Een jaar geleden was het koud , mistig , nat ,guur  . . .
Ik bracht je ten grave.
Met mijn ouders , familie en vrienden.
Vanaf toen stond ik er alleen voor   -  en ik sta nog steeds alleen aan je graf.
Mijn ouders die zijn er nog , maar ze worden oud . . .
Mijn overblijvende schoonfamilie heeft geen tijd . . .
Vrienden komen niet over de vloer want . . .
Ik heb me door dit eerste jaar heen geslagen , met  vallen en terug opstaan.
Veel meer vallen dan opstaan.
Ik heb me het voorbije jaar heel goed voorgedaan in het bijzijn van anderen tot ,
tot ik thuis kwam.
Thuiskomen in een leeg huis.
Thuiskomen zonder dat er iemand een begroeting roept.
Thuiskomen zonder  een warme omhelzing.
Vroeger was dat alles heel gewoon.
De normale gang van de wereld , bij ons toch.
Nu weet ik : het zijn de kleine dingen die het doen.
Het zijn de kleine dingen die alles zo leefbaar maken.
Een woord , een gebaar . . .
Wat mis ik dat alles.
Elke dag , een beetje meer.