Het is me toch oh zo moeilijk geworden.
Ik dacht dat mijn verdriet stilletjes zou slijten zoals men dat zegt in de volksmond.
Helaas, ik moet eerlijk bekennen dat het niet slijt.
Het wordt met de dag pijnlijker.
Is het omdat de donkere dagen er aan het aankomen zijn ?
Is het omdat het huis nu al is afgesloten om een uur of zes in de namiddag en zeker als de zon niet schijnt ?
Dat is iets wat me vandaag nog is opgevallen.
Ik weet het niet meer.
Wat ik wel weet is dat het een lange , eenzame winter zal worden.
Als ik dacht dat nieuwe hobby's zouden helpen dan ben ik ook verkeerd.
Momenteel gaat het niet hoe ik ook mijn best doe.
Ik dacht van er rust in te vinden maar dat was een foute gedachte.
Zeker mijn digitale fotografie valt tegen.
Ik kan alleen maar hopen dat het uiteindelijk allemaal nog zal in orde komen.
Begin me stilaan de vraag te stellen of ik ergens hulp moet gaan zoeken.
Zou het andere weduwen ook zo vergaan ?
Zouden zij ook hetzelfde ervaren zoals ik ?
Ik veronderstel ook dat het bij mij een beetje moeilijker ligt omdat ik geen kinderen heb.
Geen kinderen om een handje toe te steken zoals vele opa's en oma's wel kunnen doen.
Geen kleinkinderen die leven in de brouwerij brengen.
Ik heb er alleen de zorg nog bij van mijn ouders.
Niet dat hen helpen mij teveel is , zeker niet.
Alleen, ik zou het zo graag eens anders willen.
Dat anders willen weet ik niet hoe.
Het is zoals met alles.
Ik zou graag dit , ik zou graag dat , ik weet niet wat ik wil.
Het is zo moeilijk allemaal en elke dag hoop ik op beter.
Elke dag hoop ik op betere tijden.