Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
14-03-2011
Moeilijk ?
Ik denk dat ik de dag vandaag goed ben doorgekomen. Nu mijn vader in de kliniek ligt heb ik er enkele taken bij gekregen. Ik zie dat allemaal toch niet goed zitten. Ik mag gaan tomaten en courgetten zaaien. Nog nooit gedaan . Ik heb al wel helpen planten maar nog nooit zelf iets gezaaid. Ik denk dat ik nog wat ga meemaken. En dan te weten dat ik gevraagd heb om de tuin af te bouwen ! En een maand geleden was het allemaal in orde. We zouden dit jaar minder groenten kweken in de tuin. Er zouden minder groenten komen te verwerken. Maar ik begin er voor te vrezen. Wat kunnen drie mensen doen met 30 tomatenplanten ? Of met 10 courgetteplanten ? Ik weet wel , dat is allemaal heel lekker als het zo vers uit de tuin komt , maar we moeten het toch kunnen verwerkt krijgen ook ! Ik zou het toch zo graag wat rustiger aan doen. Maar ik denk , nee ik ben er een beetje heel zeker van , dat ik niet wordt gehoord. Wat kan ik in godsnaam doen om het mijn vader aan zijn verstand te brengen. Hij is de tachtig bijna gepasseerd. Ik ben ook geen twintig meer ... Ik heb al moeilijke jaren genoeg gehad met de ziekte van mijn man. In die jaren waren er natuurlijk wel mooie momenten. En er waren ook rustige momenten dat we konden genieten. Ze waren miniem maar ze waren er. Elke dag stond toen wel in het teken van de ziekte van mijn man. Ging het ,dat waren we gelukkig. Was het lastig , dan probeerden we daar toch iets goeds van te maken. Veel rust heb ik wel niet gehad. Nu zou ik toch graag eens een beetje willen genieten van het leven. Het is misschien heel egoïstisch maar ik vraag maar een beetje. En dat gaat me niet gegund worden. Ik ben bang dat ik ga misdoen. Mijn ouders hebben altijd voor mij klaar gestaan. Ik ben nog van de oude tijd en dus nu moet ik er zijn voor hen. Dat is één van mijn principes. Maar ten koste van wat ? Had ik nu nog broers of zussen dan zou het natuurlijk allemaal anders draaien maar ik ben helaas alleen. En dan kan het met momenten verdomd zwaar zijn. Ik kan ook zeggen dat ik het me niet aantrek maar dat kan ik niet. Hoe moeilijk het ook is.