|
Zij had zich al uitgekleed,
zat in haar satijnen nachtgewaad
voor het grote raam,
kijkend naar de hoge bomen
wiens gebladerte
schalkse schaduwen wierpen.
In de zetel zat zij daar
met een schemerlampje aan,
de handen gevouwen.
Op de stenen vloer
trilden haar voetjes
die verdronken in haar te grote schoenen.
Ik hielp haar bij het rechtstaan:
bedtijd: het was al laat.
Vluchtig gaf ze mij een zoen op de wang
waarop ze lachte, zacht-brutaal,
in trillers spatte het uiteen,
het lachje, als kristal zo klaar.
Onder het nachtkleed
kropen haar voeten weg,
"leg het laken maar over mij,"
beveelt ze mij lachend.
Ze had iets speels,
"ziezo, alles naar wens," vroeg ik
lachend over haar wangen strelend,
"ja" lachte ze terug, mompelend
"goede nacht, tot morgen?".
"Ja, dank u, welterusten".
De deur ging dicht, terwijl ik dacht:
ze is toch lief.
|
