Wanneer er een  "zeven " op de kalender komt is er een rotdag.
Dan komt opnieuw die film naar boven.
Die laatste film die ik nooit zal vergeten.
Hij staat niet op een cd-rom.
Hij staat alleen in mijn geheugen gegrifd.
Het is niet dat ik op andere dagen niet aan mijn man denk,
maar het is toch raar dat het telkens op de zevende het ergste naar boven komt.
En ook het uur.
Wanneer keek ik op de klok vandaag?
Elf uur.
Het uur dat mij het ergste nieuws werd meegedeeld.
Wij kunnen Uw man niet meer helpen !
Dat was toen een donderslag bij heldere hemel.
Nu nog steeds.
Ik kan nog steeds niet begrijpen dat hij van me werd weggenomen.
Het was , is , jaren te vroeg.
Hij was maar 62 jaar en bruiste nog van plannen.
Plannen die nooit meer zullen worden uitgevoerd.
Plannen die hij met mij deelde.
En als ik nu aan één van die plannen denk, dan doet mij dat pijn.
Pijn , omdat het voor mij alleen zal zijn.
Pijn , omdat . . . . .