Uiteindelijk heb ik deze zondag toch nog goed besteed.
Toch naar mijn bescheiden mening.
Nadat ik ben gaan eten bij mijn ouders wou ik nog even langs vrienden.
Verder dan de gesloten voordeur ben ik niet geraakt.
Een schoolfeestje van de kleinzoon.
Dat moet prachtig geweest zijn en dat met deze namiddagzon !
Eén van de volgende dagen ga ik zeker het verhaal te horen krijgen.
Dus gewoon rustig terug naar huis.
Ik heb toch nog vanalles te doen en ik ben er dus aan begonnen.
Ik heb me gewoon voor een kast op de grond gezet en ben beginnen uitladen.
Ik heb papieren nodig voor de successierechten.
Ik heb zoveel bij te houden dat ik niet juist weet in welke doos ze zitten.
Er is heel veel gesorteerd.
En toch, ik zal nog wat opbergdozen moeten opendoen voor ik alles bij elkaar heb.
De notaris vraagt heel wat papieren.
We gaan zelfs met uitstel moeten werken.
Ik had er geen vermoeden van dat het allemaal zo moeilijk zou verlopen.
En het blijft maar moeilijk gaan.
Tegelijkertijd kan ik weeral wat papierwerk dat ik niet langer nodig heb wegdoen.
Op sommige momenten vraag ik me af waarom ik die papieren allemaal heb bijgehouden.
Ik weet wel dat er papieren tussen zitten die we nog eens samen zouden bekijken.
Papieren die we bijhielden als herinnering.
Die papieren hebben nu wel een wrange bijklank want nu zijn ze voor mij alleen.
En de herinnering is ook voor mij alleen.
Ik heb vroeger wel geleerd dat elk stukje papier van belang kan zijn.
Dat heb ik zelfs nog ondervonden toen we onze zaak hadden.
Dus enkel papieren die ik niet meer nodig heb , gewoon weg en nieuwe plaats in de kast.
Het is wel niet veel maar toch ruimte voor iets anders.
Zo gaat de kast toch ooit nog eens op orde geraken.
Dat gaat nog wel wat duren maar ja, ik heb tijd.