Heel helder herinner ik me mijn verlangen: en jij was zo onzeker van je gevoel. In een paradijs dat in mist is gehuld onderscheid je niet de witte orchidee.
Ooit verlangden we zo elkaar te kennen dat we alleen maar vrienden wilden zijn. Een goede draad op een kapot getouw, daaruit kan geen stof worden geweven.
Een fundament voor liefde en vrienden is wel een basis aan vertrouwen, maar bij jou schoot dat niet te binnen je wou enkel nieuwe lof bezingen.
Toen je wegging werd het lentegras groen, nu je terugkomt ligt er sneeuw in het portaal. Weet je, als je verlangend oud wordt, groeien tussen je donkere haren witte.
Doodmoe en machteloos voel ik me breken van hunkering en smart en droefenis wachtend op hem die ik waanzinnig mis, maar die helaas op mij lijkt uitgekeken.
Ik bid de dood, die 't mensdom doet verbleken doordat hij met zijn zeis elk lot beslist, dat hij mij redden zal: ondraaglijk is 't verdriet dat op mijn hart is neergestreken.
Maar die is doof en blind en onbewogen voor alle beden die mijn borst ontschieten, net als diegene die mij heeft ontlopen.
En ach, door stromen tranen te vergieten breng ik de zee hier nog tot mededogen, maar hij zit in zijn heuvels te genieten!
Reageren (0) 
