06-05-2013 om 10:42 geschreven door lieveblog

19-02-2013 om 10:57 geschreven door lieveblog

Zaterdag - 16/02/2013 - Ik ben al van dinsdag terug thuis uit het ziekenhuis.  De operatie verliep uitzonderlijk vlot en gaf nadien weinig ongemak.  Op 5 nachten heb ik daar 4 verschillende kamergenotes gehad. De eerste was een Chinese ( die sprak wel wat Engels maar keek de hele tijd naar kookzender Njam op TV).  Zij is vertrokken toen ik in het operatiekwartier was en heb ik dus niet meer teruggezien.  De tweede was een pas bevallen jonge vrouw die problemen had na de epidurale verdoving bij de geboorte van haar tweede kind. Zij mocht de volgende dag al naar huis.  Ook met haar heb ik bijna niet gesproken.  Ik mocht toen nog niet uit bed en dat ‘klapt’ toch niet zo makkelijk van achter het gordijn.  De derde was een jong meisje die geopereerd was van een discushernia.  Zo’n operatie heb ik 29 jaar geleden ook gehad en daar kon ik dus over meepraten.  Ik heb haar verteld hoe het bij mij nadien gelopen is met mijn rug en haar op het hart gedrukt hoe belangrijk het is om veel te bewegen.  Hoe sterker je bent, hoe minder last je zal hebben, zei ik haar.  Ze hield niet van sporten dus raadde ik haar aan om met een vriendin aan zumba te gaan doen.  Ze is verpleegster in een rusthuis.  Sowieso een te zware job voor een lange,  slanke zoals ik.  De laatste was een vrouw van tegen de 60 met evenwichtsstoornissen.  Daar heb ik veel mee gesproken want het klikte nogal.  Ik heb haar teruggevonden op Facebook.  Ze heeft mijn vriendschapsverzoek nog niet bevestigd dus neem ik aan dat ze nog in het ziekenhuis is.  Volgende week heeft Marcel nog verlof en kunnen we haar misschien eens gaan bezoeken.  Ze had in alle continenten gewoond (behalve Afrika) en sprak vlot 5 talen.  Nu, een dikke week later, ben ik pijnvrij.  alleen de nietjes boven mijn oor hinderen nog als ik mijn bril draag.  Volgende week vrijdag mag de eerste helft nietjes er al uit.  Het litteken loopt vanaf middenvoor op mijn voorhoofd recht naar achter om met een bocht te eindigen vlak boven mijn rechteroor.  Op mijn voorhoofd zit nu nog een lelijke drukplek.  Die is het gevolg van een te strak verband na de operatie.  Dat moest verhinderen dat mijn hoofd te sterk zou gaan zwellen en de drainage van wondvocht bevorderen.  Ook mijn rechteroor heeft serieus in de verdrukking gezeten.  Daar zat een drainage achter vastgeplakt.  Na 2 dagen werd dat verband verwijderd en werd de beschadiging vastgesteld en verzorgd.  Nu hoop ik dat dat allemaal snel geneest en dat mijn haar een groeispurtje maakt.  Ik draag in huis nu een mutsje om mijn hoofd warm te houden en mijn oor te beschermen tegen mijn bril.  Over enkele weken zal dat niet meer nodig zijn en heb ik weer een fris, kort kopje.  Ik voel me nu al stukken beter nu ik geen hoofdpijn meer heb.  Morgennamiddag hebben we met het koor een tweede repetitie met het orkest.  Ik ben benieuwd om hun vorderingen te horen.  Ze hebben nu 2 weken tijd gehad om te oefenen.  Dat zou toch een verschil moeten geven.  Het was vorige keer al behoorlijk goed.  Ik voel me nu veel beter in mijn vel.  Het lijkt alsof mijn hoofd weer van mij is.  Ik heb twee jaar voortdurend felle, knagende hoofdpijn gehad.  Daar ben ik nu, gelukkig, eindelijk van verlost.  Te zeggen dat ze dat bij hele oude mensen soms zo laten omdat de ingreep te zwaar is voor hen.  Een cranioplastie is ook een dure operatie en als die mensen toch niet veel meer doen, laten ze dat liever zo.  Die mensen gaan door de hel tot aan hun dood.  Dan zouden ze beter dat slechte bot er weer uithalen en ze met open schedel verder verzorgen.  Dan hebben ze tenminste geen pijn meer en zijn hun laatste levensdagen nog draaglijk. .  Ik ben van plan om volgende week een nieuwe blog op te starten.  Deze is al serieus lang geworden.  Die noem ik dan lieveblog2013 : na de cranioplastie.  Een nieuwe start.  Een nieuwe start.  We zijn er klaar voor !

