Ik bid de dood, die 't mensdom doet verbleken
doordat hij met zijn zeis elk lot beslist,
dat hij mij redden zal: ondraaglijk is 't
verdriet dat op mijn hart is neergestreken.

Maar die is doof en blind en onbewogen
voor alle beden die mijn borst ontschieten,
net als diegene die mij heeft ontlopen.

En ach, door stromen tranen te vergieten
breng ik de zee hier nog tot mededogen,
maar hij zit in zijn heuvels te genieten!