in 1947 kwam de eerste verplichte schooldag; samen met mijn neefje Huub - hij is 12 dagen ouder als ik - gingen wij met onze moeders naar school, de St Lambertusschool in Kerkrade; dat was huilen met tuiten, vooral door mij want ik wilde niet naar school. Op het schoolplein aangekomen overheerste bij mij toch het nieuwe van zoveel kinderen bijeen en was de huilbui voorbij. Maar nu begon de huilbui bij mijn neefje, die wou niet weg bij zijn moeder. Maar niets aan te doen, we moesten. In een rij van twee gingen we naar de eerste klas. Deze tijd van leren was vooral opdreunen en herhalen Onze leeraar was een vrouw. Soms leuk, maar ook streng. Niet opletten betekende dat je stokslagen kreeg met een dun twijgje of met het liniaal, hand uitstrekken en tsak tsak op je vingers. En dat voelde je wel! Kreeg toen mijn eerste bril; dat leverde wel eens wat problemen op; bij de controle kreeg ik een vloeistof in mijn ogen, waardoor ik een wazige blik kreeg en tijdens schrijfoefeningen de lijnen op het papier niet zien kon en ik , ofwel boven ofwel onder de lijnen zat te schrijven Van de tweede klas kan ik mij niets herinneren Van de derde klas weet ik nog, dat tijdens de godsdienstles de kapelaan steeds verhalen vertelde over gebeurtenissen, die hij had meegemaakt, in verhouding naar de bijbelverhalen. In dee vierde klas niets bijzonders De vijfde klas was eigenlijk de meest bijzondere klas. De leeraar was tevens zangleeraar en dirigent van het Kerkelijke Zangkoor van de St. Lambertuskerk in Kerkrade. Goede zangers werden automatisch toegevoegd aan het kerkkoor, of je dat nu wilde of niet; zo kwam ik er ook bij. In de klas stond ook een piano; ernaar kijken oke, maar eraan komen? Oh, jee, dat leverde een reprimade op.Mijn relatie tot de leeraar werd op een gegeven moment zo goed, dat ik de piano wel mocht afstoffen, wat natuurlijk toch inhield dat ik ook de toetsen aanraakte, hetgeen kattengejank opriep, want een instrument bespelen, ho maar, dat zat er niet in. De zesde klas was de meest spannende klas; daar werden we voorbereid op de overgang naar de "grote" school. Daarover een volgende keer
dit is de hond Dolly, waarover ik het in mijn vorige tekst over had ik weet niet meer wanneer wij hem hebben gekregen en wanneer hij is overleden; ik weet wel hoe verschrikkelijk het was om afscheid van hem te nemen doordat iemand een rotje naar hem gooide = hij was als de dood voor dat geknal = is hij op een gegevn moment van huis weggelopen; na weken daarna hebben wij hem teruggevonden met hagelschoten in zijn lichaam, waaraan we hem na eeen paar weken hebben moeten laten afmaken zo zie je maar weer; de vreugde van de een is het leed van een ander hieraan denk ik nog vaak als de tijd van vuurwerk weer nadert
op 25 augustus 1941, door een bombardement, moesten mijn ouders en verdere familie en buren schuil gaan in de kelder van het huis van mijn opa; gezien mijn moeder op het punt stond van bevallen, werd zij op de keukendeur naar de kelder vervoerd; en kwam ik ter wereld; hoewel ik op dat moment het middelpunt was, kan ik mij daar uiteraard niets van herinneren ik heb dit dus dan ook van horen zeggen en wel zelfs meerdere malen. tot aan mijn vijfde levensjaar kan ik mij weinig of niets over herinneren; het enige dat ik weet en dat is ook meer van de verhalen van mijn ouders, is het volgende: we hadden thuis een witte keeshond, die was van mijn broer maar ik was met de hond steeds op stap; ik had een kruiwagentje (speelgoed) bond de hond ervoor en ging met hem op stap om paardenpoep op te halen voor in de tuin en was vaak lang van huis; maar zei mijn moeder steeds: zolang als de hond niet naar huis komt is er niets aan de hand; komt de hond wel en leo niet meteen daar achteraan, dan was leiden in last. jammer was wel dat de hond -Dolly was zijn naam- door een amerikaanse jeep werd aangereden en daardoor last kreeg van zijn voorpoten, maar gelukkig leefde hij nog lang daarna.
wat ik me wel herinner was dat toen we in de rolducerstraat in kerkrade woonden er in de tuin een grote boom stond met er omheen een grote zandbak; op een gegeven moment er een grote mierenhoop in de zandbak zat en mijn neef en ik er doorheen rolden en van boven tot onder onder de mieren zaten.
dan begonnen de schooljaren; maar daarover een volgende keer
rocky geboren 27-07-1991, nu 14 1/3 jaar; eigenaar: Ruud en Miriam sandy geboren 27-11-1987, hebben hem op 05-07-2001 moeten laten inslapen; 13 1/2 jaar
ik heb een foto toegevoegd van mijn kinderen; zijn ze niet aardig? ik ben er trots op!!!!! ik zal de "film" van mijn leven een keer toelichten; zou wel eens kunnen zijn, dat er ergens misschien iemand zich hierin ook terugvindt en dan zou ik het leuk vinden als hij/zij zou reageren
ik ben lei dohmen, geboren 25 augustus 1941 te kerkrade gehuwd geweest met els schlangen, geboren 29 november 1943 en overleden 2 frbruari 1986 ik heb twee dochters, Miriam, geboren 7 januari 1967 en Sonja, geboren 26 juli 1970