Maandag - 04/02/2012 - De countdown gaat verder : gisteren heb ik de (voor mij) laatste repetitie met koor en orkest meegepikt (dat voorsmaakje proeft naar nog).  De volgende, voor het concert, hoop ik er al weer bij te zijn (17/2, wordt nipt, maar is misschien toch mogelijk).  Tegen dan zou de zwelling, na de operatie, al wat weggetrokken zijn.  We zullen zien en vooral hopen !!!  Misschien heb ik dat zwart mutsje toch niet nodig.  Ondertussen probeer ik me zo goed mogelijk bezig te houden (als ik niks doe begin ik te piekeren en dat deugd niet !).  De panne van Telenet van gisteren komt me dus goed uit.  Vandaag mogen we gratis een film uitzoeken, daar zal ik me dadelijk eens aanzetten.  Hopelijk zit er iets leuks tussen.  Zo, is gedaan.  Een actiefilm staat klaar om vandaag of morgen te bekijken.  Ze gaven er nog wel een prijs bij maar die zou niet aangerekend worden, hebben ze beloofd.  Nog 3 keer slapen en dan is het zover : dan ben ik nr. 1 op de agenda in Gasthuisberg.  Een medepatiënt, van bij de kine, moet morgen al binnen.  Dat kan nog gezellig worden.  Hij heeft een lamme arm overgehouden aan een operatie die bedoeld was om zijn epilepsie te verhelpen. Daar was 1 % kans op.  Pech gehad !  Ik ben al benieuwd om hem weer te zien en of ze hem kunnen helpen.  Een andere patiënt is via mijn blog bij dezelfde kinepraktijk terecht gekomen.  Leuk om te weten dat ik zo ook anderen kan helpen.  Dat is ook zo’n beetje de bedoeling van deze blog. 

04-02-2013 om 10:42 geschreven door lieveblog

Dinsdag - 29/01/2013 - Komt tijd, komt raad : gisteren viel mij het idee te binnen dat ik deze keer niet meer zo erg aan mijn bed gekluisterd zal zijn als bij de vorige opnames.  Ik kan nu namelijk zelf mijn kousen en schoenen aan- en uitdoen.  Ik hoef dus niet meer te bellen als ik naar het toilet moet maar kan rustig mijn gang gaan.  Dat is toch een hele vooruitgang !  Nu lijkt het meer op een doorstart naar de toekomst dan op een onvermijdelijk risico (hoewel het risico er nog altijd is natuurlijk).  Ik zie het nu al veel beter zitten dan vorige week.  Als de operatie goed verloopt, komt de rest waarschijnlijk ook wel goed.  Ik ben alleen nog wat bang van de hoofdpijn.  Botwerken gaan niet zomaar pijnloos voorbij.  Pijn verbijten, doe ik nu al 2 jaar.  Dat ken ik dus heel goed, het is maar te hopen dat ze die pijn snel en goed onder controle krijgen.  Nog 8 keer slapen en het is zover.  Wat een ‘countdown’ !!!  Mijn schoenen zijn gisteren nog eens gereviseerd : ze knelden nogal op de binnenkant van mijn enkel.  Daar zit een versteviging waardoor mijn enkel niet meer kan doorzakken.  Heel  efficiënt, maar de rand daarvan loopt net over mijn enkelgewricht wat dagelijks een pijnlijke, rode plek gaf.  Ze hebben daar nu een bredere tong in gezet die mijn enkelgewricht omvat waardoor die druk wat verzacht wordt.  Hopelijk is dat de oplossing.  In die orthopedische zaak verkopen ze ook allerhande attributen voor kankerpatiënten.  Ik heb daar ook een zwart mutsje gevonden om over mijn kale kop te trekken na de operatie.  Mocht mijn haar nog te kort zijn tegen eind februari, dan kan ik dat opzetten.  Weer een probleempje opgelost !

