwoord op geven. Het enige dat ik weet is : met foto's werken. Het vervolg hiervan zie ik nog niet goed zitten. Er zulllen eerst nog enkele lessen moeten aan te pas komen. Het is wel iets dat me interesseert. Alleen is het spijtig dat hier niet veel lectuur te vinden is over scrapbooken. Men moet eigenlijk naar Nederland rijden wil men iets vinden. Op een hobbybeurs ben ik ook nog nooit geweest. Het zou nu wel eens kunnen dat ik daar naar toe ga. Gewoon uit gezonde interesse en wie weet vind ik daar nog iets dat me aanspreekt. En misschien zijn daar enkele tijdschriften te vinden die me wel aanstaan. Het is allemaal nieuw voor mij en dus moet ik het afwachten.
Wat heb ik het de voorbije dagen moeilijk gehad. Ik voelde me ellendig , rot , moe , ........ Ik voelde me alles behalve ideaal. Het was alsof de hele wereld op mijn rug ruste. En wat was dat voor een zwaar gewicht ! En ik zou niet weten waarom. Alhoewel !
Ik kan me wel enkele zaken voor de geest halen die aanleiding zouden kunnen geven zoals bijvoorbeeld het jaarlijkse etentje van de biljartclub van mijn man. Eigenlijk zou dat een heel aangename gebeurtenis moeten zijn. Dat was vrijdagavond. Toen ik tegen het afgesproken uur naar het lokaal reed , zou ik zo terug gedraaid hebben. Des te dichter ik bij het lokaal kwam , hoe erger het werd. De pijn die naar boven kwam. Opnieuw was het de eerste keer dat er iets ging gebeuren waar mijn man zou bij geweest zijn. Nu was ik alleen. Voor de zoveelste keer was het weer die eerste keer. Het was moeilijk om aan te sluiten bij de andere leden. Ik heb het hen ook gezegd en werd begrepen. De avond is verder gewoon verlopen. Een aperitiefje, een lekker menu, een drankje en een babbel. Ieder deed op zijn manier zijn best om de avond zo goed mogelijk te laten slagen. Toch mankeerde er iets voor mij of iemand . . . Zulke samenkomsten zullen nooit meer zijn wat ze vroeger waren. Toch voor mij niet. Gelukkig kunnen de overblijvende leden het goed vinden met elkaar. De club heeft een heel moeilijk jaar achter de rug , op alle gebied. Ze zijn erdoor gesparteld met vallen en opstaan. Voor hen hoop ik dat het volgende seizoen beter gaat gaan. Ik denk dat ik wel naar de clubbijeenkomsten zal blijven gaan.
En toch is het raar dat er zoveel verschil is met gelijklopende gebeurtenissen. Vorige week op een biljartavond geen probleem. Deze avond , met dezelfde personen , ongelooflijk moeilijk.
Een tweede reden waarom ik me ellendig heb gevoeld is misschien de komende afspraak met mijnheer de notaris. Normaal gezien zou volgende week eindelijk alles in orde moeten zijn in verband met de successierechten. De voorbije week heb ik nog maar eens voor kopies moeten zorgen van papieren die bij een andere notaris lagen. Die konden niet gewoon worden overgemaakt. Ik moest deze persoonlijk gaan afhalen. Alsof het staatsgeheimen waren maar het ging enkel over de eigendomsakte van mijn appartementje. Is dat nu allemaal echt nodig ? Moet het echt zo moeilijk worden gemaakt ? En moet het echt zo lang duren allemaal ? Nu hoop ik dat het einde hiervan in zicht is want ik ben het behoorlijk moe ! Ik zou graag van al die rompslomp vanaf zijn zodat ik eindelijk eens kan beginnen om alles voor mij op een rijtje te zetten. Er is zoveel en er is niets. Ik zou zo graag hebben dat er terug een beetje rust in mijn leven komt. Dat ik eindelijk kan beginnen nadenken hoe ik echt verder wil gaan. Niet zoals nu. Nee, ik wil graag verder gaan met een nieuw doel. Met iets waar ik me goed in voel.
