Ik ben benieuwd naar morgen.
Je ziet mijn vader zo de nodige vorderingen maken.
Wat een verschil met vrijdag en gelukkig maar.
Dat iemand op zulk een korte tijd zo kan terug in orde komen.
Dat zijn eigenlijk de wonderen van de kliniek-wereld !
Toen ik tot vorig jaar met mijn man naar de kliniek kwam was dat ook zo.
Zo ziek als wat.
Niet eten , niet drinken , geen krachten meer en toch , enkele uren later was hij er terug bovenop.
Ik heb meermaals gezegd : wat zit er in dat zakske dat iemand zo snel terug kan recupereren ?
Als buitenstaander zullen we het nooit weten want we kennen daar niets vanaf.
Maar voor ons telt alleen maar : als we geholpen worden zijn we tevreden.
En of we op dit ogenblik tevreden zijn !
De verdere revalidatie zal alles moeten afmaken.
Daar ben ik wel wat bang voor.
Die linkerarm die wilt niet mee.
Ik hoop dat mijn vader geduld genoeg gaat hebben.
Maar hem kennende !
Het kan niet rap genoeg vooruit gaan maar men moet ook voor alles de nodige tijd nemen.
Ik zal zien en proberen van rustig af te wachten.