29-01-2013 om 10:25 geschreven door lieveblog

Zondag - 27/01/2013 - Nog 10 keer slapen en dan, op 07/02, wordt mijn schedel eindelijk uitgedeukt.  De prothese en het ziekenfonds zijn er klaar voor.  Ik hoop nog steeds voldoende hersteld te zijn tegen 23/2 zodat ik op zijn minst naar het concert van Canzonetta kan gaan luisteren.  Vrijdag heb ik een gesprek gehad met een psychotherapeute.  Zij vond het merkwaardig dat ik nog zo dynamisch ben ondanks de zware klap van 2011.  Nog even volhouden : "eerst mijne kop en dan de rest" : zeg ik nu al 6 maanden !  We blijven hopen op een goede afloop (met de moed der wanhoop, heb ik al vaak gedacht).  Dit moet ik toch nog even tot een goed einde brengen.  Daarna zien we wel hoe we verder gaan.  Met Marcel aan mijn zij en onze zonen en heel Canzonetta èn de supporters van Join2Bike in de tribune halen we dat wel.  Maandag ga ik eerst nog mijn linkerschoen laten bijwerken.  Die drukt al langer op mijn enkelgewricht maar met de eindejaarsperiode is het er nog niet van gekomen om daar eens naar te laten kijken.  Op hoop van zegen maar weer !  Eerst nog een huismutsje laten afwerken want op 07/02 gaat mijn haar er weer helemaal af.  Nu woensdag knipt mijn kapper het al heel kort, om al even te wennen (gelukkig dat het dan al niet meer vriest).    De lente schijnt er aan te komen : net op tijd, als je het mij vraagt !    Volgende zondag pik ik nog de eerste repetitie met het orkest mee en dan zit de voorbereiding voor het concert erop voor mij want woensdagnamiddag, 06/02, moet ik me al aanmelden in het ziekenhuis.  Ik zal blij zijn als het achter de rug is.  Dit was toch een héél lange aanloop !!! 

27-01-2013 om 11:29 geschreven door lieveblog

Vrijdag - 18/01/2013 - mijn operatiedatum (07/02, nog 3 weken !) nadert met rasse schreden.  Ik probeer de spanning wat onder controle te houden met valeriaan, zo lig ik toch al minder wakker 's nachts.  Nu in Gasthuisberg nog een bed vastkrijgen met het scherm aan de linkerkant.  Elke patiënt heeft daar nu ook een individueel scherm (om tv te kijken en te internetten) zoals in Pellenberg.  Als ik aan de rechterkant van mijn hoofd geopereerd wordt, gaat het niet lukken om op die kant te liggen, dat lukt nu nog altijd niet trouwens.  Gelukkig kent Marcel de hoofdverpleger van de afdeling Neurochirurgie, hij gaat dat proberen te regelen (my man inside).  Mijn kinesisten gaan de kinesist van die afdeling contacteren om wat kine te regelen voor mij.  Dat zou leuk zijn.  Dan gebeurt er toch iets af en toe !  Het staat me nog levendig voor de geest hoe ik mij daar verveelde in 2011.  Ik neem alleszins mijn breiwerk mee en wat boeken, dan gaat de tijd wat sneller.  Gisteravond ben ik dan toch eindelijk in het Gemeentehuis van Kessel-Lo geraakt om mij te laten registreren als orgaandonor.  Mocht er toch iets fout gaan bij de operatie dan kan ik nog vele mensen gelukkig maken met mijn gezonde onderdelen.  Mijn nachtmerries na de coma van 2011 staan ook nog vers in mijn geheugen.  Volgens mijn thuisverpleging (die ook nog deeltijds in het operatiekwartier op Gasthuisberg werkt, waren dat de geluiden van de operatie die in mijn dromen telkens terugkwamen (kloppen, boren en vuur).  Dat vuur gebruiken ze om aders toe te branden en dat stinkt dan ook naar verbrand vlees (heel griezelig en net echt als je niet beseft dat het een droom is).  Nu ben ik beter voorbereid en bewust van wat er gaat gebeuren.  Dat zou toch moeten helpen deze keer.  Nu weet ik ook dat je neen kan zeggen tegen een nachtmerrie en dan hoef je ze niet uit te zitten tot je wakker wordt.  Dan blijft er nog de vreselijke pijn na de narcose.  De misselijkheid heb ik al gesignaleerd, dat kunnen ze vermijden door andere geneesmiddelen te gebruiken dan vorige keer.  Woensdag had Marcel een snipperdag genomen en zijn we toch even in de stad geraakt om mijn brilmontuur wat te laten bijregelen.  Dat drukt nogal boven mijn rechteroor.  Nu dat wat minder is, heb ik ook minder pijnstillers nodig.  Die hielpen trouwens weer niet veel meer door de gewenning (als je dat dagelijks neemt !).  Nu kan ik ze weer beperken tot 2 maal per week met de gewenste uitwerking !  Volgende week doet mijn jongste zijn laatste 2 examens.  Als die goed zijn, studeert hij af als industriële laborant.  Hij kijkt al een hele tijd uit naar werk.  Hopelijk vlot het bij hem wat beter zodat hij niet te lang werkloos thuis rondhangt.  Onze oudste (overgekwalificeerde universitair) heeft nu een tijdelijke job aanvaardt om eindelijk een inkomen te hebben.  In onze straat komt binnenkort een huis te koop.  Dat gezin gaat emigreren.  We vrezen echter dat het te duur gaat zijn voor ons.  Op onze leeftijd krijg je niet meer zo vlot een lening en mits wat aanpassingen aan ons huis kunnen we het hier nog wel redden tot we een sociale woning toegewezen krijgen.  Onze oude traplift heeft de geest gegeven, onze badkamer kan nog heel wat handiger (nieuw sanitair verkoopt ook vlotter dan oud) en we gaan ons dak dan toch eindelijk laten isoleren (onze naaste buren hadden al een dakwerker gevonden en die is niet te duur).  Zo kunnen we toch nog een paar jaar zelf genieten van onze investering en is ons huis weer wat meer waard !