Waarom moet het nu altijd regenen als ik bij mijn vader in de tuin ga ? Ik was van plan om nog een mooi boeketje bloemen voor mezelf te snijden. Mijn moeder had ik er juist ééntje gegeven. Ik viel natuurlijk weer zo goed als uit de boot. Stomme regen ! Morgen pluk ik nog bloemen bij want mijn boeketje is maar klein uitgevallen. En het tuinpad is toch omgeven doorverschillende mooie floxen. Lang bloeien die niet maar het zijn wel mooie bloemen en ik vind ze heerlijk geuren. Volgend jaar zijn we van plan om nog een kleur bij te planten. Natuurlijk zullen daar andere bloemen moeten voor wijken. Maar als we kunnen verbeteren doen we dat graag. De bloemkolen die in de tuin stonden heb ik ook maar mee naar men appartementje genomen. De soep is zelfs al klaar. Ze is lekker , die bloemkoolsoep. Alleen nog verder afwerken met wat room en cayennepeper. Ik verheug me al op morgen om ervan te snoepen. Eén van de resterende bloemkolen heb ik nog fijn gesnipperd zodat ik ook in het najaar nog wat garniering achter de hand heb. En wie weet, als de volgende lading bloemkolen zou lukken kan ik opnieuw een kookpotje bloemkoolsoep maken. Toch spijtig van de selder ! Die is wel in aantocht maar toch doet een gedeelte het niet zo best. Hopelijk helpt het weder de groei verder zodat wij binnen enkele weken kunnen oogsten. En dan is het selder inmaken op de ouderwetse manier. Een tuin is mooi maar men heeft nooit gedaan met werken als men er tijd wil insteken.
Wat een lawaai kan een verhuiswagen toch maken. De verhuiswagen natuurlijk zelf niet maar wel de bijhorende ladderlift. Vier uur aan stuk heeft de ladderlift staan ronken. En met een heel zware motor. Echt niet te doen. Kunnen ze daar geen andere oplossingen voor vinden ? Gelukkig was het dan vandaag nog te doen met de temperatuur. Want een raam open zetten ging echt niet. Wat was ik blij toen die wagen hier vertrok. Toen was het hier terug zalig stil . . . Ik wist nog niet eens dat de nieuwe woning van mijn oude buren reeds klaar was voor verhuis. We zien elkaar niet dikwijls. Is dat snel gegaan ! Met nieuwjaar vreesde mijn buurvrouw nog dat de verhuis ten vroegste voor het najaar was. Nu is de zomer pas begonnen en zie, ze is vertrokken. Gepakt en gezakt met een grote verhuiswagen. Hopelijk gaat ze heel tevreden zijn met haar nieuwe stekje ! Dat wil dus zeggen dat ik nieuwe buren ga krijgen. Ik ben benieuwd wanneer ik met hen ga kunnen kennis maken. Het is toch altijd plezanter wanneer men weet met wie men te doen heeft. En of ze een goedendag willen zeggen. Niet iedereen praat hier met elkaar in onze appartementsblok. Zeker de jeugdige bewoners voelen zich te goed om iets te zeggen. Maar ze zullen wel bijleren met de jaren. Ongelooflijk spijtig maar het is niet anders.
