Weer een bewoner uit handen moeten geven.
'k Weet het wel, je moet relativeren, geven, nemen, dat is het leven.
't Lijkt allemaal zo gewoon, zo vanzelfsprekend.
Maar mag ik even "mens zijn" van vlees en bloed met een hart dat klopt voor ieder van jullie?
Mens ik hou van je ongesproken woorden, die het verhaal van je leven vertellen. Ik hou van je stuntelige stappen: je bevende handen en je onbeholpen blik als je onze wereld ziet.
Och, het was maar ene van de zovelen zal je zeggen:
Nee, je hebt het mis, hij was geen vreemde, hij was "ene" van "ons".
Het zal de vermoeidheid zijn zeker? Eigen schuld. Ja, je hebt gelijk.
Hoe hou je het vol elke dag opnieuw, leed, verdriet en pijn van anderen te verwerken, zonder aan jezelf te denken?
'k Weet het niet! Zou het niet dank zij jullie zijn?
De teksten, de mailtjes, blogs en noem maar op, ze maken me sterk, en geven me kracht. Het zijn mijn vitamientjes.
Mensen jullie kunnen zo wreed, hard en cool zijn of teder, lief en zacht, het maakt mij niks uit.....
"Ik kan niet zonder"
"Ik hou van jullie"
Dank aan allen en schrijf aub verder.
Je hebt verdriet, niet zomaar een vals medelijden met jezelf, maar een verdriet waar je stil van wordt. Het kan zo diep in je hart kerven dat je zelfs niet meer kunt wenen. Je kijkt met een afwezige blik naar de mensen om je heen. Wat ze zeggen, waar ze mee bezig zijn, het raakt je niet meer. Het is allemaal zo ver en je staat met je aarzelende voeten alleen in de gloeiende, verzengende woestijn van de mensen. Er kunnen dagen zijn dat je niet meer weet dat het morgen wordt, waarom je moet eten en slapen. Lachende mensen en kinderen lijken op vreemdsoortige wezens van een onbekende planeet. De wereld draait meedogenloos verder. Je hemel is dicht, ook al schijnt de zon. Je bloedt van binnen dood en niemand die het voelt of ziet. Je hebt gewoon een rauw verdriet heel diep en oprecht om iets of iemand.
Wacht gewoon, en leef verder, dag in dag uit, doe wat je te doen hebt, misschien krakend van pijn in je hart, maar neem de kleinste dingen ter hand, praat met mensen en luister vooral naar hen, en lééf.
Geen dokter, geen specialist, kan wat de tijd vermag.
Je ziet een bloem, je hoort muziek, je ontmoet een mens die even vriendelijk voor je is, je ontdekt plotseling iemand naast je, die ook verdriet heeft...
Het leven komt uit duizend-en-één dingen op je af. Onweerstaanbaar.
Kruip niet weg in je hol van zelfbeklag om er langzaam van binnen te sterven en bitter te worden, maar lééf en wacht.
Laat de tijd je genezen, en je littekens zullen je later helpen andere mensen te begrijpen, die pijn hebben.