18-01-2013 om 11:48 geschreven door lieveblog

Donderdag - 10/01/2013 - Mijne jongste wordt vandaag 23 jaar.  We hebben er net op tijd aan gedacht om deze dag niet onopgemerkt te laten verlopen.  Een zelfgebakken taart zit er deze keer niet in, maar taart zal er zijn.  EN de zon schijnt !  Ook net op tijd want ik was behoorlijk neerslachtig de laatste dagen.  Ik merk dat ik tegenwoordig meer last heb van regen-  en duister weer.  Vroeger viel dat minder op omdat ik toen geen tijd had om erbij stil te staan en nog mijn plan kon trekken en kon gaan en staan waar ik wilde.  Nu dat niet meer kan, liggen mijn kaarten helemaal anders.  Nu moet ik mij steeds meer schikken naar de omstandigheden en, wil ik Marcel niet teveel belasten met wat ík graag zou willen.  Gelukkig ben ik van het meegaande type en heeft Marcel veel oog voor mijn wensen en noden.  Ik heb gisteren vastgesteld dat een deel van mijn hoofdpijn veroorzaakt wordt door mijn bril.  Die drukt net boven mijn oor op de rand van het botluik, dat volgende maand vervangen wordt.  Hopelijk krijgen we dat nog rond vóór 07/02 en vinden we een montuur dat minder drukt boven de oren.  Nu heb ik ook gezien dat ik al 8 jaar met dezelfde glazen rondloop.  Ik moet dus eerst een ogentest laten doen.  En nieuwe brillenglazen zijn zo duur.  Maar als ik er toch iets moet aan doen, dan maar beter ineens tegoei !  Wie weet wat voor 'flashy' montuur ik vind!  Dan kan ik ons Magda misschien nog de loef afsteken en staan we allebei met onze nieuwe brillen te pronken op het concert van het koor 'eind februari' (bij leven en welzijn).  Dat wordt nog spannend.  Ik pik nog net een extra repetitie met het orkest mee op 03/02.  Op 06/02 moet ik dan naar het ziekenhuis om 's anderendaags geopereerd te worden en een kleine 3 weken later is het concert al.  Ik hoop dat ik het haal : in principe mag ik na 7 dagen weer naar huis, maar als het tegenvalt, wordt het wel krap.  Ik zal nog reclame kunnen maken maar of ik er zelf bij zal zijn, weet ik dus nog niet.  Ik zal al blij zijn als ik in het publiek kan zitten.  Ondertussen kan ik toch al mee oefenen want dat zou ik pas erg vinden als dat zou wegvallen.  Ik doe dat nu al bijna 30 jaar.  Dat is een deel van mijn leven.  Het koor helpt mij ook door mijn revalidatieperiode heen.  Ze zijn zo attent en tonen zoveel medeleven met alles wat onze familie overkomt de laatste tijd !  Nu nog wat wol zien vast te krijgen, zodat ik kan blijven breien (hint, hint !).  Vandaag kwam er gelukkig nog iemand langs met wol want mijn vorige opdracht is al goed gevorderd.  Ik zou nu niet graag zonder vallen.  Dat kan ik zelfs meenemen naar het ziekenhuis, dan heb ik daar ook iets om handen.  Er zijn al veel mensen die kaarsen voor mij branden en mij dat komen vertellen.  Wat maakt mij dat gelukkig.  Mij zo gesteund te weten door zovelen !  In mei wordt onze Mattias 26.  Dan zijn we weer aan 3, 6, 9 !  20 jaar geleden klonk dat zo leuk als ik de leeftijden van mijn kinderen opnoemde.  We worden toch echt al een dagje ouder : in oktober wordt Wim er al 30 !!!

