Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
02-07-2012
Successie
Ben deze voormiddag dan uiteindelijk toch bij mijnheer de notaris geraakt. Ik moet zeggen, het was een zwaar dossierke dat er klaarlag op de bureau. Waarom het zolang geduurd heeft ? Zoals het in Belgiëlandeke altijd al geweest is en zal blijven . . . Papieren , papieren en nog eens papieren. Worden er een hoop papieren gevraagd - en - die zoekt ge allemaal bij elkaar. En als puntje bij paaltje komt - juist - die hebben we niet nodig.
Wat ik vandaag nog maar eens geleerd heb dat is :
wat zit de wereld onrechtvaardig in elkaar.
Ik heb het al mogen ondervinden het voorbije jaar ; maar nu ben ik zeker. En of ik daar ooit nog een andere mening ga over hebben ? Vergeet het. En dan is men verwonderd dat men depressief geraakt , dat men verbitterd geraakt. En dan is men verwonderd te horen dat het allemaal veel te veel aan het worden is. Wat ik vandaag heb mogen vernemen is echt om over na te denken. Ja , om zelfs een paar nachten wakker te liggen. Dat men de eerstkomende dagen niet in mijn vaarwater komt. Ik ben altijd een braaf meiske geweest maar dat meiske zou nu wel eens kwaad kunnen worden. Nee , dat is ze al. Hopelijk gaat het rap over.
En waarom belt mijnheer de notaris nu in godsnaam naar mijn vader ? Mijnheer de notaris had mijn nummer niet ! Ongelooflijk maar toch waar. Echt gebeurd. Vandaag , deze morgen . . . Zoals elke vrijdag ga ik bij mijn ouders poetsen. Ik was nog maar amper aangekomen of ik kreeg lukraak de mededeling dat ik moest bellen met mijnheer de notaris. Mijn antwoord ? Dat hij persoonlijk met mij contact opneemt. Ik niet met hem. Ik zit hem al een heel jaar te vragen wanneer nu eindelijk alles in orde gaat komen. En dan zou ik nog moeten bellen omdat hij mijn nummer niet zou hebben ? Een uurtje later heeft hij inderdaad met mij zelf gebeld. De afspraak is er. Nu maandag mag ik gaan tekenen. Ben benieuwd welke uitleg ze mij gaan geven. Waarom heeft dat zoland geduurd ? Langs de éne kant ben ik opgelucht omdat er aan die onzekerheid nu een einde gaat komen. Langs de andere kant is het alsof er een hoofdstuk volledig wordt afgesloten. Eigenlijk is dat wel zo. Het komt me over alsof ik nu een nieuw leven moet beginnen. Ik voel er mij niet goed bij en toch zou ik nu content moeten zijn. Maar dat ben ik niet , allesbehalve.
En waarom zou ik in godsnaam toch maar denken dat ik eens iets goeds kan doen ! Laat ik me weer vangen als ge het zo wilt noemen. Ik heb me deze namiddag bezig gehouden met de kippenloop. De grashalmen stonden op sommige plaatsen zo hoog dat ik er een kippendoolhof kon maken. Ik wou de kippen terug zien lopen en daarvoor moest ik de grasmachine gebruiken. En als dat in een kippenhok nu eens mooi gelijk lag ; zoals bij een echte gazon ! Het was zwoegen geblazen maar het loont - al moet ik het zelf zeggen. We hebben vier kippen maar ik zag ze niet meer lopen. Nu zie ik ze tenminste terug. De tijd van verstoppertje spelen is voorbij. Nu weten we tenminste terug waar ze zich ophouden. Voor mijn eigen ben ik tevreden dat ik dit karweitje gedaan heb. Voor mijn vader was het natuurlijk niet nodig. Ah natuurlijk niet. Ik weet van de vorige jaren dat hij juist hetzelfde zou doen. Alleen, ik heb het nu voor hem gedaan. Maar het was natuurlijk weer iets waar ik mij toch niet moest mee bezig houden. Het was een werkske dat helemaal niet nodig was. Nogmaals, waarom zou ik denken om toch maar iets goeds te kunnen doen! Mijn moeder ? Die was heel tevreden en vond het aangenaam om de kippen terug te zien lopen. Toch één iemand die het goedkeurde en er nu van geniet. Stom om dit neer te pennen maar het helpt me. Weer iets dat van mijn hart is. Het lag er al enkele dagen op en ik hoop dat het nu overgaat.
