in 1947 kwam de eerste verplichte schooldag; samen met mijn neefje Huub - hij is 12 dagen ouder als ik - gingen wij met onze moeders naar school, de St Lambertusschool in Kerkrade; dat was huilen met tuiten, vooral door mij want ik wilde niet naar school. Op het schoolplein aangekomen overheerste bij mij toch het nieuwe van zoveel kinderen bijeen en was de huilbui voorbij. Maar nu begon de huilbui bij mijn neefje, die wou niet weg bij zijn moeder. Maar niets aan te doen, we moesten. In een rij van twee gingen we naar de eerste klas. Deze tijd van leren was vooral opdreunen en herhalen Onze leeraar was een vrouw. Soms leuk, maar ook streng. Niet opletten betekende dat je stokslagen kreeg met een dun twijgje of met het liniaal, hand uitstrekken en tsak tsak op je vingers. En dat voelde je wel! Kreeg toen mijn eerste bril; dat leverde wel eens wat problemen op; bij de controle kreeg ik een vloeistof in mijn ogen, waardoor ik een wazige blik kreeg en tijdens schrijfoefeningen de lijnen op het papier niet zien kon en ik , ofwel boven ofwel onder de lijnen zat te schrijven Van de tweede klas kan ik mij niets herinneren Van de derde klas weet ik nog, dat tijdens de godsdienstles de kapelaan steeds verhalen vertelde over gebeurtenissen, die hij had meegemaakt, in verhouding naar de bijbelverhalen. In dee vierde klas niets bijzonders De vijfde klas was eigenlijk de meest bijzondere klas. De leeraar was tevens zangleeraar en dirigent van het Kerkelijke Zangkoor van de St. Lambertuskerk in Kerkrade. Goede zangers werden automatisch toegevoegd aan het kerkkoor, of je dat nu wilde of niet; zo kwam ik er ook bij. In de klas stond ook een piano; ernaar kijken oke, maar eraan komen? Oh, jee, dat leverde een reprimade op.Mijn relatie tot de leeraar werd op een gegeven moment zo goed, dat ik de piano wel mocht afstoffen, wat natuurlijk toch inhield dat ik ook de toetsen aanraakte, hetgeen kattengejank opriep, want een instrument bespelen, ho maar, dat zat er niet in. De zesde klas was de meest spannende klas; daar werden we voorbereid op de overgang naar de "grote" school. Daarover een volgende keer
