Dat onbehaaglijke gevoel dat ik vorig jaar had is er vandaag opnieuw.
Ik zal het me nooit vergeven dat ik de onheilspellende tekens niet zag.
Geen enkele keer had ik de kamer moeten ontruimen wanneer er een ingreep gebeurde.
Nu kwam men mij koudweg zeggen dat de kamer moest vrijgemaakt worden.
Er waren bedden tekort ! ! !
En waarom duurde het zolang eer ik nieuws kreeg uit de operatiekamer ?
Nu weet ik wel beter.
Vanaf het moment dat je verdween in de operatiekamer was er iets.
Maar wat ?
Als ik vandaag de dag zoiets zou mee maken , ik zou het nu wel weten.
Dat zijn van die gevoelens die niet meer weggaan.
Dat blijft bij voor de rest van mijn dagen.
Een dag die ik nooit zal vergeten.
Een dag waarop ik veel heb geleerd.
Maar ook een dag die blijvend gegrifd blijft in mijn gedachten.
Een dag met vraagtekens die nooit meer opgehelderd worden.