Woensdag - 09/01/2013 - Nog 29 dagen tot mijn 2de schedeloperatie.  De spanning stijgt nu ik kan aftellen.  Ik slaap al een paar nachten minder goed.  Deze nacht was het toch beter dankzij wat valeriaan.  Dat werkt rustgevend waardoor het inslapen toch vlotter ging en ik werd pas echt wakker van mijn eigen wekker en niet die van Marcel !  De vorige 2 nachten had ik hooguit 4 uurtjes geslapen.  Daar word je niet fris en monter van en ik begon te piekeren.  Wat als de operatie slecht afloopt en ik kom er niet door ?  Ik probeerde er niet aan te denken.  De neurochirurgen zijn zo zelfzeker, er zal wel niks fout gaan, maak liever wat plannen voor nadien, maar dat lukte niet zo goed.  Ik heb één troost als er iets fout gaat, waardoor ik neurologisch achteruit zou gaan, mogen ze me niet tegen elke prijs erdoor halen.  Bij de opname voor de longembolieën in april heb ik dat geregeld.  Dat document zit in mijn dossier en mag niet genegeerd worden.  Dat is eigenlijk een hele geruststelling.  Ik ben mijn handicap nu wel gewoon maar die blijft toch zwaar om dragen en het ziet er niet naar uit dat daar plots veel beterschap in komt.  We zullen er maar weer het beste van hopen en vertrouwen op hun deskundigheid.  Het stappen gaat ondertussen al wat beter.  Het breien ook.  Er komen nog niet veel opdrachten binnen, spijtig genoeg.  Mensen realiseren zich ook niet dat ik alleen maar sjaals kan breien.  Ik doe dat ook maar met één hand.  Veel mogelijkheden geeft dat niet.  Dus geen sokken, truien, of ander moeilijker spul, met meer dan 2 priemen. 

Zondag was er een concert van het instaporkest van de plaatselijke harmonie.   Aangezien er enkele kinderen van koorleden in dat orkest zitten, hadden ze aan ons gedacht.  Zij concerteren elk jaar rond nieuwjaar ten voordele van een goed doel.  Deze keer was voor Join2Bike.  Een heel leuk initiatief en alle steun is welkom voor de uitbouw van de Fietsotheek.  Zij gaan nog een driewieler aankopen.  Die wil ik dan volgend jaar graag uitproberen want ik zie ons niet tot na ons 60ste met die tandem blijven rijden.  Het rijden is geen probleem maar het op en afstappen kan dat wel worden als wij een dagje ouder zijn.  Dan zou zo'n driewieler, waar ik gewoon rechtop op kan zitten, wel een oplossing zijn.  Dan kunnen we nog een tijdje langer samen fietsen.  Het was een geslaagd concert met enkele vrolijke intermezzi waardoor het leek alsof de namiddag toch niet zo grauw en duister was als de voormiddag.  De afwezigen hadden weer ongelijk !

09-01-2013 om 15:46 geschreven door lieveblog