Jouw huis gaf mij een les te leren,
hoe moet een mens die stilte toch hanteren,
wat doet een mens als nergens plichten zijn
jouw stilte, weet je, deed een beetje pijn.

Soms had ik zin om heel hard weg te lopen,
maar ik wist heel goed dat ik dat moest bekopen
met spijt. Tegen een uitdaging zeg ik niet neen
'k loop van nature dwars door 's levens plassen heen.

Dus ben ik in dat stille huis gebleven
en langzaam groeide toen een ander leven,
die daverende stilte werd vertrouwd,
het leven is op meer dan stadsrumoer gebouwd.

Toen dacht ik: jij hebt goed gekozen,
een evenwicht tussen bureau en rozen,
want na jouw hevig werk met al die zorgen
vind jij hier atlijd weer een nieuwe morgen.

Met iets daarvan verankerd in mijn hart,
ga ik na dit interval opnieuw van start
met als herinnering dit onschatbaar goed:
ik heb in jou een waarlijk mens ontmoet.