Ik ga naar de zee

om die stem te horen
tussen de ene slag van de golven
en de andere, maar er is geen stem
alleen het oudemannengezeur van het water
het zouten niets, de vleugel van een witte vogel
vastklevend aan een steen.

Ik ga naar het bos,
waar het nooit onderbroken ruisen heerst
van de enorme clepsydra die bladeren in humus
sijpelen laat en humus in bladeren
waar krachtige insektenkaken
het zwijgen van de grond verteren.

Ik ga naar het veld.
platen groen en geel vastgeprikt met spelden
van insektenexistenties
rinkelen bij elke aanraking van de wind
waar is die stem?
hij moet zich laten horen
wanneer aardes onvermoeide monoloog
een ogenblik verstomt
niets dan ritselingen, trillers en explosies

Ik ga naar huis.
En mijn experiment neemt de vorm aan
van een alternatief of de wereld is stom
of ik ben doof,
maar misschien zijn we allebei
door kreupelheid getekend
we moeten derhalve
elkaar bij de arm nemen
voorwaarts gaan
naar nieuwe einders
naar verkrampte kelen
waaruit onbevattelijk geborrel
naar boven stijgt.