Ik heb een rotavond acher de boeg.
Het begon deze voormiddag al bij mijn ouders thuis.
Er liggen kaarten gereserveerd voor het eerstkomende toneelstuk van GVT.
OK zeg ik tegen mij ouders gaan jullie maar.
Ik ga niet mee.
Ik kan het niet aan dat ik nu in deze zaal alleen (?) moet binnenkomen.
Jaren zijn mijn man en ik gaan kijken.
Jaren hadden wij hetzelfde plekje.
Het zou mij ongelooflijk veel pijn doen om daar nu te moeten binnen gaan en dan zien dat dat plekje is ingenomen door andere personen.
Ik zal er moeten aan wennen dat niets nog zal zijn zoals voorheen.
Maar nu nog niet.
Dat mag en kan men van mij niet verwachten.
Het doet veel te veel pijn.
De gedachte alleen al.
Krijg ik ook nog een telefoontje met de vraag of ik naar de vergadering kom van de biljart.
De andere vrouwen zullen er ook zijn.
Ik ben ermee akkoord dat die andere vrouwen er ook zijn.
Maar hun mannen zijn er ook !
Mijn man zal er nooit meer komen.
Mijn man zal er nooit meer zijn.
En ik had vandaag echt geen goesting om daar alleen binnen te gaan.
Ik heb uiteindelijk deze avond pas een berichtje gelaten dat ik niet zou komen.
Ik heb moeite gedaan maar ik voelde me rotter worden met de minuut.
Dus ik ben gewoon thuis gebleven.
Maar ik heb ook heel de avond gewoon zitten niksen.
Ik had de fut niet meer om nog iets te doen.
Zelfs geen krant lezen.
Mijn gedachten zaten overal en nergens.
Nu ben ik blij dat ik dit toch even van me kan aftypen.