Heel veel kon ik alleen
geen mens die dat betwistte,
maar toen ik dacht, dat ik alles kon
dus niemand nodig had,
bleek dat ik mij vergiste,
want,
weet je wat ik niet kon?
en ik heb het geprobeerd,
mezelf kon ik niet omarmen:
al leken de handen die van een ander,
ik stond met m'n rug naar de spiegel gekeerd.

Nu ik dit opschrijf, schrik ik ervan:
zijn mijn woorden, is mijn houding
camouflage voor m'n angst?
Ben ik bang dat ik toch niet alles alleen kan?
en als ik dat toegeef
Wat dan ???

Met m'n gezicht naar de spiegel gekeerd,
durf ik mezelf eindelijk recht aan te kijken
wonderlijk,
ik begin echt te lijken
op al die mensen om me heen
de één kan maar weinig
de ander heel veel,
toch kan niemand
dus ook ik niet
altijd
alles
alleen.