En nog steeds weet ik het niet meer. En nog steeds laat ik me vangen. Alhoewel het op dit moment minder is dan het is geweest. Ik kan al vlugger mijn mond houden. Een discussie probeer ik niet meer te voeren . . . probeer ik te mijden . . . Te mijden als de pest ! Gewoon zwijgen . . . Dat is het beste dat ik kan doen. En dan is dat het meeste leefbare. Zwijgen , niet antwoorden en zeggen dat hij het bij het rechte eind heeft. Is te doen ! S O M S Maar als ik juist heb te horen gekregen dat een bevriend iemand nummer 1 is opgegeven . . . en het gaat hier niet over jaren maar over nog enkele maanden . . . Maar als ik juist heb te horen gekregen dat een bevriend iemand (boezemvriend) nummer 2 toch nog bijkomende onderzoeken moet laten doen omdat er iets niet in orde is . . . Maar als ik juist heb te horen gekregen dat een bevriend iemand nummer 3 onder het mes moet want anders is ze niet te genezen en verder te helpen . . . En als ik hierover praat met mijn ouders omdat zij (vooral mijn vader) achter hun toestand vragen. . . . en ik hierop antwoord . . . Ge houdt het niet voor mogelijk ! Mijn eetlust was over. Mijn zonnige middag was voorbij. Mijn gezellig samenzitten hoefde niet meer. Ik weet het niet , maar mijn moeder heeft het gezien! Zij heeft gezien hoe ik in elkaar kromp van de pijn. Zij heeft gezien hoe ik mijn tranen verbeet. Zij heeft gezien hoe ik leed onder de reactie van mijn vader. En toch , toch heeft zij wijselijk gezwegen. Ik zag haar mee lijden met mijn pijn , mijn verdriet . Ik kan het niet anders verwoorden maar zo was het wel. Het samenzijn heeft niet lang meer geduurd , gelukkiglijk. Ik ben naar huis gewandeld , alleen. Alleen met mijn tranen , Alleen met mijn verdriet , Alleen met de pijn in de hoop dat ik niemand zou tegenkomen. Dat is me ook gelukt. Ik heb niemand bekend gezien. Niemand heeft mijn tranen gezien. En hoe gelukkig kan men zijn als men thuiskomt , de deur kan sluiten , en de tranen de vrije loop kan laten , hopende dat de pijn over zal gaan . . . en daarom zit ik hier natuurlijk weer mijn hart een klein beetje te luchten. Maar het helpt me om het toch van me af te schrijven. Wat moet ik anders doen ? Muren antwoorden niet. Dit bakske ook niet. Soms is dat spijtig , soms doet dat deugd !
Verdomme , verdomme , verdomme . . . . Ik kan zo nog uren doorgaan. Nooit is er iets goed. Al wat ik doe is verkeerd. Ga ik het nu nooit niet leren ? Waarom laat ik me toch altijd vangen door mijn vader ? Vader ! Een man met een gouden hart ! Een man die voor mij door het vuur zou gaan ! Daar twijfel ik geen moment aan. Een man die niet weet hoeveel pijn hij zijn dochter doet. Een man . . . die denkt dat alleen hij belangrijk is op deze wereld ! Een man . . . die denkt het altijd bij het rechte einde te hebben. Een man . . . die er zeker van is dat hij altijd voorrang moet krijgen. Een man . . . die . . . . . Mensen , ik weet het niet meer. Ik zie het niet zitten op het moment. Zeg ik iets , is het verkeerd.................... Doe ik iets , is het verkeerd................................ Zeg ik niets , is het verkeerd....................................... Doe ik niets , is het verkeerd.................................................... Wat moet ik nog zeggen ? Wat moet ik nog doen ? Ik weet het niet meer. Ik wil alleen maar goed doen. Ik wil alleen maar helpen. Ik wil er zijn als hij me nodig heeft. Ik wil er zijn voor allebei ! Alleen , ik weet niet meer op welke manier. Als ik alleen maar dien om te kuisen , te plassen , te wassen , te graven , te lopen ........ er te zijn als hij het nodig acht............. dan hoeft het voor mij echt niet meer. En eerlijk ? Ik weet het niet meer. Ik ben blij dat ik dit bakske heb om mijn gal te spuwen (op een héééééél zachte manier) Ik ben blij dat ik het eens van mij af kan werpen tegen een scherm dat gelukkig niets kan terug zeggen. Ik ben blij dat niemand mijn tranen ziet die nu genadeloos over mijn wangen lopen. Wat ben ik blij dat er momenteel niemand is die mij kan zien !
