20 februari , die dag zal alle jaren terugkomen.
Het was mijn man zijn geboortedag.
Mijn verjaardagswensen naar hem toe begonnen om middernacht.
De ganse dag rond was het verjaardagskusjes geblazen.
We hadden het geluk om 24 uur op 24 uur bij elkaar te zijn.
Waarom zouden we er niet van genieten.
Dat hebben we gedaan , zo lang als we bij elkaar waren.
Helaas , die mooie tijd is voorbij.
Nu wens ik mijn man in mijn gedachten proficiat voor zijn verjaardag.
Ik geef een kusje op zijn foto.
Ik leg een bloemeke op zijn graf.
Ik laat de zoveelste traan.
Zijn verjaardagsfilm van toen hij "50" werd komt opnieuw uit de kast.
Ik zet me in de zetel en ik kijk naar mijn man.
Naar zijn film !
Hij lacht , hij praat , hij ontvangt verjaardagswensen , hij zingt , hij is blij !
Daar leefde hij nog.
En toch durf ik te zeggen dat ik nu geniet van dat beetje film dat ik heb.
Ik durf te zeggen dat ik blij ben dat ik dat beetje film heb.
Ik zie mijn man leven , genieten . . .
Maar hij is niet meer.
Ik geniet , ik ben blij maar alles met een traan.
Alles met de vraag waarom.
Waarom ?
Het zal de rest van mijn leven meegaan.
Waarom ?
Waarom Hij ?