|
Ik heb een bleetavond gehad of hoe ik dat ook moet noemen.
Ik ben er zo moe van.
Mijn dag is nochtans mooi verlopen.
Bij mijn ouders zo het één en ander gaan helpen.
Samen aan de middagtafel en nog een tasje koffie gedronken.
Alles in orde tot de glazenmaker langs kwam.
Nog een oude bekende die nieuwe beglazing zal komen plaatsen.
Tot hij plots vroeg hoe het ging met mijn man.
Ik heb niet moeten antwoorden, hij zag het aan mijn gezicht.
Hij wist het niet en ik wil hem geloven.
Toen werd er helaas wel een knop omgedraaid.
De mooie namiddag werd grijs.
Het was ondertussen ook al half vijf.
Ik kon niet vlug genoeg weg zijn want ik moest nog weg.
Nochtans , ik wou proberen om vandaag niet langs het kerkhof te gaan.
Helaas, ik moest en zou gaan.
Er was niets dat me kon tegenhouden.
En ik mocht wel snel verder doen want de schemering was aan het vallen.
Dus maken dat ik weg was , was de boodschap.
Eigenlijk juist op tijd want het was inderdaad meer dan hogen tijd.
Ik ben dan toch nog men dag gaan vertellen en heb gevraagd : waarom ?
Een antwoord moet ik nog altijd krijgen.
Het was moeilijk om terug weg te gaan.
Het was er zo rustig en ik had tijd.
Maar ik mocht niet langer blijven want het werd er niet lichter op.
Nog vlug een winkel binnen en naar huis.
En toen begon het.
Sleutel in het slot , binnen gaan en alles was leeg.
Er was niemand die me zat op te wachten.
Er was niemand die me een goede avond wenste.
Er was niemand die vroeg hoe men dag was geweest.
Er was alleen de stilte.
Er was die lege zetel , die lege stoel.
Ik mocht echt niets meer doen.
Niets lezen , niets om handen hebben.
Ik kon het vanavond niet aan.
Alles was te veel en zakdoeken te weinig.
Het was een helse avond van herinneringen en pijn en verdriet.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
|
