Vandaag de huisdokter op bezoek gehad voor mijn vader.
Spijtig, hij was te vroeg of ik te laat.
Ik heb hem gemist en dus heb ik mijn vragen niet kunnen stellen.
Enkele dagen geduld want vrijdag komt hij terug en dan ben ik er zeker en vast.
Revalidatie is er momenteel niet bij.
Hij heeft het afgeraden omdat mijn vader toch zwakker is dan verwacht.
En ook zijn bloeddruk is niet in orde.
Dus , heel veel rusten en niets doen.
Leg dat maar eens uit aan iemand die anders heelder dagen in de tuin zit te werken.
Hij komt nu ook wel de tuin in alhoewel het maar voor heel korte perioden is.
Het staat op zijn gezicht te lezen hoeveel pijn het doet om niet te kunnen helpen.
Nu zijn de rollen omgekeerd.
Ik probeer hem te helpen.
Ik moet toegeven dat het me aardig lukt.
Ik moet ook toegeven dat het eigenlijk geen werk voor een vrouw is : de tuin omgraven.
Het is verdomd zwaar !
Maar voor dit jaar heb ik er bijna mee gedaan en volgend jaar zien we wel.
De aardappeltjes zijn vandaag geplant evenals een stuk of 70 gladiolen.
Mijn vader heeft me wel gezegd dat alles heel miniem zal zijn in de tuin dit jaar.
Ik ben benieuwd voor het vervolg.
Mijn moeder zou niet liever willen dan dat we stoppen met het kweken van groenten.
Ze vind het veel te zwaar voor mij.
En ook voor haar natuurlijk want ze kan het allemaal niet meer aan.
Dat komt ook door haar leeftijd.
Van mij mag ze niet helpen in de tuin en ik kan er in komen dat dat pijn moet doen.
Iets wat je jaren gedaan hebt en nu gaat dat door omstandigheden niet meer.
Mijn man zou maar wat blij geweest zijn als mijn vader zou stoppen met tuinieren.
Hij heeft nooit kunnen begrijpen wat er zo plezant was om in de tuin te werken.
Dat had natuurlijk met zijn opvoeding te maken.
Mijn man zijn ouders hebben nooit een tuin gehad.
En hij kende het dus spijtig genoeg niet.
En zoals het spreekwoord zegt : " jong geleerd is oud gedaan "