Gisteren een heel wat mindere dag gehad.
Ik ben blij dat het vandaag beter ging.
Zowel met mij (hoe egoïstisch) als met mijn vader.
De oefeningen die hij dagelijks gaat doen die zijn wel goed.
Hij zelf is tevreden met de kleine vorderingen.
En als je ziet welke oefeningen hij moet doen , daar moet je eigenlijk bij glimlachen.
Zo stom , zo gemakkelijk voor ons.
Maar voor hem en andere patiënten ó zo waardevol.
En zelfs heel vermoeiend volgens zijn zeggen.
En ik wil hem zeker en vast geloven.
Een grote bewondering voor de kinesistes heb ik de laatste jaren wel gekregen.
Altijd vriendelijk , geduldig en behulpzaam.
Ik kijk niet uit naar zijn operatie van volgende week vrijdag.
Met de dag wordt het wachten zwaarder.
Ik ben er altijd zeker van geweest dat men steeds als een gezonder mens uit een operatie komt.
Helaas, het gaat niet altijd zoals het zou moeten gaan.
Dat weet ik nu wel beter.
Ik ben ook bang dat er in deze week nog iets zou kunnen gebeuren.
Zoals ik nu ook gehoord heb zou het niet de eerste keer zijn dat er iets misloopt in de wachtperiode.
Het zijn allemaal van die dingen die normaal gezien gebeuren in andere gezinnen.
Toch zeker niet in eigen familiekring.
Totdat , het toch gebeurt ! 
Het zal nog een zware week worden.
Als dan alles achteraf in orde komt , zullen we ook weer gelukkig zijn.