Nu dat de grote werken in de tuin allemaal voorbij zijn moet ik echt wennen aan de nieuwe vrije tijd. Vrije tijd die ik heel goed kan gebruiken om vanalles terug in orde te brengen. Er is bij mezelf veel blijven liggen omdat ik steeds maar uitstelde. En uitstel is gewoonlijk afstel. Dus moeten we nu allerlei zaken eerst in orde brengen. Normaal gezien zou ik alles alle dagen heel goed kunnen bijhouden. Maar toch is me dat de voorbije weken niet gelukt. Er zijn heel wat dagen geweest wanneer ik van bij mijn ouders thuis kwam ; dat de fut volledig was verdwenen. In plaats van nog kleine zaken in orde te brengen was het heel veel platte rust . . . Daar is nu dus verandering in gekomen. Ik ben er wel blij om dat ik terug op adem kan komen. En ik ben ook tevreden dat ik terug een klein beetje meer tijd heb voor mezelf. Voor zolang dat het duurt natuurlijk ! Het eerstvolgende dat er nu in de tuin moet uitgeplant worden is de porei. Naar ik gehoord heb van mijn vader zou dat voor volgende week zijn. Ik ben benieuwd. Ik denk dat er ook nog najaarsbloemen gaan komen. Tenminste als het zaaien gelukt is maar dat zal ik ten gepaste tijde wel horen. Het onweer van deze avond is hier goed verlopen. Wij hier mogen weer blij zijn dat we er zo goed vanaf zijn gekomen. Er worden nog steeds foto's genomen maar het is opgehouden met regenen. Het is hier bij ons heel goed meegevallen ten overstaan van andere plaatsen in ons landeke. We zullen het morgen in de krant weer kunnen lezen. En ook het middagnieuws zal er wel tijd voor vrijmaken. Hopelijk is er geen al te erge schade. Maar het minste dat men tegenkomt is al te veel. We zullen vanaf morgen opnieuw moeten wennen aan een halvering van de temperatuur. Voor mij geen probleem. Spijtig natuurlijk voor alle zonnekloppers ! Zij zullen het de volgende dagen met een heel wat mindere temperatuur moeten doen.
Kan het nog warmer ? Zoals voor zovelen onder ons , niet te doen. Alhoewel, ik heb vandaag de gazon gekortwiekt. Gewoon twee uurtjes rondgereden met de machine. Eerlijk gezegd ? Ik was blij dat het gedaan was. Zeker de laatste meters waren er teveel aan. Maar ik heb het gehaald en dat is het voornaamste. Voor de rest van de dag was ik uitgeteld maar dat was geen enkel probleem. Lam , lui onder de koelte van de bomen. Vergezeld van een briesje en meer moest dat niet zijn. Het viel wel op dat de planten in de tuin hun bladeren al in de vroege namiddag lieten hangen. Gelukkig hebben ze de voorbije dagen een heel goede douche gehad. Maar zoals vandaag mogen er toch niet al te veel dagen komen of we houden niets over. Eigenlijk niet te geloven dat het op één dag zo kan veranderen. Toen ik vanavond nog langs het kerkhof ging was het hoognodig voor de plantjes die ik bij het graf van mijn man staan had. Nochtans had ik ze gisteren heel goed van water voorzien. Maar dus nog niet voldoende. Wat zou hij het vandaag moeilijk hebben gehad wanneer hij nog bij mij was geweest. Dan zouden alle hens aan dek zijn geweest om ventilatoren en airco uit de kast te halen en in werking te brengen om zoveel mogelijk verkoeling te brengen. Wat had ik daar nog graag voor gezorgd ! Dan was hij tenminste nog bij me. Eigenlijk weet ik nu niet goed wat te doen. Morgen nog slechts één dag van dit weder en daarna moeten we opnieuw tevreden zijn met 20 graden. Dus zitten mijn ventilatoren nog altijd in de kast en wacht ik verder af. Morgen zal ik nog genieten van zo weinig mogelijk niets doen !
