Ik weet eigenlijk niet goed hoe te beginnen.
Ik zou vanalles en nog wat willen vertellen maar het gaat me niet af.
In de loop van de dag dan denk ik wel "ik mag dit niet vergeten" of " ik moet dat onthouden " ,
en dan ben ik alles weer kwijt.
Het is zo een warboel in dat koppeke van mij , dat ik het allemaal niet meer kan volgen.
Elke dag denk ik dat het beter gaat.
En elke dag moet ik opnieuw toegeven dat ik nog een hele weg heb af te leggen.
Gisteren heb ik nog eens gesproken met mijn huisdokter.
Er worden mij hulpmiddelen aangereikt.
Maar ik weiger ze.
Ik ben er niet voor te vinden.
Nu de lente voor de deur staat ga ik het allemaal afwachten.
En het enige dat ik hoop , dat is dat ik er zo ga uitgeraken.
Als me alles nu eens een klein beetje mee zat , dat zou ook al veel helpen.
Maar de successierechten blijven achterwege zodat ik nog steeds niet weet waar ik voor sta.
Mijn moeder , ik hoop dat ik fout ben , maar ik denk dat ze in een volgende fase van dementie aan het terechtkomen is.
Voor volgende maand heb ik een afspraak kunnen maken zodat ik met haar naar de specialist kan.
Mijn vader , momenteel word ik zo moe van hem !
Op alles weet hij iets en dan maar door gaan.  Voor het ogenblik is hij echt niet aangenaam.
Wat gaat me dat nog geven !
Eerlijk ?
Ik denk dat ik beter heb verdiend dan hetgeen ik nu meemaak.