Het is nog steeds niet gemakkelijk voor mij.
Ik heb enkele echte rotdagen  achter de rug.
De reden ?
Wie zal het me zeggen.
Gewoon eventjes aan iets denken , toevallig een liedje op de radio , zelfs een stom filmfragment op TV kan al teveel zijn op dit ogenblik.
De tranen rollen gewoon over mijn gezicht en er is geen stoppen aan.
Wanneer ik alleen in mijn appartementje ben dan laat ik ze maar rollen.
Dan is er geen man die dat ziet.
Wanneer ik bij mijn ouders ben heb ik het wel moeilijker.
Ik wil niet dat zij ze zien en zal ik al het mogelijke doen zodat zij er geen weet van hebben.
Zij weten eigenlijk niet hoe gelukkig ze zijn.
Ze hebben een gezegende leeftijd van 80 jaar , ze zijn nog goed op de been en ze hebben elkaar nog.
Spijtig dat ze het niet zo goed meer beseffen hoe gelukkig ze zijn.
Maar eigenlijk denk ik dat dat voor ongeveer elk paartje hetzelfde is.
Men weet pas wat de wederhelft betekend als deze er niet meer is.
Men weet pas wat een pijn het doet als men alleen achter blijft.
Een pijn waar men door moet.
Ik probeer zoveel mogelijk van mijn pijn weg te werken maar helaas, het lukt me niet altijd.
Ik hoop dat het terug een beetje zal beteren.
Ik hoop dat er na verloop van nog wat tijd opnieuw beterschap in zit.
Dat er terug toekomst komt !