Een heel vervelende dag vandaag.
Mijn vader vanmorgen naar de kliniek gebracht.
Het was er al een leven van jewelste.
Een kamer gekregen op het eerste verdiep.
We mochten niets uitpakken want na de operatie zou hij naar een andere kamer moeten.
Dus heel de verhuis terug mee de auto in.
Dat was wel vervelend.
Ik vind dat ze dat wel hadden mogen zeggen.
Nu moest je met de meegenomen bagage liggen sleuren.
Mijn vader werd toch nog vroeger dan verwacht naar het operatiekwartier gebracht.
Omdat ze mij de verkeerde inlichtingen hadden gegeven was ik er natuurlijk niet.
Dat gaf me wel een heel raar gevoel.
Rond drie uur dan toch richting intensive care gegaan want hij zou daar uiteindelijk één nachtje moeten blijven.
Geen vader te vinden !
Hij lag nog op de recovery.
De intensive care lag volledig vol en daarom werd mijn vader op de recovery verder opgevolgd.
Dat doet wel raar maar we mochten er toch enkele momenten bij.
Dat vond ik wel tof van de verpleging.
Ik een beetje gerustgesteld maar zeker mijn moeder.
Dan tot zeven uur vanavond gewacht maar nog steeds geen bericht van de kliniek.
Opnieuw de auto in en tot ginder gereden en gaan zien.
Inderdaad, vader lag nog steeds op de recovery.
Hij mocht nog steeds niet naar de gewone kamer.
De operatie zelf was goed verlopen.
Alleen de bloeddruk deed tegen en ook de nieren werkten niet naar behoren.
Dat was voor mij wel even schrikken.
Waar en wanneer had ik dat nog gehoord ?
Nog niet zo lang geleden ?
Spijtig genoeg heb ik maar weinig uitleg gekregen maar iedereen deed toch zijn best.
Het deed me allemaal terug denken aan hetgeen er met mijn man was gebeurd.
Al die beelden zijn me de hele dag achtervolgd.
Toen duurde het ook immens lang eer ik een eerste berichtje doorkreeg.
En wachten , het duurt toch zo lang.
En ook nu weer had ik er geen goed oog in.
Ook nu wilde het allemaal niet mee en deed er vanalles tegen.
Ik heb mijn moeder dan maar terug naar huis gebracht.
Zij was op van zenuwen , vermoeidheid  ...
Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven.
Pas om tien uur deze avond heb ik een telefoontje gehad van de kliniek.
Nu was alles in orde bij mijn vader ( ? ) en werd hij naar de kamer gebracht.
God zij dank !
Er viel een klein blokske van mijn rug.
En ik zal maar hopen dat het een juiste berichtgeving was.
Gerust ga ik pas zijn als ik hem morgenvroeg zal zien.
Bezoekuur of niet, ik ga er vroeg naartoe om met mijn eigen ogen te zien of alles in orde is.