Vandaag dacht ik niet naar het kerkhof te gaan.
Opnieuw die regen , opnieuw dat mistroostig weer.
Zo goed als geen straaltje zon. 
Heel even is ze komen piepen die zon maar even vlug was ze verdwenen.
En opnieuw was er regen.
Ik heb een doos naar de kringloopwinkel gebracht die al een half jaar in mijn pad stond.
Nu is ze weg. 
Ik blij dat ze weg is en in de kringloopwinkel kan het gerief in andere handen overgaan. 
Kan er iemand anders geholpen worden.
Dan gewoon terug naar huis.
Maar ik hou het thuis niet uit en dus ben ik deze namiddag gedag gaan zeggen bij mijn ouders.
Helaas kan ik tegen hen niet zeggen hoe ik me voel.
Zo sterk als ze waren de voorbije weken, zo zwak zijn ze nu.
Ze hebben zoveel kracht en steun gegeven maar nu zijn ze uitgeput en moeten ze zelf terug op krachten komen.
Ik neem het hun zeker niet kwalijk en hoop maar dat het goed gaat verlopen.
En het zou al zoveel zijn als er eens enkele droge , met zon gestreelde dagen zouden komen.
Met een straaltje zon zou het allemaal eens iets beter kunnen gaan.
Maar of het nu regent , killig en mistroostig is , ik word echt aangetrokken om eventjes langs het kerkhof te gaan.
Vandaag was ik er helemaal alleen. 
Dat is de eerste keer dat ik dat meemaak.
Ik moet toegeven dat ik ook aan de late kant was.
Eigenlijk is het niet verantwoord dat ik dan nog stop.
Maar ik kon niet anders.
Ik moest en zou even gedag gaan zeggen.
Gaan zeggen hoe men dag is verlopen.
Gaan zeggen dat ik hem mis.