Hoe komt een Buizingenaar uiteindelijk in Stekene terecht ?

Toen ik in 1972 trouwde, ben ik de bruid gevolgd naar Ruisbroek. De Zennevallei bleef dus mijn streek. Ruisbroek, nu Sint-Pieters-Leeuw : de poort naar het Pajottenland, voor mij nog steeds de mooiste streek in Vlaanderen.

Door de verBrusseling werd Ruisbroek stilaan onleefbaar.

Op aandringen van de kinderen en kleinkinderen hebben de oma en opa dan uiteindelijk besloten om, na voor mij 35 jaar en voor mijn vrouwtje 58 jaar in Ruisbroek, hen in het Waasland te vervoegen om in de nabijheid van de kleinkinderen te zijn.

Stekene, een oase van rust en groen met stiltegebieden en fiets- en wandelgelegenheid, niet te zwaar, dus perfect als men een dagje ouder wordt.

Natuurlijk zullen wij onze geboortestreek nooit verloochenen, we blijven actief aan het verenigingsleven in Sint-Pieters-Leeuw deelnemen. Onze beste vrienden wonen er nog steeds en deze vriendschapsbanden zullen we nooit verbreken.

Als Vlaams-nationalisten blijven wij de burgemeesters van de Rand steunen in hun strijd voor de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde.

29-09-2007 om 00:00 geschreven door Johnny Anckaert

Geboren te Buizingen (Halle) groeide ik er ook op tezamen met 2 broers.

Ik liep school in het Sint Victor instituut te Alsemberg. Rond mijn 7^de begon ik muziekles te volgen bij de “Vrijheidsvrienden” van Huizingen. De basis was gelegd om in Sint Victor verder te gaan.
Alles bij elkaar mag ik van mijn jeugd niet klagen.

Eind 1967, kort voor mijn 18^de verjaardag, begon ik aan mijn professionele loopbaan – mijn eerste werkgever : het reisbureau Hotelplan, waar ik mijn kennis van de  franse taal gedurende 2 jaar kon perfectioneren. “American Express Travel Dept.” was mijn 2de werkgever. Hier kreeg ik de kans om mijn schoolengels bij te schaven. Nog eens 2,5 jaar later, op 15 november 1971, werd mij een job aangeboden bij de Duitse luchtvaartmaatschappij Lufthansa. Vanaf nu was Duits de taal die ik dagelijks gebruikte.

Ondertussen had ik de liefde van mijn leven gevonden, op 14 april 1972 zijn we in het bootje gestapt. Het grootste evenement in ons prille huwelijksgeluk was de geboorte van onze enige zoon, John, op 1 december 1973.

Na 4 jaar in het stadskantoor als “sales agent” kreeg ik de kans om op de luchthaven in Zaventem een eigen ticketting balie te openen op 1 september 1975. Enige voorwaarde die mij was opgelegd : na 1 jaar een minimum omzetcijfer van 1.000.000 BEF te realiseren. Na 4 maanden intensief werk was aan deze voorwaarde al voldaan.

Van een balie van één vierkante meter groot met een éénpersoons bezetting groeide de verkoopsdienst uit tot een echte passagiersdienst met eigen check-in personeel. Van een groepje van 8 in 1975 tot een groep van rond de 30 in 1990 ; een hele prestatie. Natuurlijk is dit niet het werk van 1 man alleen, door een perfecte samenwerking, een fantastische collegialiteit is de uitbouw er gekomen.

Eind 1992 begon voor mij een mindere periode. Op 28 oktober kreeg ik, door de combinatie van stress en een zware fysische inspanning, een hartprobleem. Onderzoeken wezen uit dat er een probleem was met een van de kleppen.

Wat was er gebeurd ? Een normaal iemand zou bij het heffen van een zwaar gewicht een spierscheuring kunnen oplopen in armen, benen, rug, enz… Niet bij mij. Bij mij waren de aanhechtingsspieren van een klep afgescheurd, gevolg dringend opereren. Na 3 maanden terug aan ’t werk. Regelmatig schoot mijn hart uit ritme, dus elektroshocks. Begin 1995 uiteindelijk, 2 jaar na mijn operatie kreeg ik het verbod ooit nog te werken. Een zware dobber. In februari 1999, voor de 2^de en de 3^de keer een “open hart operatie”.

Sindsdien (hout vasthouden!) loopt alles veel beter. Ik kan mij ten volle met mijn hobby’s bezighouden. Fietsen, gitaar spelen en wandelen zijn de voornaamste. Door mijn verleden in het toerisme wereldje, hoort reizen natuurlijk ook tot mijn bezigheden, doch in veel mindere mate.

Wordt vervolgd.

29-09-2007 om 00:00 geschreven door Johnny Anckaert

24-09-2007 om 00:00 geschreven door Johnny Anckaert