Met God op de tandem ...
Eerst zag ik God als Diegene die mij gadeslaat, mijn rechter,
die het bijhield hoeveel dingen
ik fout deed om er achter te komen of ik de hemel
of de hel had verdiend als ik dood ging.
Hij was 'buiten' me, als een soort president.
Ik herkende Zijn plaatje als ik het zag,
maar ik kende Hem niet echt.
Later toen ik mijn Hogere Macht kon herkennen,
leek het me toe alsof het leven
eerder fietstochtje was, maar dan per tandem
en ik merkte dat God op de achterzadel zat,
en me hielp trappen.
Ik weet niet precies meer wanneer
het was toen Hij me voorstelde om van plaats
te verwisselen, maar sedert die tijd
is mijn leven niet meer hetzelfde,
mijn Leven mét de Hogere Kracht dus.
God maakt het leven opwindend.
Toen 'ik-zelf' nog controle had,
kende ik de weg die nogal saai was, maar voorspelbaar.
Het was gewoon de kortste afstand tussen twee punten.
Op het moment dat ik Hem de Leiding gaf,
werd het leven een avontuur.
Hij kende heerlijke omwegen, bergen op en
af en met halsbrekende snelheid
scheurde hij soms langs rotsachtige plekken
en het enige dat ik kon doen was me vasthouden.
Zelfs als het gekkenwerk leek, zei hij : "Trap door !"
Ik was bezorgd en angstig en
vroeg : 'Waar breng Je me naartoe ?'
Hij lachte en gaf geen antwoord en
ik begon langzamerhand te leren vertrouwen.
Ik vergat mijn saaie leventje en
begaf me in het avontuur.
En als ik zei 'Ik ben bang', leunde
Hij achterover en raakte mijn hand aan.
Hij bracht me met mensen in aanraking
die mij uitdaagden om te kunnen aanvaarden
en rustig te blijven, maak ook stuurde
Hij me naar mensen die talenten bezaten
die ik nodig had, mensen met de gave van healing,
acceptatie en vreugde.
Zij gaven me hun geschenken mee op reis,
onze reis, de reis van God en mij.
En dan gingen we weer door.
Hij zei ook : "Geef de geschenken weer weg,
ze zijn gewoon extra bagage, te zwaar."
En dat deed ik. Ik gaf ze door
aan de mensen die we tegenkwamen,
en ik merkte dat ik veel terugontving
door te geven en nog was onze last heel licht.
Toen 'ik' mijn leven onder controle had,
vertrouwde ik Hem niet.
Ik dacht dat Hij mijn fouten zou wraken,
maar nu zie ik Hem als een al-wijze,
altijd-vergevende Vriend
die de geheimen van de fiets op zijn duimpje kent.
Hij weet hoe je de fiets kunt buigen
om scherpe bochten te nemen,
hoe je kunt springen om over hoge rotsen te komen
en hoe je kunt vliegen
om angstige doorgangen af te korten.
Nu ben ik aan het leren om meer mijn mond dicht te houden
en om door de vreemdste plekken te peddelen
en ik begin te genieten van het uitzicht
en het koele windje op mijn gezicht van mijn
verrukkelijk, constante Gezelschap.
En als ik soms denk dat ik echt iets niet aankan,
glimlacht Hij alleen maar en zegt :
"Trap door !"
Denk nu even na over je eigen leven, over al die klippen die je genomen hebt, over al je moeilijke beslissingen, je verleden dat je meetorst, over je leven : en lees het nu met je fantasie in vrije loop nog eens : zie jezelf op die tandem onder de leiding van je onderbewuste dat alles kent en weet, je beschermt, je leidt en bestuurt en vooral op je uitstekende gezondheid, je veiligheid waakt en vertrouw het !
04-03-2006 om 13:27
geschreven door Ingrid 
|