Wat vandaag een mooie dag had moeten zijn is toch een beetje in mineur geëindigd. Toen ik deze middag samen met mijn ouders ging eten leek alles nog volledig in orde te zijn. Alhoewel , de honger van mijn moeder was niet groot. Haar lievelingsschotel ging voor de helft terug de keuken in. Spijtig voor de chef van het restaurant maar als het niet gaat , dan gaat het niet. Zelfs een tas koffie kon haar niet bekoren. Toch hield zij zich kranig om de namiddag te laten slagen. Helaas , toen wij toch door de straten wandelden , ging het niet meer. Zij moest toegeven dat het veel te vermoeiend was en dat het niet meer ging. Heel rustig zijn we dan terug naar mijn appartementje gewandeld. Terwijl ze een klein beetje bekwam van de tegenslag heb ik haar nog familiefoto's laten zien. Zo kon ze zich misschien toch een beetje ontspannen. Niet gelukt en ik heb haar naar huis gebracht. Daar was ze nog het beste af. Spijtig natuurlijk dat deze zonnige namiddag zo in het water moest vallen. Volgende keer beter maar de gezondheid gaat toch zeker voor. Dus, ik heb me de avond al lezend doorgebracht. En op mijn balkonnetje was dat heel aangenaam. Voor mij mogen er nog zulke avonden komen. En ik denk voor de meesten onder ons. Dus voor herhaling vatbaar ! Hopelijk is mijn moeder de flauwte van deze namiddag morgen door en kan alles terug zijn normale gang gaan. Zou het dan toch met de plotse warmte te maken hebben ? Of is er iets anders op til ? De nacht afwachten en dan zien we wel weer.
Kon het nog slechter zijn dan deze zaterdag ? Zo de ganse dag van dat regenweer. En dan zou het morgen 25 graden moeten zijn ! Eerst zien en dan geloven. Wat zijn wij Belgen toch sterke mensen om daar allemaal tegen te kunnen. Als we niet kunnen buiten komen dan blijven we maar binnen. Of we zoeken iets op dat binnen te doen is. Deze namiddag met mijn moeder nog enkele tuinbloemen gaan kopen. Ze kon zich niet voorstellen ooit in zulk een groot tuincentrum te zijn geweest. Zij wilde echt van die stinkertjes voor in de tuin. Toen ze daar aan het rondwandelen was wist ze eigenlijk niet meer wat te kiezen. Zoveel soorten van bloemen en zoveel kleuren ! Uiteindelijk heeft ze toch een keuze gemaakt en dus hebben we dat in orde gebracht. We hadden niet veel stinkertjes bij maar ze hebben wel een mooie warme oranje kleur. Natuurlijk is het daar niet bij gebleven en hadden we op het einde toch nog meer bloemen dan voorzien. Ik had één geluk. Planten ging mijn vader zelf doen. Ben benieuwd waar ze staan en ik zal dat morgen zien. We waren eigenlijk te laat terug thuis en ik had nog iets op mijn programma staan. Lang geleden dat ik op een zaterdagavond nog ben weggeweest. Maar toen ik deze week op de markt was werd ik onverwachts uitgenodigd om naar een biljartfinale te komen kijken. Ik heb er enkele dagen moeten over nadenken wat ik zou doen. Terug naar de oude club van mijn man gaan , het is zo moeilijk. We hebben er zulke mooie tijden gehad en dan zou ik nu alleen moeten gaan. Toen ik ernaar op weg was vanavond , heb ik de auto willen draaien om terug naar huis te rijden. Het was moeilijk verder te rijden. Toch heb ik het gedaan en ik heb er geen spijt van. Een hartelijk welkom is me te beurt gevallen. Eigenlijk , deed het me deugd om nog eens terug met hen samen te zitten. Zoals in de goede oude tijd. En de tijd is werkelijk voorbij gevlogen. Met een hapje en een drankje. Nu voel ik eigenlijk pas hoeveel ik die biljartavonden mis. De mannen biljarten en de vrouwen allerlei nieuwtjes uitwisselen. Kon de tijd maar terug gedraaid worden. Dan zat ik er nog , met mijn man. Het deed pijn om er heen te gaan, maar toch ben ik blij dat ik ben gegaan. Ook voor volgende week ben ik uitgenodigd. Dat is een jaarlijks etentje. En ja , ik ga met hen mee.
