Amai, amai! Wat een prachtige dagen heb ik achter de rug: fantastisch weer, mijn vrouwtje een week vakantie, al mijn vriendjes op de hondenwei en in het park... het leven is momenteel ongelooflijk mooi!
En deze morgen heb ik in de hondenschool geleerd om trappen te klimmen. Dat kon ik nog niet en ik deed eigenlijk ook geen moeite om het te leren: pffff, ik was er wel gerust in, waarom moest ik nu leren klimmen? Maar vanochtend liepen dus plots al mijn hondenvriendjes zonder boe of ba naar boven en ik was de enige die beneden bleef drentelen. En toen kreeg ik zoooooo'n goesting om ook naar boven te gaan. En toen legde mijn vrouwtje ook nog eens koekjes op de trappen, ja! In een wip stond ik tot mijn eigen verbazing boven. Daarna was het hek van de dam natuurlijk: erop en eraf en weer erop! Trappen klimmen is héééél plezant!
Ik heb ondertussen zoveel nieuwe vriendjes dat ik ze haast niet meer kan opnoemen: Sony en Wodan (2 schnauzers), Louis (een cocker), Luca (een prachtige mechelse herder), Jewel (een huskie), Florian (een zwarte tervuren) en dan vergeet ik er vast nog een paar. Ik kan met iedereen goed overweg en iedereen vindt dat ik veel vinniger geworden ben. Ik ben geen held, dat weet ik, maar als een ander hondje banger is dan ik, dan profiteer ik er wel van om de grote jan uit te hangen. Ik spring op en neer rond het bange hondje en grom links en rechts zonder écht dichtbij te komen (je weet toch maar nooit, hè). Maar als er een dapperder exemplaar (Urko bijvoorbeeld) het voortouw neemt, ga ik lekker achter hem staan, zodat er mij niks kan gebeuren.
Met Urko speel ik wel niet meer zoveel: die is heel groot en sterk geworden en is soms zooooo wild dat ik er een beetje schrik van heb. Hij snapt er niks van en komt altijd zoentjes geven en zoete broodjes bakken, maar ik ben bang dat hij me omverloopt. Daarom gaan mijn vrouwtje en ik altijd naar de tweede wei, zodat ik met Urko langs de afspanning kan lopen( reuzeleuk!), maar we kunnen niet meer bij elkaar. Op die andere wei heb ik de laatste dagen gespeeld met een bruine labrador, Flappie genaamd. Als je zijn oren zou zien, zou je zijn naam wel begrijpen. Hij is nog maar 6 maanden, maar wat een knappe jonge gast!
Mijn dikke vriend Doran is met zijn baasjes Jef en Josy voor een paar maanden naar Spanje, dus die zie ik een tijdje niet meer. Da's jammer, maar het weerzien zal des te fijner zijn.
Zo, vriendjes, je hoort het: met mij gaat het allemaal prima! Ik word mooier en sterker met de dag en ik luister ook erg goed, vindt mijn vrouwtje. Wèl bijt ik altijd in iedereen zijn mouwen als ik héél blij ben: een beetje een rare afwijking, ik weet het, maar het is van puur enthousiasme!!!
Dàààààààg lieverds, allemaal, ik sta ook op de site van Sosstrays bij de 'happy ending'-verhalen. Daar heeft mijn pleegpapa Kris voor gezorgd.
Dikke Griekse zoenen van de beste trappenklimmer ter wereld,
