Toch komt men alle dagen wel iets tegen waar men overvalt.
Zo had ik het vandaag weer moeilijk.
Moeilijk met het feit dat ik voortaan alleen door het leven moet.
Alleen leven, alleen wonen.
Voor het eten zorgen , gaan winkelen , alleen.
Naar een feestje of een etentje , alleen.
Gaan wandelen of op bezoek , alleen.
Steeds maar alleen ; altijd maar alleen.
Ik hoop dat die gewaarwording verzacht.
Ik weet dat ik alleen zal blijven in de verdere toekomst.
En ik hoop , dat die scherpe kantjes daar nog veel zullen afslijten.
Dat het een langzaam proces gaat worden , dat heb ik wel door.
Maar het kan allemaal toch zoveel schillen van dag tot dag.
Toevallig zie ik vandaag een koppel naar een feest vertrekken.
Het andere koppel gaat wandelen.
Mijn oudste geburen gingen gezellig uit eten.
Op zulke momenten overvalt mij het alleen zijn.
Ik wil ook gaan eten , gaan wandelen, gaan . . . maar dan niet alleen.
Zoals ook deze namiddag.
Toch nog eventjes door de winkelstraat en als slot ga je dan iets drinken.
Je wilt iets doorbreken, maar helaas , je bent alleen.
Dan zie je de mensen denken , kijk  die is haar man verloren en die komt hier alleen binnen.
Ge voelt dat aan.
En vandaag had ik daar last mee.
Heel veel last.
Hopelijk gaat het me morgen terug beter.