Wat voor een dag was het me vandaag toch weer. Ik dacht dat de zomer begonnen was maar het is eerder de herfst. Toen ik deze namiddag nog bij mijn ouders bezig was wist ik niet meer wat te doen. Regen, droog , regen , onweersbui, dreigende wolken . . . . . Ik had nog een karweitje in de tuin en stelde me de vraag : ga ik er nog aan beginnen of wacht ik tot één van de volgende dagen. Ik heb het eindelijk wel begonnen maar niet afgewerkt. De rest zal gewoon voor de volgende week zijn. Ik denk dat ik vanavond eens naar het weerbericht ga luisteren voor de volgende dagen. Hopelijk gaat er verandering in komen. De vakanties staan tenslotte voor de deur. Niet voor mij , maar als het weder terug zomers wordt is het toch veel aangenamer. Voor iedereen. Het is tenslotte een seizoen waar we allemaal zo naar uitkijken. Dan kunnen we tenminste buiten komen om de nodige vitamientjes op te doen . En die zijn kostbaar. Alleen is het steeds van korte duur en dus moeten we er extra van profiteren. Dus laat nu die zon maar komen. Ook voor de tuin natuurlijk want alles blijft gewoon stilstaan. De groenten in openlucht groeien maar heel traag en zelfs in de serre is het met momenten naar de te frisse kant. Alleen de gazon blijft in het gewone tempo groeien. Dus dat wordt volgende week weer met de machine werken. Nu ben ik echt benieuwd naar de volgende dagen. Hopelijk gaat het de goede kant uit en zijn we vertrokken voor een mooie zomervakantie.
Heb ik geluk dat het weder de zomer niet wil volgen. Want zeg nu eerlijk , wat is er lekkerder dan een ijsje van de kar die in de straat komt ? En bij een hoge temperatuur smaakt zoiets toch heel fris ! Bij mij toch. En toch heb ik vandaag een beslissing genomen. Of het een goede beslissing was en of het allemaal gaat meevallen ? Dat valt af te wachten. Vandaag ben ik voor het eerst tot bij een diëtiste geweest. Is het echt nodig of niet ? Ik voelde me de laatste tijd niet goed in mijn vel zitten , alles behalve. Daarom heb ik deze stap maar genomen. Misschien dat het me helpt. Bij het maken van de afspraak werd me gezegd dat de eerste kennismaking een uurtje zou duren. En na dat uurtje wist ik heel goed waar ik fout zat. Ik zal me danig moeten herinrichten en opnieuw leren eten. Eten op de juiste tijdstippen. De juiste ingrediënten leren eten. Op tijd en stond drinken. Dat deed ik , maar verkeerd. Natuurlijk moet ik mijn snoepjes achterwege laten. En die snoepjes zijn dus enkel mijn koekjes bij de koffie. Iets anders snoepte ik zo al niet. En raar, maar met mijn fruit zat ik ook al verkeerd. Ik mag maar drie stukken op één dag eten. En niet vier zoals nu. Dan denkt men van goed bezig te zijn en is het ook weer niet goed. Het enige dat ik volop mag eten zijn de rauwe groenten. Gelukkig zijn de groenten in de tuin volop bezig. Ik ga daar dus weinig problemen mee hebben om ze niet te eten. En eigenlijk heb ik geluk dat er momenteel zoveel groenten zijn. Kan ik een heel goede keuze maken. Hopelijk kan ik het volhouden. Want natuurlijk wordt al het lekkere verboden. Mijn kaas ga ik nog het meeste missen. Dat was een lekker snoepje s'avonds. Ik heb zelfs huiswerk meegekregen. Vanaf morgen alle dagen opschrijven wat ik eet. En met het uur erbij. Als dat maar gaat goed komen !
Is het de wet van Murphy of is het het lot ?
Vandaag is het precies 6 maanden geleden dat mijn man van mij is heengegaan.
Wat vandaag een mooie dag had moeten zijn is toch een beetje in mineur geëindigd.
