Is het een samenloop van omstandigheden of is het de voorzienigheid die even langs komt ?
Al de hele voormiddag heb ik van die traanmomenten.
Ze worden alsmaar langer.
Nu is het half twaalf.
Het moment , toen ik je drie maanden geleden mee naar de operatiekamer begeleide.
Het mocht van de begeleidende verpleegsters
Daar namen we afscheid van elkaar met een kus , met een lach en een zwans.
Tot straks , zei ik je nog en denk aan onze 24ste huwelijksverjaardag.
Hou je sterk en tot zo.
Ik zal er zijn als je terug wakker wordt !
Dat was het , en je was verdwenen achter die koude grijze deur.
Toen begon het lange wachten.
Toen wist ik ook niet wat doen.
Alhoewel ik wel wist wat te doen.
Plots moest ik je kamer leeghalen.
Dat had ik nog niet meegemaakt.
Al de voorgaande keren werd je kamer voorbehouden.
Nu plots niet meer.
Ik had er geen goed gevoel bij.
Ik vond het raar en akelig.
Ik deed wat me werd gevraagd.
Ik pakte alles terug in en ik reed naar huis.
Zoals steeds was ik weer alleen.
En wachten duurt lang ...
Geduld is een schoon deugd maar als ge niets hoort . . .

Deze namiddag heb ik me dan maar uitgewerkt op de grasmachine.
Gelukkig dat zulk een machine niet kan praten.
Hij had direct naar de vakbond gestapt en zij ontslag gevraagd.
Dat heeft me vandaag wel geholpen.
Ik heb me erdoor gewerkt.
Als ge zo een uurtje of drie achter de grasmachine kunt lopen , is er heel wat frustratie weggewerkt.
Is het hoofdje onieuw een stukje leger en staat er terug een deel op de juiste plaats.
De graskantjes nog voor een stuk bijgeknipt en toen was het hoog dringend tijd om te stoppen.

Net zoals drie maanden geleden , kwart voor zeven.
Toen kreeg ik pas bericht binnen dat ik naar intensive care mocht komen.
De operatie was veel zwaarder verlopen dan verwacht.
Vanaf het eerste moment dat ik je daar zag had ik er al geen goed oog in.
Maar wie was ik ? Zeker geen doktor , specialist , verpleegkundige ...
Het was afwachten en hopen.
Nu keek ik op mijn horloge en was het dringend tijd om alles in te pakken en naar je toe te gaan.
Nu was het een zonnige avond , toen was het koud en onaangenaam.
Toen was je er nog , vandaag niet meer . . .