Ik weet niet wat het met me is, maar er is iets.
Het gaat met de dag moeilijker.
Het zal wel normaal zijn zeker maar ik weet het niet.
Nu ik meer tijd heb gaat het niet meer.
Ik zit meer met je foto in mijn armen dan dat ik nog iets doe.
Eigenlijk doe ik niets meer.
Ik snap het allemaal niet.
Ik wist niet dat het zo'n pijn kon doen.
De moment dat ik in ons appartementje binnenkom ,
dan is het telkenmale die lege zetel die me van de wijs brengt.
Die zetel is zo leeg.
Daar zit niemand in die mij begroet.
Daar zit niemand in om te begroeten.
Die is zo leeg.
Die blijft leeg.
Net zoals de leegte die in het appartement hangt.
Net zoals de kilte die er binnen hangt.
Ik krijg die leegte , die kilte  met niets opgevuld.
Alles blijft leeg en kil.