Vandaag is de dag tamelijk verlopen.
Eigenlijk is het één van de betere dagen in de week geweest wat mezelf betreft.
Ik maak me een beetje zorgen om mijn vader.
Kan momenteel zijn armen nog amper bewegen van de pijn.
Zelfs zijn eten moet gesneden worden omdat hij de kracht niet heeft.
Maar ja, 't zal wel over gaan zeker !
Het zal waarschijnlijk wel een kou in de schouder en in zijn armen zijn .
Dus geen dokter en eerst het weekend afwachten.
En dan zullen we wel zien wat er gaat gebeuren.
In de late namiddag ben ik dan voor de eerste keer op vriendenbezoek geweest.
Tot op heden kon ik het niet over mijn hart krijgen om er langs te gaan.
Vroeger gingen we met twee.
Nu alleen.
En alleen is maar alleen.
Vandaag is het me gelukt.
Natuurlijk zijn er waterlanders aan te pas gekomen.
Maar ondanks alles is het goed meegevallen.
We hebben een goede babbel gehad.
Alleen vind ik het spijtig dat die man nu ook gestopt is met zijn hobby.
En ja , dat was ook muziek.
Hij amuseerde zich met orgel spelen.
Nu staat het daar gewoon te staan en is hij niet van plan om nog door te gaan.
Tot vorig jaar ging hij nog voor bejaarden en zieken wat spelen om deze mensen eens een aangename namiddag te bezorgen.
Hij deed het allemaal gratis.
Een drankje mocht er zijn en dat was dan voldoende.
Nu is hij daar mee gestopt omdat zijne maat er niet meer is.
Ja , het waren twee handen op één buik.
En nu zou hij dus alleen verder moeten.
De moed en het plezier  om met muziek verder te gaan ontbreken op dit ogenblik.
Ik hoop dat ik hem nog kan ompraten.
Alhoewel ik ook nu al weet dat het heel moeilijk zal zijn.