In Manchester zijn er niet minder dan 40 musea.Gelukkig,want het kan hier regenen. Maar dient een museum enkel om droog te kunnen blijven ? Is een museum popularisering van de kunst ? Heeft een museum een emanciperende functie ? Moet een museum nieuwe technieken integrere ? Hoe kan je het museumbezoek minder passief-receptief, meer actief conceptuel maken ? Is een museum politiek en hoe betrek je er de actuele, hedendaagse problemen bij ? Over deze en vele andere vragen heeft Bernadette Fynch gedoctoreert, geschreven en nagedacht. Wij hadden interessante discussies.
Eerst de theorie. Een museum hoeft niet enkel een passieve popularisering van de stand van de wetenschap te zijn. Je kan geschiedenis anders ordenen dan via een tijdslijn of de bestaande vormen van macht en/of machtswisselingen.Museums kunnen meer zijn dan de weergave van sociale relaties en machtsverhoudingen: ze kunnen processen bloot leggen, contexten analyseren. Om dit te bereiken moet je de gemeenschap bij zijn geschiedenis en verhaal actief betrekken en er deel van laten uitmaken. Je moet de geschiedenis als het ware terug geven aan de gemeenschap en deel laten uitmaken van de publieke ruimte. Door de interactie tussen de tentoonstelling en de gemeenschap die het voorwerp gebruikte kan je een deel van de geschiedenis reconstrueren en het concrete verband leggen tussen het heden en het verleden.
Een bezoek aan het Manchester museum toont hoe deze theorie in de praktijk kan gebracht worden.Een voorwerp-vb een speer- wordt in contact gebracht met een lid van de gemeenschap die het voorwerp kent en er iets over kan vertellen. Dit wordt op video opgenomen en in het museum getoont en op you tube geplaatst. Daar komen dan opnieuw reacties op die als onderzoek en context opnieuw kunnen gebruikt worden. Video's op You tube werden door meer dan 60.000 mensen bekeken en becommentarieerd. Bij een rondleiding worden leerlingen geconfronteerd met ouderen die het voorwerp nog in het dagelijkse leven kenden en gebruikten. Hun verhaal wordt gebruikt om de vele vragen van de schoolkinderen interactief te beantwoorden.En er zijn natuurlijke vele doe-activiteiten waardoor de kinderen zelf als een archeoloog in Egypte opdrachten moeten uitvoeren. Ten slotte wordt er ipv de bestaande traditionele wetenschappelijke indeling van dieren een thematische voorstelling van dieren gebruikt zoals de verminderde diversiteit van de dierensoorten door de opwarming van de aarde.
Tijdens de G20 geeft David Cameron een felle speech aan de toekomstige investeerders voor Groot-Brittanie: investeer bij ons wij spreken Engels, de taal van de business, we hebben universiteiten die via onderzoek de toekomst voorbereiden en wij zijn de gemakkelijkste toegang tot de grote Europese markt van de Europese Unie. Precies wat je allemaal in Manchester terugvind.
De bakermat van de Engelse industrialisatie en de textielindustrie was eveneens een centrum waar wetenschap en ontdekkingen hand in hand de razendsnelle ontwikkeling van het kapitalisme stimuleerden. Van de ontdekking van de in vitrobevruchting tot het onderzoek van kinderziekten, de uitvinding van de radar en het atoomonderzoek. Verbazingwekkend hoe industrie en universiteit samen werkten voor de ontwikkeling van het nieuwe kaptalisme.
In het labourmuseum vinden we de geschiedenis van de arbeidersbeweging terug, net alsof het bij ons zou zijn. Kinderarbeid, geen stemrecht,kanonnenvlees tijdens de eerste wereldoorlog,lage lonen, massaproductie en het verbod op iedere vorm van organisatie.Tot Thatcher er in slaagde de vakbonden te breken en de flexibiliteit en slechte arbeidscontracten hun intrede deden.
Het harde liberalisme privatiseerde en kleedde de staat bijna volledig uit.Ondanks al deze harde maatregelen en besparingen ziet de toestand er hier helemaal niet anders uit dan op het Europese vasteland. Besparingen in de sociale zekerheid, hoge werkloosheidscijfers en veel oudere mensen die rotjobs moeten doen om rond te komen. Langer werken in de realiteit. Studeren kost de ouders de helft van hun zuur verdiende centjes en huizen zijn onbetaalbaar duur geworden om te kopen of te huren. En Engeland wint de Europacup, dat zijn ze hier zeker !
Deze week zijn onze Palestijnse vrienden op bezoek. om eens na te gaan hoever ze staan in de utbouw van de vakbond, om te kijken of het solidariteitsproject dat we met de petrochemische vakbond van de PGFTU hebben nog steeds op het goede spoor zit. De context en de situatie van de palestijnse arbeiders is er de voorbije maanden niet op verbeterd, we weten meteen dat de vakbond en het project het niet gemakkelijk hebben. De Israelische bezetting blijft een wurggreep op de economie, de onderhandelingsmogelijkheden met de Israelische,maar ook Palestijnse werkgevers zijn flinterdun. De Palestijnse vakbond is door israel niet erkend en kan dus niet opkomen voor Palestijnse arbeiders die in industrieterreinen in Israel werken of in nederzettingen. Nochtans blijven onze gasten pragmatisch en positief en benadrukken ze vooral waar ze kleine successen boeken. Zo konden ze een CAO over het minimumloon en de gezondsheidsverzekering afsluiten in Jeruzalem. Een ander voorbeeld van hoe de vakbond wanhopig greep probeert te krijgen op de problemen van de arbeiders volgt.Qualquilia is een Palestijnse stad op de grens met Israel. De muur loopt er rond. Er is lechts een deur, slechts een tourniquet waar iedere morgen 6000 arbeiders naar hun werk moeten. Willen zij om 7 uur stipt op hun werk verschijnen dan moeten zij om 2uur s'nachts aanschuiven om door die ene Israelische controlepost te geraken. De Israelische bezetting heeft de arbeiders vernaderd: het zelfbehoud en het individualisme neemt de overhand. onlangs stierven drie arbeiders in het gedrum aan het checkpoint: zij werden vertrappeld in de chaos. De vakbopnd heeft n! begeleiders aangesteld die iedere morgen om 2 uur het checkpoint iets regelen. Ordelijk via het checkpoint passeren gaat sneller, iedereen tevreden. Maar niet de Israelische soldaten, die iedere vorm van organisatie van de Palestijnen het etiket "staatsgevaarlijk" opkleven. Israel wentelt zich nog steeds op wereldvlak in de slachtofferrol van de nazikampen. De realiteit is dat zij met de Palestijnen precies op dezelfde manier omgaan, zoals Untermenchen.
