Het blijft gewoon moeilijk.
Al zovele dagen probeer ik mijn draai terug te vinden.
En al evenveel dagen lukt het me niet.
Ik , die vroeger zo pietje precies was , laat nu alles aan me voorbijgaan.
Ik , die vroeger met zoveel plannen zat , zit hier maar gewoon te zitten.
Ik , die vroeger met vanalles en nog wat bezig was, zie nu alles als een zware taak.
Ik kan er nog steeds mijn gedachten niet volledig bijhouden.
Ik zou zoveel willen doen maar steeds bots ik opnieuw tegen een muur.
Een muur die niet wil plooien.
Een muur die maar niet wil krimpen.
Een muur die me geen helpende hand reikt om me verder te helpen in de toekomst.
Ik wil zoveel , maar ik kan aan niets beginnen.
Ik wil zoveel , maar mijn gedachten zijn er niet bij.
Die gedachten dwalen steeds af naar vroeger.
Naar die mooie tijd toen ik nog iemand naast me had.
Toen er nog iemand was om me op te beuren , om me te steunen.
Zoveel willen doen !
Iets beginnen maar niet kunnen afmaken.
Ik dacht dat het wel zou beteren.
Het betert eventjes en dan zak ik weer weg.
Terug naar omhoog en opnieuw proberen.
Het blijft duren en ik word er zo moe van.