Ik ben vandaag toch maar eens met een smoes tot bij één mijner vrienden gereden. Ik dacht : helpt het niet dan schaadt het ook zeker niet. De vrouw des huizes was heel tevreden dat ik eens eventjes kwam binnenwippen. Het deed haar deugd om eens eventjes iemand anders te zien. Het deed haar deugd om eens tegen iemand te kunnen zeggen hoeveel zorgen ze zich maakte. Zorgen om haar man die volop bezig is verscheidene onderzoeken te ondergaan. Ondertussen is er al gebleken dat hij opnieuw zal moeten binnengaan voor een bijkomend darmonderzoek. Er is iets gevonden. Een poliep. Ze weten nog niet of het goed- of kwaadaardig is. Hopelijk is de uitslag goedaardig en dan kan er gestart worden met bestraling. Als blijkt dat die poliep kwaadaardig is , dan is er geen hulp meer mogelijk. Geen bestraling ! Geen chemo ! Geen operatie ! Geen hulp meer mogelijk ! Het is afwachten , wachten en geduld hebben. Ze zullen alles pas weten na den tiende juni ! Wat duurt wachten toch lang. Voor hen zeker , maar ook voor mij. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat de boezemvriend van mijn man kan geholpen worden. Misschien met vallen en opstaan. En valt hij , dan zal ik er zijn om hem terug recht te helpen. Tenminste als hij dat wil natuurlijk. Ook zijn vrouw zal al mijn steun krijgen want ik weet waar ze gaan voor staan. Iets waar ik niet aan wil denken. Wat zijn de problemen met mijn vader ineens pietluttig. Die tellen momenteel niet mee. Iemand anders is nu belangrijker. Ik hoop dat ik kan helpen. Ik hoop dat mijn helpende hand wordt aangenomen.
Wat moet een mens doen als het niet meer gaat ? Dan gaat men erbij zitten en men probeert een oplossing te vinden. Gisteren heb ik het er nog met mijn buurvrouw over gehad (hopelijk beschaamd zij mijn vertrouwen niet) . Over mijn vader natuurlijk. Zelfs gisteren nog meegemaakt hoe mijn moeder iets goeds voor hem wou doen en hoe hij haar afblafte ! En waarom toch ? Zij wou gewoon een boterham aangeven . . . Of zij misschien dacht dat hij het niet meer kon . . . En ja , we waren weeral vertrokken . . . door een boterham ! Of hoe kwam het dat zij evenveel moesten betalen als het andere koppel dat toch iets volledig anders dronk dan zij beiden. Dat is hun marktdag , toch eventjes iets gaan drinken want naar de markt zelf gaat zo goed als niet meer. En dat het toch niet kon dat er een mijnheer aan een vierpersoonstafeltje twee uur bleef zitten met één koffie ! Zo iets zou bij hem allemaal niet bestaan want die klant zet ge toch gewoon aan de deur . . . ! Dat kan toch niet dat die klant daar blijft zitten met één taske koffie , die zet ge buiten ! En ga zo maar door . . . En zo kan ik doorgaan met dings die totaal onbelangrijk zijn maar waar hij op doorgaat waar ge zelf ziek , mottig en misselijk van wordt. Vandaag ga ik niet naar hen toe. Mag ik nu zeggen dat ik blij ben ? Vandaag is het schooldag voor mij. Iets wat ik heel graag doe alhoewel ik het allesbehalve allemaal snap ; maar ik zal er wel geraken. Met vallen en opstaan. Iets wat ik heel graag doe maar totaal de kop wordt ingedrukt door . . . juist ja , mijn vader. Ik begin er bij mijn ouders niet meer over en mijn moeder is al zo slim geworden om er niet meer achter te vragen wanneer mijn vader erbij is. Is het niet erg ? Zo alles kapot doen van iemand anders. Behalve dat van hem natuurlijk ! En hierover wou ik nu eens niet schrijven maar ik ben blij dat ik het toch heb gedaan. Het lucht een klein beetje op . . . . . Wat er wel van mijn hart moest was het telefoongesprek dat ik daarjuist had. Bij de beste maat van mijn man zaliger is er ook " een plek " gevonden op zijn long. Een operatie is uitgesloten daar zijn longen veel te zwak zijn. De laatste meidag zal hij het verdict te horen krijgen. Nu zijn er allerlei bijkomende onderzoeken bezig want als er nog ergens één miniscul plekje wordt gevonden is zelfs bestraling uitgesloten ! Ik weet wat ik heb meegemaakt. Ik weet zeker dat ik deze namiddag tot bij hun ga. En dan zal ik verder wel zien of ik kan helpen. Ik ga me niet opdringen maar zelfs een luisterend oor kan al heel veel helpen. Luisteren , daar ben ik goed in. Praten gaat mij minder af maar je weet nooit op welke manier ik eventueel kan helpen. Nu ga ik eerst een kaarsje aansteken. Baat het niet , schaden doet het zeker niet maar ik heb er wel vertrouwen in dat het helpt.
