Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
11-01-2011
Moeilijk
Hoe moeilijk de voorbijgaande dagen ook waren ik ben er momenteel doorheen gesparteld. Hoe zwaar kan alles toch zijn als men maar alleen is. Ik heb geen broer , ik heb geen zus. Helaas , had moeder natuur vroeger jaren maar in orde geweest , ik zou dan uit een heel groot nest komen. Mijn moeder had altijd gehoopt op een groot gezin. Helaas , en daar heeft zij veel onder geleden. Een groot gezin hebben is ook niet altijd rozengeur en maneschijn maar dan zou ik toch van daaruit steun hebben gehad , hoop ik toch ! Mijn ouders , nog steeds hardwerkende mensen van een gezegende leeftijd, doen momenteel alles wat in hun macht ligt om mij bij te staan Mijn schoonbroer en schoonzus doen alle moeite van de wereld. Maar helaas , hardwerkende zelfstandigen, die voor elke cent moeten ploeteren. Ik neem het hen zeker en vast niet kwalijk dat ze niet rechtstreeks bij mij kunnen zijn. Alle dagen word ik gebeld. Ook zij vinden het vervelend dat ze nu natuurlijk met hun zaak moeten bezig zijn. En natuurlijk , als men niet in elkaars geburen woont is het ééns zo moeilijk. De voorbije namiddag mocht ik samen met een medewerker de dienst voor mijn man bespreken. Ik hoop dat het een heel serene dienst wordt. Nu nog even de juiste foto's zoeken voor bij de gevonden muziek. Dit is ongeveer het laatste dat ik mijn man kan geven. Een dienst waarvan ook hij zou zeggen : dat hebben we goed gedaan. Raar dat ik daar zo over denk. Maar het zijn de voorbije dagen allemaal rare gedachten geweest. Ge weet niet wat er allemaal door dat kopke gaat. Ge denkt aan het éne en ge zijt al met iets anders bezig. Ge wilt aan iets beginnen en ge weet niet meer wat. Ook die tas koffie waar ge zo naar snakte staat gewoon koud te worden. Ge zult hem seffens wel drinken maar het kan ook zijn dat hij gewoon in de pompbak wordt gekieperd later op de dag. Het doet pijn , zo veel alleen te zijn. Ik hoop alleen , dat ik , na alles wat nog moet gebeuren , met mijn twee voeten terug op de wereld geraak. Op dit moment laat alles me koud. Ik probeer alles een rij te zetten. Maar dat is zo moeilijk. Want het één komt voor het ander. En het ander komt voor het één ! Gaat het zo moeilijk blijven ?
Reacties op bericht (1)
11-01-2011
Moeilijk ?
Gaat het zo moeilijk blijven ? Nee, ik denk van niet. Na een tijdje wordt het anders moeilijk. De pijn en het verdriet worden zachter.
De koffie koelt niet meer af en in de toekomst wordt zelfs een koekje erbij weer smakelijk. Veel sterkte.
