Echt een zondag , buiten een machientje was en nog een afwasje niets gedaan.
Of toch wel.
Ik ben verder foto's aan het sorteren geweest.
Heb ik veel foto's in mijn bezit !
Ik wist het zelf niet.
Mijn man zal het ook niet meer geweten hebben.
Spijtig dat mijn man ze niet meer kan zien.
Spijtig dat wij vroeger nooit de tijd hebben genomen om deze foto's onmiddellijk te verwerken.
Spijtig dat wij nooit de tijd hebben genomen om te genieten van die foto's.
Allemaal foto's met een verhaal.
Nu moet ik het alleen doen.
En er zijn heel veel foto's bij van mijn man.
Ze zijn voor mij alleen.
Er zijn geen kinderen die mee herinneringen kunnen ophalen.
Verdere familieleden hebben er geen aandacht voor.
Het is te ver verwijderd van hun leven.
Spijtig dat het nu allemaal zo moet lopen.
Toch ga ik alles nog verwerken zoals ik van plan was.
Er mooie fotoalbums van maken.
Albums die voor zich spreken.
Albums met de nodige tekst en uitleg erbij.
Misschien is er dan later toch nog iemand in geinteresseerd.
Of toch in enkele foto's.
Wat de tijd me nog brengt, weet ik toch niet.
En misschien maar best zo.
Wat ik wel weet is dat ik morgen nog verder moet doen.
Er staat nog een volgende doos te wachten.
En ik weet nu al dat die veel moeilijker gaat zijn dan deze die ik nu heb leeggemaakt.