Als er echt sprookjes zouden bestaan zou ik voortaan als fee door het leven willen gaan Ik zou alle mensen gelukkig maken door ze met mijn toverstokje even aan te raken Dan zou het overal vrede zijn een wereld zonder verdriet en pijn We hoeven dan ook niet met Kerstmis stil te staan bij oorlog en ellende tijdens de nachtmis Zou dat niet gemakkelijk zijn? Alleen maar zonneschijn? Zijn we voor het hele jaar klaar met denken aan elkaar! Maar sprookjes bestaan niet wel eenzaamheid en verdriet, oorlog en weet ik het allemaal niet Denk dus het hele jaar en niet alleen met Kerstmis aan elkaar
Zachtjes dwarrelen duizenden vlokjes op aarde neer. Zich niet bewust van ellende en armoede maar vastbesloten vastbesloten om vrede te brengen gezelschap aan wie het behoed om s avonds de kille nachten op te fleuren kerstnachten zoals het moet
Ik heb een kerstwens. dat ene kleine lichtje dat aanwezig is in mijn hart . dat lichtje van hoop en vriendschap dat geef ik nu door aan jou opdat je het zou bewaren daar in je hart. en warmte moet het je geven opdat je het nimmer koud zult hebben. en licht, ja veel licht opdat je nooit bang hoeft te zijn in het donker. maar vooral liefde zodat je het kunt doorgeven aan degene die zo dierbaar voor jou is en dat die het ook weer doorgeeft zodat het kan groeien en schitteren in de harten van ieder mens
Waarom moet het leven zo moeilijk zijn? Waarom kan ik niet gewoon gelukkig zijn? Ligt het dan allemaal aan mij? Doe ik het dan allemaal zo verkeerd? Ik weet het echt niet meer, Maar één ding weet ik wel heel zeker; Leven dat doet zeer!
Starend in de duisternis, gedachten gaan voorbij, jezelf afvragend, heeft het leven nog wel zin voor mij? Tranen niet meer in bedwang, zoeken zich een baan, in stilte dragend de pijn, hoe lang deze weg nog voort te gaan.
waarom duurt geluk zo kort? waarom duurt geluk maar heel even? waarom duurt pijn zo lang? waarom duurt pijn mijn hele leven lang?
Ik ben zo leeg Zo leeg van binnen Ik voel me klote Klote dat is niet fijn Als die mensen die lachen ik denk waarom? Ik ben zo leeg en ik weet niet eens waarom! Het liefst ga ik slapen sluit ik me ogen voor heel lang ga ik naar boven naar het paradijs
Ik voel me als een steen kan me niet bewegen Stil in de koude regen in mijn hoofd storm verdriet enorm verdriet om jou voor iets dat ik totaal niet wou.
Niemand weet hoe ik me voel. Niemand weet wat ik bedoel. Helemaal niemand ziet mij staan. Ze hebben allemaal liever dat ik heen ga. Ik voel me zo rot. ik ga er aan kapot. Zou het ooit nog overgaan? Of zou ik altijd alleen blijven staan?
