Reeds geruime tijd geleden was ik aan het nadenken om alles op te schrijven.  Nu ik het ongelooflijk moeilijk heb wil ik alles van me afschrijven.  Alleen zijn is erg
Mn man was op maandag 3 januari opgenomen in de kliniek .  Hij was al geruime tijd ziek.  Weet ge wel , ge stopt met werken en ge gaat nog goed profiteren van Uw welverdiend pensioen. 
En dan, dan begint het. 
In plaats van op bezoek te gaan bij de familie in Australië of in Amerika gingen we op bezoek bij mijnheer de specialist en nog éne en nog éne. Van het éne ziekenhuisbed naar het andere.  Zo zijn we drie jaar bezig tot nu maandag. 
Een fistel - operatie op 26 december was het begin. De operatie zelf was goed verlopen helaas ontstond er een zware bloeduitstorting.  Nog steeds geen probleem want mijn man had geen pijn, alleen het slapen en het liggen ging heel moeilijk maar zoals we gewoonlijk deden ,werd overal een mouw aangepast.  Maar eten ging plots een heel stuk moeilijker.  Naar het toilet gaan was plots een heel zware opgave.  Het was de ganse dag in pyama en gelukkig dat hij was.   
Oudejaarsavond, nog een oude voor ons mooie herrinneringsfilm gezien met een kleine borrel want meer kon niet.
Zondag  thuis gebleven met alle moeite van de wereld ; want je kon andere mensen toch niet lastig vallen omdat je zo goed als niet at of dronk.  Die andere mensen hadden toch recht op feestdagen en ja, mijn man zou wel wachten tot maandag
Maandag ochtend toch maar contact opgenomen met onze behandelende specialist en ja, mijn man mocht onmiddellijk langs spoed binnenkomen. 
Zoals we allemaal weten , onmiddellijk bloedafname , de nodige foto's , de nodige scans ...
Bij nader onderzoek , mijn man zou op woensdag opnieuw onder het mes gaan want er was opnieuw een opening ontstaan aan de vroegere operatiewond.  Mijn man werd drie jaar geleden een long afgenomen.
Samen hebben we zitten wachten in de kamer die woensdagvoormiddag tot de verpleegsters kwamen.
Van de verpleegsters mocht ik aan de operatiedeur nog afscheid nemen van mijn man. 
Al grappend, met een lach en een kus.
Toen begon het lange wachten.  Zenuwslopend.
Pas om kwart voor zeven s'avonds kreeg ik een telefoontje dat mijn man op intensieve was.
De operatie was helaas niet volgens wens verlopen.  Het gatje waarvoor mijn man werd geopereerd was een heel gat met volledige uitzaaiïngen.
De operatie veel te zwaar en mijn man véééééééééééél te zwak.
Het werd bang afwachten.  De verplegers en dokters hadden alles onder controle.  Mijn man had geen pijn.  Daarvoor was de verdoving te zwaar.  Tot donderdagavond.  Toen begon alles te draaien, niet in de goede richting.  Ik weet dat alles gedaan werd om alles terug in de goede richting te brengen, maar er zijn momenten dat ook mijnheer de specialist machteloos staat.
Dan was er vrijdag dat telefoontje dat ik niet onmiddllijk had gehoord.  Maar op één of andere manier werd mijn aandacht getrokken naar mijn GSM.  Er was een oproep binnen gekomen die ik niet had gehoord.  Mijnheer de specialist met de vraag of ik tot aan de kliniek kon komen voor een gesprek.
Op dat moment was ik bij mijn ouders.  Gelukkig  maar , want mijn vader , een kranige man van 80 jaar ging met me mee.
Wat een stroomversnelling, ik kan het nog steeds niet bevatten.
Mijn vader ging moeder halen.  Onmiddellijk werd mijn man zijn broer opgebeld .
De verpleging op intensieve zorgen zal ik nooit vergeten.  Ik ken die mensen niet maar wat een hulp , wat een warmte , wat een liefde .  Ik werd niet alleen gelaten.
Toen werd het half twee en zou ik voorgoed alleen blijven.