Een rampdag is het geweest vandaag.
Die sluizen hebben heel de dag open gestaan.
Ik mocht niets doen , ik mocht aan niets denken.
Of die sluizen gingen open.
En ik heb vandaag aan veel gedacht.
Aan veel mooie dingen die helaas nooit meer zullen terug komen.
Gelukkig heb ik nog veel van die herinneringen.
Maar geef mij toch maar het tastbare.
Daar had ik veel meer aan.
Helaas moet ik wel genoegen nemen met herinneringen.
Die herinneringen die hebben vandaag ongelooflijk veel pijn gedaan.
Ik weet niet wat ik had maar het is met geen pen te beschrijven wat ge meemaakt als ge verdriet hebt.
En het doet ook zo'n pijn.
En ge weet niet wat ge moet doen om die pijn te laten overgaan.
Nadat ik naar het kerkhof ben geweest is het wel gebeterd.
Dan heb ik nog wat kunnen doen. 
En toen ik dacht om nog even TV te kijken, toen was het helemaal nar de vaantjes.
Ik ben een familiefan.
Maar die opname van vandaag was er voor mij te veel aan.
Dat kon ik niet aan.
Ik heb gehuild van begin tot het einde.
Het is maar fictie zeggen ze dan maar hoe waarheidsgetrouw is het weergegeven.
Ik zal niet alleen zijn met die gedachte.
Er zullen nog andere mensen aan een vorig leven terugdenken.
Eentje waar de zorgen nog veraf waren maar o zo rap heel dichtbij.