Dat ik twee weken geleden de auto heb laten nazien is me vandaag goed van pas gekomen.
Deze voormiddag met de auto naar de autokeuring geweest.
En ja hoor , we kunnen weeral een jaartje met dat beestje rijden.
Als ik er nu nog eens met een goede vernieuwer kon overgaan, dan was alles helemaal in orde.
Wel moet ik ook nog eens als een wervelwind door mijn garage gaan.
Tot voor een paar maanden stond ze nog helemaal aan de kant.
Nu is het niet meer om aan te zien.
Ik moet er dringend eens invliegen zodat deze terug mooi op orde komt te staan.
Gelukkig kan de auto er nog altijd in.
En als het één van de weken eens lukt dan gaat dat allemaal in orde komen.
Ik geef mijn tijd liever aan mijn bezoek.
De voorzitter van de biljartclub van mijn man heeft me deze namiddag gevraagd of  ik meedoe aan de jaarlijkse souper.
Ik heb geen nee gezegd en ga zeker paraat zijn.
De club is niet groot en ze hangt nog altijd goed aan elkaar.
Ik vind het tof dat ze mij er nog bij willen.
Dat de eerste momenten weer heel moeilijk gaan zijn, dat weet ik nu al.
Zoals het zelfs deze voormiddag moeilijk was om gewoon met de auto naar de keuring te rijden.
Normaal deden wij dat samen,  dat was een stomme jaarlijkse traditie geworden voor mij en mijn man.
Nu was het alleen, voor de allereerste keer in mijn leven.
Dat zijn zo allemaal van die normale dingen die toch telkens weer pijn doen.
Vroeger met twee , nu alleen.