Een dag met vallen en opstaan.
Vandaag, eerste kuisdag bij mijn ouders.
Ik heb mijn dagen momenteel opgesplitst.
Donderdag , dus de boven wat kuisen.
Mijn ouders hebben zo nog een degelijk zelfgebouwde woning.
Vroeger , en nu nog , heel mooi maar veel te groot.
En gewoon , terwijl ik aan het stoffen was , gaan die watersluizen weer open.
Gewoon met aan van alles te denken.
Zonder énig aanwijsbare reden.
Ik was blij dat ik alleen was.
Ik zou niet graag hebben dat mijn ouders me in een huilbui zien uitbarsten.
Zij hebben het ook al moeilijk genoeg zo.
Zij zeggen wel niets , maar ge ziet aan van alles en nog wat dat het hun helemaal niet gaat.
Ze weten niet goed wat ze moeten doen om goed te doen.
Ze halen van alles uit de kast om het mij naar mijn zin te maken.
Alle dagen zou ik nu bij hen moeten zijn.
En dat is allemaal teveel.
Als ze dat nu allemaal eens achterwege laten, dat zou zo'n deugd doen.
Als ik er iets over zeg , dan kunnen ze dat niet begrijpen.
Ze doen toch maar alleen om goed te doen.
En dat weet ik maar al te goed.
Alleen , het verstikt me zo.
Ik voel me zo ingebonden.
Ik zou zo graag vrij en met volle rust naar hun toe gaan.
Maar het is helaas zo beperkend.
Ik kan het niet met de juiste woorden omschrijven.
Ik weet niet hoe ik dat verstaanbaar onder woorden moet brengen.
Het enige dat ik weet , dat is , dat ik iets mis om naar hen toe te gaan , maar wat ?
Tijd brengt raad ?
Ik hoop het uit gans mijn hart.
Ik hoop ook dat het niet te lang op zich laat wachten.
Ik zal mijn ouders nog dikwijls nodig hebben , ondanks hun gevorderde leeftijd.
Ik ben blij dat ik mijn ouders nog heb.