|
Om een indruk neer te zetten... een hoofd waar de aparte delen niet meer bestaan, alle delen vloeiden door elkaar, er is geen begrenzing meer, ook niet buiten dat hoofd van me... het voelt of alles onbelemmerd binnenstroomt. Ik kan de hoeveelheid niet meer terugdringen, evenmin binnenlaten, binnen zit immers boordevol... .
Ik voel me zo verdoofd, alsof ik al tijden niet meer besta, niet meer echt meer leef, beleef...
Een alleen voelen dat niet meer verlangt naar gezelschap, naar mensen om me heen, naar hulp. Niet meer geloven in hulp. Goede hulp.
Die goede hulp verdween. De zoektocht naar nieuwe hulp, bijna twee jaar, tegelijk met zware gebeurtenissen, het punt bereikt... of misschien net niet, want ik schrijf immers... van opgeven, van niet meer geloven in licht, lucht, hulp.
De pijn verder van negaties, verwijten, beschuldigingen, miskenningen, kwaadaardige leugens. Hét is opgeraakt.
Ik zou heel hard willen roepen om hulp... tegelijk dat gevoel wat dat zou veranderen aan wat is... schreeuwen achter een immens dikke glazen muur, maar ze denken dat ik lach, zing, alles aankan, blijf aankunnen.
Ze hebben het mis. Het loopt mis, heel erg mis.
Nood aan hulp, goede hulp, op regelmatige basis en niet met weken zonder hulp. En die hulp, voelt niet eens meer als hulp.
Van het kastje naar de muur en van de muur weer naar een kastje.
Ik weet heel goed dat ik nog leef, maar net zo goed weet ik dat ik me dood voel, levenloos.
Vruchteloze telefoontjes... die ofwel onbeantwoord bleven, ofwel telkens dezelfde zin herhaalden.
|
Leven doet pijn
