Hier ben ik nog eens! We zijn sinds zaterdag terug uit Dranouter en het was lang niet zo'n mooi weer als in juli. We hebben twee volledige dagen regen, regen, regen gehad en als ik nu eens ergens niet van hou dan is het wel van nattigheid! 't Was een slimme die mij de deur uit kreeg.
Maar je kan daar geweldig lekker slapen onder een tuinbank die helemaal beschut staat en daar was ik vaak te vinden. Mijn baasjes dachten op den duur dat ik in een pluchen hond veranderd was, zo weinig wilde ik bewegen, laat staan wandelen. Ik heb een truuk voor als ik geen zin heb in een wandeling: ik blijf achter en begin dan tegen te trekken en negen van de tien keren glijdt mijn kopje dan uit de halsband en ben ik vrij! En dan hobbel ik kalmpjes aan terug naar huis.
't Gevolg is wel dat ik nu erg goed in mijn vlees zit, want als er te eten valt, sta ik wel effe op. Mijn vrouwtje, die een grote wandelaar is (pffffffff), gaat nu al vaak alléén wandelen (gelukkig!), omdat ik zo erg achterblijf dat voorbijgangers zeggen: oei, dat is precies al een oud hondje, hè?
En dan kijk ik extra zielig met mijn maanoogje in de hoop dat mijn vrouwtje rechtsomkeer maakt.
Gelukkig kwam mijn vriendinnetje Shiva, de golden retriever van de buren, mij af en toe eens opzoeken om te spelen of een schijngevechtje te leveren. Die heeft daar een grote visput op het erf, waarin ze geregeld ging zwemmen. Daar stond ik dan altijd met grote ogen naar te kijken: stel je voor: zomaar uit vrije wil helemaal nat worden, wat een stom idee! Ik was daar met geen stokken in te krijgen, hoor, want daar word je nog veel natter van dan van regen.
Maar nu ben ik dus terug thuis bij mijn zeteltje, mijn tuin, mijn hondenwei, mijn vriend Urko.
Daar heb ik lang niet mee mogen spelen. Eerst was ik loops en daarna was Urko gebeten door een andere hond (Doran, die gevonden hond die uit de auto gegooid was en die wel eens een hap uit een andere reu durft te nemen!). Een grote jaap in zijn neus en dat moest genaaid worden en daarna mocht hij niet spelen tot de draadjes eruit waren. Dus het was grote liefde toen we elkaar afgelopen zondag eindelijk terugzagen op de hondenwei! Hij is heel sterk geworden, zijn baasje Jos is al 77 jaar en kan hem bijna niet houden als hij aan de leiband trekt.
Maar als wij samen loslopen , zijn we de dikste maatjes. Hij rent heel snel op en neer langs de afspanning en ik volg in mijn eigen tempo en stop soms tot hij me weer voorbijsteekt en dan loop ik weer een eindje mee. Zo heb ik toch de illusie dat ik ook héél snel kan lopen.
Mijn vrouwtje heeft altijd wat Hills hondenbrokjes in haar zak zitten op de wei en ik kan woest worden als een andere hond er daar eentje van krijgt. Dan jaag ik ze met veel gegrom weg: dat zijn MIJN brokjes en die worden NIET gedeeld. Alleen Urko zou ik er wel een héél kleintje gunnen, maar die mag niks aanpakken van zijn baasje, alleen van hemzelf!!!! Komt dat even goed uit!!! Leve Jos!!!
Als we om 11.15 u terug zijn van de hondenwei (we vertrekken meestal om 9.15 u) slaap ik wel gemakkelijk tot 15 à 16 u (met een kleine onderbreking om te eten natuurlijk). En dan gaan we potdorie wéér een grote wandeling maken, ditmaal in het park, ook als het regent, zèg! Voor mijn beloning gaan we dan altijd halverwege iets drinken in de taverne, daar kan ik dan even bekomen. Als we dan thuis komen, ga ik in de keuken liggen wachten, want er breekt altijd een mysterieus moment aan dat ik nog een bakje eten krijg. Mjammie, mjammie, ik heb nooit genoeg! Ik blijft maar zielig omhoog kijken als mijn vrouwtje kookt, maar helaas: ik krijg niks meer, ze zijn bang dat ik een olifantje ga worden.
En 's avonds installeer ik mij in mijn zetel, zucht een paar keer van tevredenheid en val in een diepe slaap: ik snurk, snuif, droom, bibber, piep erop los en dat vind ik (na eten) het allerfijnst! Alle verplichte wandelingen zijn achter de rug: nu is 't alleen nog volledige platte rust! Maar als zij zelf gaan slapen, moet ik nog effe plassen in de tuin, daar maken ze me dan voor wakker! Dat vind ik je reinst dierenmishandeling! Meestal zit ik dan midden in een mooie droom, waarin ik de ene hondenrace na de andere win en dan moet ik ineens in een donkere, (vaak) natte tuin
gaan plassen. Ik doe dat dus meestal héél snel, zodat ik rap terug naar mijn bedje kan. Het grote bed heb ik voor de baasjes gelaten, ze gunnen mij niet genoeg plaats! Ik slaap binnen in de grote zetel of soms in mijn nest, omdat die dichter bij de baasjes staat en ik dat wel heel gezellig vind.
Ziehier een dag uit het stresserende leven van een Griekse opvanghond. Mijn vrouwtje zegt dat het mijn gatje nogal zal varen als het weer september is en ze weer moet gaan werken. Maar ik denk: eindelijk misschien wat minder wandelen, was het al maar september!
O ja, hebben jullie het gelezen? Ik had al een briefje van mijn broertje gekregen en nu ook nog een klein briefje van mijn zusje Yentel. Ze vraagt of wij ook naar de ontmoetingsdag komen op de Veluwe. Maar mijn baasje moet een concert presenteren en mijn vrouwtje is zo'n slechte chauffeur (ze hoort het nu toch niet, maar ze verdwaalt overal en vindt de weg dan niet meer terug!) dat we dat niet gaan riskeren. Waarschijnlijk worden we dan alletwee na een uurtje al als 'vermist' opgegeven.
Sturen jullie mij maar veel briefjes (en foto's misschien ook, dan kan papa Kris die op mijn blog zetten, zodat het een echt familieblog wordt: de familie van de Griekse kazen of zoiets).
Vele dikke (bijna letterlijk) knuffels en likjes van 'the fastest dog' van de Lage Landen (Trofee gekregen in mijn laatste droom!),
