Het zijn weer van die dagen.
Dagen die niet voorbij willen gaan.
Dagen waarin ik mij afvraag : waarom ?
Waarom heeft het leven voor mij momenteel geen vreugde meer ?
Als ik zo nog lang naar mij ouders moet zoals het nu bezig is ,
dan hoeft het voor mij niet meer.
Ik durf nog amper iets te zeggen.
Nog amper iets voor te stellen.
Steeds word ik afgeblokt als ik het zo moet zeggen.
Ik kan er geen omschrijving aan geven.
Zoals het vandaag gegaan is hoeft echt niet meer.
Wat is het stil geweest !
Zelfs mijn moeder vroeg zich af of er niets te vertellen was.
Maar waarom zou ik !
Op al hetgeen ik zeg komt een negatief antwoord
Als ik dan toch eens iets ga drinken : wat kost dat ?
Iets voor mijn hobby : wat kost dat ? Dat is wel een hobby die geld kost . . .
De naftbak voldoen : wat kost dat ? Hoeveel hebt ge moeten betalen ?
En zo gaan we maar door.
Echt niet meer om te doen.
Morgen is het de vrijdagse poetsdag maar weet ge dat ik bang ben om te vertrekken ?
Is het niet erg als ge bang zijt om naar uw eigen ouders te rijden ?
Ik weet niet wat er momenteel gaande is maar ik hoop dat het vlug veranderd.
Steeds maar weer dat hopen.
Hopen op beter tegen beter weten in.
Bang omdat ge nu al weet dat er weer een hoop commentaar gaat komen.