Sint-Ignatius, wit en vurig
liep langs een roos,
 stortte zich op de struik
waarbij hij zich verwondde
 met de klok van zijn zwarte pij
wenstte hij te overstemmen
de bekoring van de wereld
 die als uit een wond
uit de aarde gutste,
en toen bij op de bodem lag
van deze wieg van doornen zag hij
dat het bloed uit zijn voorhoofd
op de wimpers stolde
 in de vorm van een roos
en zijn blinde hand
 die de doornen zocht
werd door de zoete aanraking van
bloemblaadjes doorboord,
de bedrogen heilige huilde
terwijl de bloemen hem bespotten
doornen en rozen,
we zoeken het geluk.